ოთახში ჩაფიქრებული ვიჯექი, ერთი კითხვა არ მასვენებდა-:რატომ მიყვარხარ?ალბათ იმიტომ რომ შენც გიყვარვარ, ხომ ასეა? ჩემს კითხავზე პასუხი ტელეფონის ზარმა გასცა..... -გისმენთ?(მე) -ნინ როგორ ხარ? -კარგად ლუკა, შენ? -მეც, დღეს შენი ნახვა მინდა და ხომ გცალია?(ლუკა) -რავიცი სახლიდან სიცივის გამო იშვიათად გავდივარ....და... -გთხოვ რა(ლუკა) -კაი....(მე) -შვიდზე გამოგივლი...დროებით(ლუკა) -დროებით(მე) ძალიან მაინტერესებდა თუ რა უნდოდა ლუკას....შვიდი საათისთვის მოვემზადე...ლოდინი დიდხანს არ დამჭირდა ლუკა მალე მოვიდა და წავედით. ერთ ძალიან სასიამოვნნო ადგილას მიმიყვანა ლუკამ... ლუკამ მითხრა რომ ჩემთვის რაღაცის კითხვა უნდოდა.. დაიწყო ლუკამ-ერთი გოგო მიყვარს(ლუკა) -ვინ? არ დავაცადე ბოლომდე თქმა -არის ერთი..ძალიან ლამაზია, მას რომ ვუყურებ ყველაფერი მავიწყდება.(ლუკა) -ნუ, თუ ასე ძალიან გიყვარს რატომ არ ეუბნები?(მე) -იმიტომ რომ რჩევა მინდა...არ ვიცი როგორ ვუთხრა...და გამიღიმა:)(ლუკა) (ძაან ცუდად გავხდი, ყველანაირი იმედი გადამეწურა..არ ვუყვარვარ ვფიქრობდი ჩემთვის.....!!!) -14 თებერვალს აუხსენი სიყვარული, თან რაღაც განსაკუთრებული უყიდე... -მაინც რა ვუყიდო? შენ რა გაგიხარდებოდა?(ლუკა) -მე? ჩემი ოცნებაა შავი ვარდები... მაგრამ მხოლოდ საყვარელი ადამიანის ნაჩუქარი... ნინი ძაან დიდი მადლობა...შენ რას შვები?, რა ხდება შენსკენ? -მეე ამ ბოლო დროს თითქმის აღარ გავდივარ გარეთ.. -რატომ? ვინმემ ხო არ გაწყენინა?მითხარი არ დამიმალო...ხო იცი შენ ჩემი ცხოვრების აზრი ხარ და არავის მივცემ უფლებას რამე დაგიშავოს..(ლუკა) -არა არაფერი. უბრალოდ......(მე) -რა უბრალოდ? ვინმე გეყვარს?(ლუკა) -კი მიყვარს მაგრა, მას არ ვუყვარვარ ეს სულ ახლახანს გავიგე...სხვაზე არის სიგიჯემდე შეყვარებული და მე მის ცხოვრებაში ჩარევას არ ვაპირებ.... -გიყვარს? (ლუკა) ისე შემომხედა თითქოს რომ მეთქვა კი, მოკვდებოდა.. ვეღარაფერი ვუთხარი, უხერხულად ავდექი და წავედი..
გარეთ რომ გავედი, თოვდა, ლამაზი დიდი ფიფქები მოდიოდა და ჩემს ათრთოლებულ სახეს უახლოვდებოდა.თვალიდან ცრემლები მცვიოდა და ფიფქებს უერთდებოდა. საშინლად ვგრძნობდი ტავს.. მას სხვა უყვარდა და მე მხოლოდ მეგობრად აღმიქვამდა, მეტი არაფერი.. ამ ფიქრებში ვიყავი რომ ვიღაც მომიახლოვდა, და გულში ჩამიკრა, როდესაც გამოვფხიზლდი მე უკვე ლუკას მკლავებში ვიყავი. ის ტიროდა, პირველად ვნახე ატირებული ბიჭი. -მიყვარხარ...მისმა ყვირილმა მოიცვა იქაურობა. -ლუკა გამიშვი! -ვინ არის?(ლუკა) -ვინ ვინ არის? გეყო გამიშვი(მე) -ვინ გიყვარს?(ლუკა) -მეე? -ხო შენ მითხარი, ვინ გიყვარს?(ლუკა) -არავინ, გამიშვი...:(:( ლუკა ტიროდა, მეც ვტიროდი მაგრამ ვერ ვხვდებოდი რა ატირებდა ლუკას, იმ წამს ვერ ვხვდებოდი,მაგრამ მას მაინც გულში ვყავდი ჩახუტებული.ბოლოს მითხრა.. -მე შენი ტანჯვის ყურება არ შემიძლია, მირჩევნია მკვდარი ვიყო! -სიკვდილს ნუ ახსენებ(მე) -მითხარი ვინ გიყვარს...აგრძელებდა ლუკა--ამ ლაპარაკში იქვე დავსხედით. ნინი მითხარი...(ლუკა) -მთავარი ის არის რომ მას არ ვუყვარვარ.(მე) -იცი, იმ გოგოს არ ვუყვარვარ!(ლუკა) -შენ რა იცი?(მე) -ახლა მითხრა(ლუკა) -ახლა?(მე) -ნინი კარგად მომისმინე,როდესაც დაგინახე, იმ წამიდან მიყვარხარ. ვცდილობდი, მუდამ შენთან ვყოფილიყავი,შენი შემოხედვის ღირსი გავმხდარიყავი, ჩემში ყოველთვის მიუწვდომელი იყავი, როგორც რომელიმე მიუწვდომელი ვარსკვლავი. ყოველდღე გირეკავდი, რათა შენი ხმა გამეგონა, შენზე ოცნებით ვიძინებ და ვიღვიძებ.