Hi მე ელისი ვარ 15 წლის ვიყავი სახლიდან
რომ გამოვიქეცი და ნიუ-ჯერსიში გადმოვედი საცხოვრებლად ჩემს დაქალ ბი-სთან.ბი ანუ ბარბარე.
ჩემს შესახებ
არავინ არაფერი არ იცის მის გარდა სინამდვილეში ჩემი ცხოვრება საშინელებაა,6 წლის ვიყავი
როდესაც აღმოვაჩინე რომ ის მესმოდა რაც არ უნდა გამეგოანუ ადამიანის აზრებს ვკითხულობდი.მეთვითონაც
არ ვიცი როგორ მოხდა ეს ძალიან მეშინოდა ადამიანები ერთი შეხედვით ძალიან კეთილები
და მიმტევებლები არიან აი მათ თუ შეუძვრები თავში მიხვდები რომ ყველა ერთნაირია და
არავის ნდობა არ შეიძლება.
ხო რაც
შეეხება იმას რომ მე სახლიდან გამოვექეცი ჩემს საუკეთესო დაქალ ბარბარესთან ერთად ეს
იმიტომ რომ როდესაც 7 წლის ვიყავი უკვე ყველაფერს კარგათ ვაცნობიერებდი ნუ სხვის აზრებსაც
კი და შემთხვევით მოვისმინე თუ როგორ ფიქრობდა დედაჩემი კეტლინი ეს საშინელება იყო
როგორც კი მოვუსმინე რომ ის ამბოდა ზუსტად მახსოვს მისი სიტყვები
„დამღალა ამ ბავშვმა რა ვალდებული ვარ ამ ელისს ვუარო ფულს რომ არ მიხდიდნენ
აქამდე გავაგდებდი,ჩემი შვილი მაინც იყოს ეს საცოდავი"
მახსოვს
თავი ვერ შევიკავე და ტირილი დავიწყე,მას ჩემთვის ყურადღებაც არ მოუქცევია,მე გავარდი
სახლიდან და ყველაფერი ჩემს მეგობარ ბარბარეს მოვუყევი ორივენი შოკში ვიყავით მე ვტიტოდი
არ ვიცოდი რა უნდა მექნა.15 წელი ამ ხალხთან ვიზრდებოდი:მამასთან-ჯეკთან,დედასთან-კეტლინთან და უფროს ძმასთან-ლარისთან.დაჟე ლარიმაც კი იცოდა
ნაშვილები რომ ვიყავი და ჩემზე ათას საზიზღრობას ფიქრობდა მასთან ერთად ერთ ოთახშიც
ვერ ვჩერდებოდი მეშინოდა რომ რამეს დამიშავებსა.სულ ყველგან მისი გარყვნილი აზრები
იყო თუ როგორ უნდა ჩემი გაუპატიურება,როგორ ვერ მიტანს და ა.შ.
3 წლის წინ
-ჩუ არ
გაიგონ
-ნუ გეშინია
ვის რაში ადარდებს სად წავალთ
-კარგი
დროზე ჩადე და წავედით
-რაგრი
კარებიდან გავიდეთ?
-არა ფანჯრიდან გადავხტეთ
-არა ელის
მეშინია
-ნუ გეშინია,მოდი
-არა რამე
რომ ვიტკინოთ
-ნუ გეშინია
არაფერს არ ვიტკენთ(მე გადავხტი)
-კარგი
ხო
-აი მოგივიდა
რამე
-ხო ხო
კაი დროზე გავიქცეთ.
-მოიცადე(მე
საფულიდან ფული ამოვიღე)
-საიდან
ამდენი ფული?
-ვაგროვებდი
-ააა
ჩვენ ტაქსი
გავაჩერეთ და დედათა მონასტერში წავედით.
-გამარჯობათ
გოგოებო შეგვიძლია რამეთი დაგეხმაროთ?
