უგრძნო, რომ უნდა შესულიყო.ცუდი წინათგრძნობა ჰქონდა, შესვლა არ
უნდოდა, მაგრამ ბოლოს მაინც შევიდა. შევიდა და. . . სჯობდა სულ არ შესულიყო, რადგან იმას აღარ იხილავდა, რაც – ეხლა. ზურას თვალთ დაუბნელდა და მუხლებში
მოიკეცა. ვეღარ მოძრაობდა, ვერც ხმას ვერ იღებდა. . . საშინელ ტკივილს გრძნობდა, ეს ფიზიკური კი არა, სულის ტკივილი იყო, რომელიც ადამიანს შეიძლება მხოლოდ
უკიდურესი სასოწაკვეთილების ჟამს დაეუფლოს ხოლმე. ახლა ზურას წინ იწვა ადამიანი, თეთრი კაბით, რომელიც სისხლით იყო მოსვრილი. ძნელი მისახვედრი არ არის ვ
ინ
იყო იგი. დიაღ, ეს იყო თეა, რომელიც ჯერ კიდევ ცოცხალი იყო, თუმცა უკვე ნელ-ნელა მიდიოდა ამ უსამართლობით და ბოროტებით სავსე წუთისოფლიდან. მის გვერდზე ეგდო სისხლიანი დანა. ჯერ კიდევ გონზე ვერმოსულმა ზურამ ეს დანა ხელში აიღო, თეას თვალებში ჩახედა, თითქოს უნდოდა სამუდამოდ დამახსოვრებოდა, რადგან ახლა
თავის მოკვლას აპირებდა. Mაგრამ თეამ თავს ძალა დაატანა და ძლივსძლიობით თქვა:
- ზურა. . . ეს არ გააკეთო! ჩემი ხსოვნის ხათრით. მინდა. . . (ამოიკვნესა) მინდა რომ სიკვდილის შემდეგ ვინმეს ვახსოვდე, ვინმეს გულში ვცოცხლობდე, ეს ადამიანი შენ უნდა იყო. ზურა, ხომ იცი როგორ მიყვარხარ, მიუხედავად იმისა, რომ ამას არასდორ გეუბნებოდი. ახლა. . . ახლა მინდა რომ ეს დაიმახსოვრო !
ეს სიტყვები იყო უკანასკნელი, რაც მისმა მშვენიერმა ბაგეებმა წარმოთქვეს, ამის შემდეგ თეამ სული განუტევა და სამუდამოდ წავიდა იქ, სადაც ჩვეულებრივ მიდიან ხოლმე ანგელოზები, თეაც ხომ ანგელოზი იყო. . . ყოველშემთხვევაში ზურასთვის. . .
ზურა : თეა,თეა. . . ეს ვინ გაგიკეთა. რატომ, ღმერთო, რატომ? შენ ხომ არაფერი დაგიშავებია. წმინდა ხარ. . . უმანკო. შენს ღვთიურ სილამაზეს კი სიკვდილიც კი ვერ მოერია,Aხლაც ისეთივე ლამაზი ხარ, როგორ სიცოცხლეში!თუმცა არა, შენ არ მომკვდარხარ! შენ მუდამ ჩემს გულში იცოცხლებ, ცაში, უფლის ანგელოზებს შორის
ულამაზესი იქნები!@
ამ დროს ოთახში მილიციელები შემოვიდნენ. ზურას კი ის სისხლიანი დანა ისევ ხელში ეკავა, - დააპატიმრეთ! Yყველაფერს პოლიციაში გავარკვევთ. ზურა კი დაბნეული იდგა, ვერ გაეგო თუ რა ხდებოდა.
