ნაწილი
#4
–
სელენა გთოვ ამიხსენი, არავის ვეტყვი...
–
კარგი, მოკლედ... დედაჩემი ვანესას...აჰ.. მოკლედ
მონაა...
–
რა? როგორ თუ მონა?
–
მაილი როგორ არ გესმის? თუმცა შენთვის ადვილია...
ცხოვრობ საყვარელ ადამიანებთან ერთად...
არანაირი პრობლემა არ გაქვს ფინანსებთან
დაკავშირებით. და მე და დედაჩემს? ჩვენ საარსებო ფული არ გვაქვს...
ერთადერთი მამა
გვეხმარებოდა ... მაგრამ 3 წლის წინ დაიღუპა
მას მერე უბედური ვარ.
ფული საიდღაც ხომ უნდა გვეშოვნა? ხოდა დედაჩემი 24
საათი ვანესასთან მუშაობს.
და რამეს მაინც აძლევდნენ... უბრალოდ ცოტ–ცოტას
აჭმევს..
ჩემი სკოლის ფულს იხდის და რამოდენიმე დოლარს მე მიგზავნის რომ შიმშილით
არ მოვკვდე...
დღეს ჩემი დაბადების დღეა და მაინც არ მომცა ვანესამ დედაჩემის
ნახვის უფლება... აჰ ბოლოს როდის ვნახე აღარც მახსოვს...
–
სელენა ბოდიში... არ ვიცოდი... მესმის შენი და...
–
არა მაილი არ გესმის..
–
მართალია ული არ მაკლია მაგრამ დედ–მამა მე შენზე
მეტად მენატრება...
–
რას გულისხმობ...
–
იცი შენ ხანდახან ნახავ მაინც... ათაში ერთხელ
მაგრამ ხომ ნახავ... აი მე კი... კაი არაფი... შენ არც შეგედრები...
–
მაილი, დედ–მამა აღარ გყავს?
მაილიმ აცრემლებული
სახე გააქნია. არაო.
–
მესმის... მესმის შენი...
–
სელენა, ვანესას მისამართი იცი?
–
კი და რატომ მეკითხები?
–
ხოდა წავედით...
–
რა??
მაილიმ სელენას ხელი
ჩაკიდა და გარეთ სირბილით გაიყვანა.
–
მაილი სად მივდივართ? იცოდე მე ვანესასთან არ
მინდა...
–
სელენა , არ ინერვიუო მე დაგეხმარები.. მეგობრები
რისთვის ვართ?
მაილი ტაქსი გააჩერა და
სელენა შიგ ჩასვა. სელენამ კი მძღოლს ვანესას მისამართი მისცა..