-გამარჯობათ
მე ელისონ ლავ ჰიუდლი ვარ
-მე კი
ბარბარე ელონი.
-მე კი
დედა ტერეზა ვარ.
-იცით
ჩვენ გავიგეთ რომ თქვენ თავისუფალი ადგილი გაქვთ უსახლკაროებისათვის
-ააა,მობრძანდით.
დედა ტერეზას
არაფერი არ უთქვია მიგვიღო სკოლაში შევედით და ეს პირველი დღე იყო.
-ბი გაიღვიძე
სკოლაში უნდა წავიდეთ
-აუ კარგი
ხო მაგრამ ჩვენ
-ვიცი
ხო,ნუ გეშინია ყველაფერი კარგათ იქნება
-ელის
მიყვარხარ
-მეც მიყვარხარ.
BI’s BooK…
ელისი
ყოველთვის ჩემს გვერდით იყო, როდესაც მშობლები დავკარგე არავინ არ მყოვდა არაფერი არ
დამრჩა სახლიც არ მქონდა მე და ჩემი მშობლები ნაქირავებ სახლში ვცხოვრობდით მშობლების
სიკვდილის შემდეგ სახლიც არ მქონდა მახსოვს როგორ ვიდექი გარეთ წვიმდა მციოდა,მშიოდა,ვიყინებოდი
და უცემბ გამოჩნდა ის
-ბარბარე?აქ
რას აკეთებ?
-მე მე
-შემოდი
-მაგრამ
-რა მაგრამ?მე
და შენ საუკეთესო მეგობრები ვართ არ მოქცემ იმის უფლებას აქ გაიყიონო.
ხელი მომკიდა
და სახლში შემიყვანა.
-რომ გეჩხუბონ?
-არაუჭირს.
თავის
ოთახში შემიყვანა და სუფთა ტანსაცმელი მომცა.
მერე ოთახიდან
გავიდა ეტყობა დედამისს უხსნიდა რაღაცას უცებ ყვირილის ხმა გავიგე და თითქოს ვითაცა
წაიქცა.მე ტირილი დავიწყე და ოთახიდან გავედი ელისი ძირს ეგდო და ტირონა,გასვლა დავაპირე
მან ხელი მომკიდა და ოთახში შევედით.
მაშინ
11 წლისები ვიყავით.მასთან შედარებით თავი ყოველთვის პატარა მგონია ის ბრძენი ქალი
იყო მე კი ბავშვი მას შეეძლო თავისი პრობლემები მოეგვარებინა და არა მარტო თავისი არამედ ჩემიც.
ახლანდელი
პერიოდი
უკვე ჩვიდმეტი
წლისები ვართ დღეს კიდევ ვიცვლით სკოლას რადგან ჩვენი მონასტერი სხვაგან გადადის და
სკოლაც ახლოს გვექნება,როგორც და ტერეზამ თქვა ამ სკოლაში სიმკაცრეა და ბავშვები საშინლად
დაუნდობლები არიან ამიტომ ყველაფერში კარგები უნდა ვიყოთ.
-ადექი!მოდი
აბა ეს ჩაიცვი.
-ეს ხომ
შენი საუკეთესო კაბაა მე რატო უნდა ჩავიცვა?
-ეს ჩემი
საუკეთესო კაბაა შენ კი ჩემი საუკეთესო დაქალი ხარ.
-მოდი
ჩაგეხუტო.
-კარგი
გეყოს უნდა წავიდეთ
მე ეს
ჩავიცვი 
ბარბარემ
კი ეს 
სკოლაში
ყველა ჩვენ გვიყურებდა მე მიკვირდა რადგან ყველას ჩვენზე კარგათ ეცვათ და მაგრები იყვნენ
ჩვენ კი ღარიბი გოგოები.მაშინვე ყველას ჩავუძვერი თავში ზოგს მოვწონდით წოგს უკვე ვძულდით
მაგრამ ერთი ადამიანი ყველასგან გამოირჩეოდა.
| 
