ახლა სანაპიროს ჩამოვუყევი... შენზე ვფიქრობ... თურმე ვტირი... მე კი ვერც ვამჩნევ...
თუმცა რა გასაკვირია... მე ხომ სულ ვტირი... ცრემლები თავისით მოგორავს და
იმედი აქვს, რომ შენამდე მოაღწევს... როგორ?... თუნდაც წვიმის სახით...
მე გამუდმებით ვფიქრობ... სულ ტვინი მეჭყლიტება ნუთი შემიძლია
მე ამ უსუსურ არსებას, ასე რამ გავაკეთო, რომ შეგიყვარდე...:( მე დავდივარ... სულ ფეხით დავდივარ... ნეტავ რატომ? ალბათ შენ გეძებ... ალბათ ჩემში ის პაწაწინა
ნაპერწკალი, რომელიც ძლივსღა ბჟუტავს... მაინც არსებობს და გაღვივებას ელოდება... მაგრამ ეჭვი მეპარება,
ეს ნაპერწკალი თუნდაც პაწაწინა კოცონად გადაიქცეს... ბნელა... ხალხი აქა-იქ ბოდიალობს... ალბათ ისინიც
ჩემნაირი გიჟები არიან... ყველა ბიჭის დანახვაზე გული ბარტყივით მიხტის... ყველა მგონიხარ...
მგონი გავგიჟდი... თუმცა ამას ველოდი კიდეც... ერთ ბიჭს მხარზე ხელი დავადე, რომ შემომხედა და ჩემი საშინელი სახე და ცრემლებით სავსე თვალები დაინახა უკანმოუხედავად გაიქცა... ალბათ შენც ასე მოიქცეოდი...
ვის რაში ვჭირდები?... მითუმეტეს შენ... გამოთაყვანებული სახით... ტირილისგან ჩაცვენილი...
არაფრისმთქმელი და სისხლიანი თვალებით?... უჭმელობით ჩამომხმარი, ჩონჩხად ქცეული სხეულით?...
მე ხომ ერთი არარაობა ვარ... რომელიც მოჩვენებასავით დადის და მხოლოდ ერთ რამეზე ფიქრობს... უცებ მტკვარს გადავხედე...
თითქოს ისიც დარდიანად, ნელა, ჩაუწვდომელი სევდით მიდიოდა...
ისე მიდიოდა თითქოს ეზარება და აძალებენო... უცებ გავჩუმდი მტკვარში შენი სახე აშკარად ჩანდა...
ასეთი რეალური მოჩვენება არასდროს მინახავს... ჩემი სევდით სავსე გული გაბრწყინდა... მე შენთან წამოვედი...
გაშლილი ხელებით წამოვედი და ჩაგეხუტე... დილა გათენდა... ეს სევდიანი დილა იყო...
მაგრამ თავისუფალი, რადგან ამ დედამიწას ერთი არარაობა გამოაკლდა... წამყვანები დამწუხრებული სახეებით აცხადებდნენ მტკვარში დამხრჩვალი გოგონას შესახებ...
დედაჩემი გათიშული ეგდო სავარძელშუ და თვალებით ჭერს მიშტერებოდა...
შენ ფეხშიშველა გამოტანტალდი... თვალები მოიფშვნიტე... დაამთქნარე... პულტი ხელში აიღე და ტელევიზორი ჩართე... შენთვითონაც გაგიკვირდა ასეთი რამ რატომ გააკეთე... არასდროს გაინტერესებდა ქვეყანაში მომხდარი ამბები...
ახლა კი დიდი ინტერესით დააჭირე შენი პატარა თითები პულტს და ცართე...
იქიდან მე გიღიმოდი... სევდიანი თვალებით გიყურებდი... კორესპონდენტმა კიდევ ერთხელ გამოაცხადა ჩემი სახელი და გვარი..
. შენ პულტი ხელში გაგიშეშდა და მოძრაობის უნარი დაკარგე... ახლა კი გხედავ ჩემს საფლავზე ხელებში თავჩაგრულს 15
წითელი ვარდი გიდევს კალთაში...
შენი უძიროდ ლამაზი თვალებიდან კი გამალებით ეცემიან ცრემლები ჩემს გაყინულ გულზე... პატარაა მაგრამ შინააარსიი კარგია.. ჩემი დაწერილია <3 მადლობთ ყურადღებისათვის.. გთხოვთ ხმა მომცეთ, ძალიიან მესაჭიროეება.. მიყვარხართ! <3
| 
