ცხოვრება კიბეა.ზოგისთვის გრძელი და ზოგისთვის მოკლე.ვისთვის ხითაა ნაგები და ვისთვის მარმაროლოთი მოფენილი.
ფრთხილად უნდა ავიაროთ,რადგან ზოგიერთ ადგილას შეიძლება ლურსმანი იყოს ამოშვერილი.თითოეული დაბადების დღე ახალ საფეხურზე ასვლას ნიშნავს და მასზე დადგომისთანავე,თითქოს წინა საფეხურები ქრება და უკან დაბრუნება შეუძლებელი ხდება.
ასვლის პროცესში ვჩქარობთ,გვინდა მალე ავიდეთ,მაგრამ როცა ბოლო სამფეხურებს მივუახლოვდებით,შეგვენანება და უკან დაბურუნებას ვნატრობთ.
ბევრ ბოროტებას ვხედავთ.კიბეზე ზოგი ჩვენ გვკრავს ხელს,ზოგს ჩვენ ვკრავთ,გადავაგდებთ ან გადაგვაგდებენ,მაგრამ ბოლოს მაინც ვინანებთ.როცა ზემოდან იმ საფეხურს გადმოვხედავთ,მივხვდებით,რომ იმ ადამიანს ისეთი არაფერი დაუშავებია და შეიძლებოდა მასთან ერთად მშვიდობიანად აგვევლო თუმცა...
მარადიული არაფერია.ზოგიერთ საფეხურზე თუ მყარად დავდგით ფეხი,ძალიან არ უნდა გაგვიხარდეს,რადგან შემდეგზე შეიძლება ფეხი დაგვიცდეს და დაბლა დავეშვათ.მივუახლოვდებით ბოლო საფეხურს და შევჩერდებით,უკან გადმოვიხედავთ,შევაფასებთ განვლილ გზას და თან სინანული და შიში შეგვიპყრობს.სინანული წარსულის და შიში მომავლის,მომავლის რაც აწი გველოდება,არამქვეყნიურ ცხოვრებაში. მომავლის,რომელიც მხოლოდ სულს ელოდება,სხეულის გარეშე.დავფიქრდებით და ცრემლები წამოგვივა,იქ იქნება ცრემლები ტკივილის,სინანულის ხშირად იმედგაცრუების. ერთს მწარედ ამოვიოხრებთ და ბოლო საფეხურსაც გადავაბიჯებთ.
ცხოვრება კიბეა.კიბე,რომელზეც მეორედ ვეღარ ავივლით და ვერც ჩამოვივლით.
