2007 წელია, 31 ოქტომბერი. ეხლა 1:02 საათია, მინდა ძილი მაგრამ რაღაც გრძნობა არ მასვენებს, ვგრძნობ რომ რაღაც მამძიმებს და სიახლეს მოლოდინში ვარ. არ ვიცი როგორი იქნება ეს სიახლე: ცუდი თუ კარგი. მაგრამ ვიცი ,ეს სიახლე რასაც შეეხება. ჩემს საუკეთესო მეგობარს! ჩემს ,,დას,, ! ჩემს გმირს! ჩემი ცხოვრების ყველაზე დიდ ადამიანს! ის ჩემთვის ყველაფერია!. ეს ვანესაა! ჩემი საუკეთესო მეგობარი, რომელიც უკვე ძალიან ცუდადაა. არ ვიცი რატომ მოხდა ეს, რა გააკეთა ესეტი რომ ასე დაისაჯა, ის სიკვდილის პირასაა, ექიმები ამბობენ რომ ვანის სიცოცხლე 24 საათზე ნაკლებია! მაგრამ მე იმედს არ ვკარგავ და ღმერთს ვთხოვ , გადაარჩინოს ჩემი სიცოცხლე, ჩემი საუკეთესო მეგობარი-ვანესა. ვგრძნობ, რომ ვანესა ცუდათაა, მაგრამ მაინც მჯერა რომ კარგათ იქნება! რამდენიმე საატი მეც ცოცხალ-მკვდარი ვიყავი. მაგრამ მეტი აღარ შემიძლია! უნდა გავიგო როგორაა ვანესა! სელში ტელეფონი ავიღე, მაგრამ გამივარდა, შემდეგ უფრო გაბედულად ავიღე და ნელ-ნელა ავკრიფე ნომერი. ეხლაც მახსოვს ის ხმა, ტელეფონიდან აკანკალებულმა ხმამ მიპასუხა. ეს იყო ვანესას დედა, და მისი სიტყვები: მაილი, ვანესა გარდაიცვალა. მე ვერაფერს მივხვდი, ვანესა მოკვდა? ის ხომ ჩემი სიცოცხლის ნაწილია? კი მაგრამ ის ხომ ძალიან ახალგაზრდა იყო? იმ წამს სასტიკად შემცივდა, ვიგრძენი რომ ყველაფერი სრულდებოდა და ტირილი დავიწყე, ვხვდებოდი თუ რა უბედური ადამიანი ვიყავი მის გარეშე. ამის შემდეგ მეგობარი არ დამიკარგავს, ეს ძალიან კარგია. მაგრამ არც მისნაირი მეგობარი მყოლია არასდროს. ბნელი ღამე იდგა. ჩვენ ვოლმარტთან ვიყავით შეჩერებულები, მე ისევ ვანესაზე ვფიქრობდი და ავტობუსში დაბრუნება ვერ სევძელი. ირგვლივ ჩამოთოვილი იყო, მე თოვლში ფეხები შემეყო და ჩუმად ვტიროდი, მციოდა მაგრამ მაინც მინდოდა გავყინულიყავი. რამდენიმე წუთის შემდეგ ავტობუსიდან დედაჩემი, ჩემი მასწავლებელი და ლინდა გადმოვიდნენ ,რომ მე წავეყვანეთ. ლინდამ ხმამაღლა დამიძახა: ნუ წუხარ, ის კარგათაა, ის ბოლო ხუთი თვე ცუდათ იყო , მაგრამ ბოლო ხუთი თვე მისთვის ყველაფერი იყო შენთან ერთად. დედამ კი ჩამჩურჩულა : შენ იცი, მასაც სჭირდები ეხლა, და ტირილიt შენ მას ზიანს აყენებ, შენ ვერც კი ხვდები როგორ სჭირდები მას.  |
