გია : შეხედე! თაკო : ეს რა არის? გიამ კედელი ადვილად გაანგრია. თაკო : ნახე! რაღაც ფირია. ნეტავ რა არის ჩაწერილი? მათ სწრაფად მონახეს მოძველებული ვიდეო და ტელევიზორი და მაშინვე ჩართეს ფირი, რომელზეც ჩაწერილი იყო ყველა სტუდენტის მკვლელობა. მათ შორის თეასიც. მკვლელი კი იყო ის პიროვნება, რომელზეც ეჭვის მიტანაც კი შეუძლებელი იყო. ეს პიროვნება იყო თეას ლექტორი. თაკო : ნამდვილი მანიაკია, ღმერთო! გია : ეს სწორედ ისაა, რასაც ჩვენ ვეძებდით. დრო არ უნდა დავკარგოთ. ამ დროს მოსამართლეს განაჩენი უკვე გამოტანილი ჰქონდა. მოსამართლე : ყველა ფაქტის გათვალისწინებით, გადავწყვიტეთ ზურაბ აბაშიძეს მიესაჯოს სამუდამო პატიმრობა. . . ზურას გული სწყდებოდა არა იმაზე, რომ თავისუფლებას კარგავდა, არამედ იმაზე, რომ მას სდებდნენ ბრალს მისი ყველაზე საყვარელი არსების მკვლელობაში. ანდაც როგორ შეეძლო მისი მოკვლა, ეს ხომ ზურასთვის იგივე თვითმკვლელობა იყო. ამ დროს მის გულში ტრიალებდა ერთადერთი აზრი : ,,ნეტავ ვინ. . . ვინ გამოგასალმა სიცოცხლეს. ნეტავ ვიცოდე და იმ ადამიანს, უფროსწორედ ,,ცხოველს” ერთ წუთსაც აღარ ვაცოცხლებდი. მერე თავსაც მოვიკლავდი, რათა შენ მენახე. იქ, ცაში, უფლის ულამაზეს ანგელოზებს შორის!” ზურასთვის უკვე ხელბორკილები უნდა დაედოთ და გაეყვანათ დარბაზიდან, როცა გია და თაკო შემოცვივდნენ. მოსამართლე : აქ რა ამბავია? გია : მოიცადეთ! ჩვენ გვაქვს ზურას უდანაშაულობის დამადასტურებელი საბუთი, რომელიც წესით პოლიციას უნდა მოეძია და შემდგომ შესაბამისი ფაქტების საფუძველზე უნდა გამოგეტანათ განაჩენი. . . თუმცა თქვენი გასაკეთებელი საქმე ჩვენ გავაკეთეთ და ახლა ნება დაგვრთეთ ეს ფირი გაჩვენოთ. ზურას სახეზე ფერი დაუბრუნდა. . . მოსამართლის განკარგულების თანახმად დარბაზში შემოიტანეს ვიდეო და ტელევიზორი და ყველას თვალწინ ჩართეს. ყველაფერი ყველასთვის დღესავიტ ნათელი გახდა
