ეს ამბავი პეტის შევატყობინე და თავისთავად ჯასტინმაც გაიგო. რაიანი და დრეიკი გიჟებს გავდნენ, ჩემი გამოშვება არ უნდოდათ, არც მე მინდოდა მათთან განშორება, მაგრამ რას ვიზამდი. სახლში რაიანმა მიმაცილა და გზაში ბევრი ვიცინეთ, ის არაჩვეულებრივი ადამიანი იყო. ძალიან მიყვარდა და სულ ჩემს ბიჭს ვეძახდი. აი გათენდა და მე და დედა აეროპორტში ისევ რაიანმა წაგვიყვანა. იქ უამრავი ადამიანი დაგვხვდა. ჩემი საყვარელი ადამიანები ყველანი იქ იყვნენ: პეტი, ჯერემი, დრეიკი, ბედლესები, რაიანი, ჩემი გოგოები, მამიკო, დილანი, ჯონასები, სმიტები. არ ვიცი რა დამემართა იმ წამს, ამას ვერ აგიღწერთ ტირილი წამსკდა და მუხლებზე დავიჩოქე. 
იმ წამს ვნატრობდი, რომ ჯასტინი მოსულიყო და გასასვლელისკენ ვიყურებოდი, მაგრამ არ ჩანდა. როგორც იქნა დავმშვიდდი და ის ის იყო თვითმფრინავში ასვლას ვაპირებდი, რომ ყვირილი შემომესმა. ჯასტინი მორბოდა ჩემსკენ ხელებგაშლილი მე ისევ ცრემლები წამომივიდა თვალებიდან ვეღარ ვიყურებოდი, აღარაფერი მესმოდა მხლოდ ჯასტინს ვხედავდი. თავი ვეღარ შევიკავე და ჯასტინისკენ გავიქეცი და მაგრად ჩავეხუტე.
ჯასტინმა ხელში ამიყვანა და მომაპროწიალა. – თაკო გეხვეწები არ წახვიდე, მიყვარხარ. – მეც მეც მიყვარხარ, მაგრამ არ შემიძლია. უნდა დავფიქრდე, ყველაფერი ავწონ-დავწონო. მე და ჯუსო ცრემლიანი თვალებით ვუყურებდით ერთმანეთს და ვერაფერს ვამბობდით. თვითმფრინავში რომ უნდა ავსულიყავი ჯასტინმა ხელი ჩამავლო და არ მიშვებდა, თავისკენ მიმწია და მაკოცა. – გახსოვდეს "შენ ჩემი გული ხარ.” ეს რომ მითხრა უფრო ცუდად გავხდი და შემოვბრუნდი. რაიანმა დამიძახა: - ლამაზო არ დაგვივიწყო, მალე ჩამოდი. მე ყოველდღე დაგირეკავვვვ. თვითმფრინავში როგორ ავედი არ მახსოვს. იქ კიდევ დიდხანს ვერ დავმშვიდდი. ბოლოს კი ჩამეძინა...
|