ჩემ თავზე მეტად მიყვარხარ. მხოლოდ ახლახან გადავწყვიტე შენთვის მეთქვა ეს, მაგრამ არ ვიცოდი, წინ რა მელოდა. შენ სხვა გიყვარს?-არაუშავს, როგორმე გადავიტან. მითხარი ვინ გიყავრს და დღესვე ის შენს მუხლებთან დაჩოქილი იქნება. ნინ ამის მერე გთხოვ ჩემს მოძებნას ნუ შეეცდები. ვიცი, შენთვის მე მხოლოდ მეგობარი ვარ. ძალიან მიყვარხარ და არ მინდა შენთვის მხოლოდ მეგობარი ვიყო, ამიტომ ნახვამდის!... ეს თქვა და წავიდა, ისე ,რომ ვერ შევაჩერე. ტიროდა.. მეც ვტიროდი... ვუყვარდი...მეც მიყვარდა... მეორე დღეს დედაჩემმა გამაღვიძა. ჩემთვის წერილი იყო. მე წერილის კითხვას შევუდექი ლუკასგან იყო: ნინი ძალიან მიყვარხარ, სიგიჯემდე...ვერ გადავიტან რომ ვინმემ გაწყენინოს და გული გატკინოს..უჩემოდ უფრო ბედნიერი იქნები ...ამაში დარწმუნებული ვარ... უაზროდ მიყავრხარ და არ მინდა ჩემს გამო იტანჯო.. წერილის წაკითხვის შემდეგ ძალიან ცუდად გავხდი..ყველაფერი დატრიალდა, ხმას ვეღარ ვიღებდი.. ოთახში ჩავიკეტე და მთელი დღე ასე ვიყავი...არაფერი არ მიდნოდა. წამი საუკუნედ მეჩვენებოდა. თავში საშინელი აზრი მიტრიალებდა "ნუთუ ლუკა....ლუკა...მიყვარს...მიყვარს..."ახლა? ახლა რა იქნება? მთელი ღამე ვტიროდი, თვალები დასიებული მქონდა, უკვე ტირილიც აღარ შემეძლო... არ ვიცი როდის ჩამეძინა...მაგრამ ფაქტი იყო, რომ დიდი ხანი მეძინა.. დედაჩემმა გამაღვიძა, საატს გავხედე და დღის ორი საათი იყო... ტელე ვნახე და უამრავი მესიჯი იყო მოსული, ყველა რაღაცას მილოცავდა, ბოლოს კალენდარს შევხედე და 14-იყო.."სიყვარულის დღე" ირონიულად გამეცინა..."დღეს სწორედ ამ დრეს სიყვარული უნდა აეხსნა.. ნეტა სად არის ახლა?" ფანჯრისკენ წავედი...ბუნება ძალიან სევდიანი იყო.. ითოვებს ვთქვი გულში..ითოვებს როგორც გუშინწინ...ავდექი ჩავიცვი და ჩემდაუნებურად პირდაპირ იმ ადგილისკენ წავედი... კუთხეში რაღაც ხმაური გავიგონე.. პატრონი ვიღაცას ეჩხუბებოდა... და უცებ ლუკა..? მისი ხმა გავიგნე.. ხმას მივყევი.. ვერ აგიღწერთ ლუკას რეაქციას როდესაც შემხედა.. წასვლა დააპირა.. ლუკა მოიცა... ნინი რა გინდა? ლუკა მეეე.... რა შენ?გინდა გაპატიო რო არ გიყვარვარ? მე უკვე გაპატიე...არ ვარ შენი სიყვარულის ღირსი.. მე უშენოდ ამ ცხოვრებას ვერ შევეგუები..ალბათ ვეღარასოდეს მნახავ.... ტიროდა ლუკა..ვტიროდი მეც..ტიროდა ცაც და მისი ცრემლები ჩვენ გვასველებდა... -არ მინდა მოკვდე...უკვე გამწარებული ხმამაღლა ვტიროდი.. -რატომ ნინ? რა აზრი აქვს ამ ყველაფერს? ეს შენ არ დაგედება ცოდვად, არა ჩემო ანგელოზო, არააა.. -ლუკა მე... მე შენ მიყვარხარ...ძლივს ვთქვიი ეს სიტყვები... -ვიცი ნინი რომ გიყვარვარ..ოღონდ მე სულ სხვანაირ სიყვარულზე გელაპარაკები... -მესმის ლუკა...და მეეე შენ მ ი ყ ვ ა რ ხ ა რ!!! მე ყოველთვის მიყვარხარ და მეყვარები...:*:*:* -თუ გიყვარვარ რვა საათზე აქ მოდი...(ლუკა) თქვა და წავიდაა... სახლში წავედი... თან ვფიქრობდი...ვფიქროდბი ამ ყველაფერზე....ჩავიცვი.... ცხოვრებაში არ ვმდგარვარ ასე დიდხანს სარკესთან...ძაან ვნერვიულობდი.. ძლივს გახდა რვა საათი.. ლუკა უკვე მსულიყო..კარებთან შემეგება და ჩემი ოცნება ახდა ---სამი შავი ვარდი... -მეც...მეც მიყვარხარ!! ცრემლებს ვეღარ ვიკავებდი...უბედნიერესი ვიყავი... ლუკა ჩემთან იყო.... ჩემი ცხოვრების აზრი ჩემთან იყო................:*:*:*:* ჩვენ ვეღარასოდეს ვერაფერი დაგვაშორებდა................
