როგორც იქნა მოვიდა ლოს ანჯელესში გამგზავრების დღეც. მე და ემილი დილით ძალიან ადრე ავდექით. ბარგი უკვე ჩალაგებული გვქონდა.

ჩავიცვით, ყველას დავემშვიდობეთ და ჩემების მოლოდინში წინ და უკან დავდიოდით. როგორც იქნა, მოვიდა 11საათი. რეისი 12-ზე იყო დანიშნული. დედა და მამაც მალე გამოჩნდნენ. ბარგი მანქანაში ჩავაწყვეთ და ის იყო უნდა გავსულიყავით, რომ ვიყვირე:
_ვაიმე, ძაღლი მრჩება.
მანქანიდან უცებ გადმოვხტი, სოფი ავიყვანე

და წავედით. აეროპორტში მალე მივედით. ბარგი მოვათავსეთ.
 
რეგისტრაცია გავიარეთ და ზუსტად 12-ზე თვითმფრინავში ჩავჯექით. ვერ წარმოიდგენთ, რა ბედნიერი ვიყავი. ეს ყველაფერი ლამაზ სიზმარს ჰგავდა, რომლიდანაც გაღვიძება არ მინდოდა. მგზავრობა დამღლელი იყო.
ბოლოს, როგორც იქნა გამოჩნდა LAX და თვითმფრინავიც ნელ-ნელა დაჯდა.

პირველი რამ, რაც თვითმფრინავიდან გადმოსვლისას ვთქვი იყო: მგონი სამოთხეში მოვხვდი-მეთქი. ასეთი მშვენიერი ქალაქი არსად მენახა. ბარგი გადმოვიტანეთ, მერე მამაჩემმა მძღოლს დაურეკა და მანქანა მოაყვანინა. შინისაკენ წავედით. თან გზადაგზა დედა ყველაფერს გვიხსნიდა.
მაილი:რომელ უბანშჳ ვცხოვრობთ?
დედა:ჰოლივუდში.
ამის გაგონებაზე მე და ემის თვალები კინაღამ გადმოგვცვივდა.
_აზრზე ხარ, რამდენ ცნობილ ადამიანს ვნახავტ?_ყურში ჩამჩურჩულა ემილიმ.
მე ვერაფერი ვუპასუხე, რადგან ემოციიდან ჯერ კიდევ ვერ გამოვდიოდი.
_მოვედით_გვითხრა მამამ და ულამაზესი სახლი დავინახე.

_ეს ნამდვილად ჩვენი სახლია?_ვიკითხე დაეჭვებით და მხოლოდ მაშინ დავრწმუნდი, როცა მძღოლმ,ა მანქანა გააჩერა.
მამა: ბარგს მე ამოვიტან, თქვენ კი მანამდე სახლი დაათვალიერეთ.
ეზოში შევედით. პირველი, რაც თვალში მომხვდა, დიდი ზომის აუზი იყო. მერე დედამ გვითხრა, შიგნით შევიდეთო და ჩვენც შევედით. მშობლებს ჩვენს ოთახებზე უკვე ეზრუნათ.
ეს ჩემი ოთახი იყო:

ეს კი ემილის:

მერე სხვა ოთახებიც დავათვალიერეთ ამ დროს დედამ დაგვიძახა:
_გოგონებო, ჩამოდით, ვისადილოთ.
გამოვიცვალეთ და ქვევით ჩავედით. სუფრა უკვე გაშლილი იყო. ბევრი კერძი იდო, მაგრამ მე ერტი ნაჭერი პიცის მეტი ვერაფერი ვჭამე. მერე ემილის დაველოდე, ისიც მალე მორჩა და ვტქვი:
_ჩვენ ზევით ავალთ და ბარგს ამოვალაგებთ.
_კარგი საყვარელო_მითხრა დედამ. ჩვენც ავედით და ორი საათი ტანსაცმელებს ვაწყობდით. ბოლოს, როგორც იქნა მოვრჩით. ისევ ქვევით ჩავედით. მშობლები მისაღებ ოთახში ისხდნენ. დედა ტელევიზორს უყურებდა, მამა კი გიტარაზე რაღაც მელოდიას უკრავდა.
_ახალ სიმღერას წერ?_ვკითხე.
_ჰო. გინდა მოისმინო?
_რა თქმა უნდა.
მამამ დაკვრა დაიწყო, მე კი ტექსტი ავიღე და ვმღეროდი.
]
_ყოჩაღ. მართლა კარგად მღერი_მითხრა ბილიმ, როცა დავამთავრეთ._გინდა ხვალ ჩემს სტუდიაში მოხვიდე?
_სიამოვნებით. ახლა კი დავიძინებ.
მალე ყველანი დავწექით. ემილის გარეშე პირველად ვიძინებდი, ამიტომ დიდხანს ვერ დავიძინე. უკვე გამთენიისას ჩამეძინა.
დილით კარზე კაკუნმა გამაღვიძა.
_რა გინდა ემი?_თავიც არ ამიწევია, ისე გავძახე.
_ემი არ ვარ, მამაშენი ვარ.მოდიხარ სტუდიაში?
_მთელი ღამე არ მიძინია.
_კარგი, მაშინ მე წავალ და შენ მოგვიანებით მძღოლი წამოგიყვანს, ოკ?
_კარგი.
ძილი გავაგრძელე. რომ გავიღვიძე, შუადღის ორი საათი იყო. შხაპი მივიღე, უბრალოდ ჩავიცვი:

ცოტა ვჭამე და მძღოლს დაველოდე. ემილიმ წამოსვლა არ ისურვა, ამიტომ სტუდიაში მისვლა მარტო მომიწია.
კართან დაცვა იდგა.
_ვისთან ხართ?
_ბილი-რეი საირუსთან.
_ბილი-რეი გასულია, დაელოდები?
_დიახ.
მცველმა ვიღაც გოგოს დაუძახა და მან მამაჩემი კაბინეტში ამიყვანა.

მაგიდაზე ნოტები იდო. გადავხედე და ის სიმღერა იყო, გუშინ რომ ვმღეროდით. მეორე ოთახში შევედი, მიკროფონი ავიღე და სიმღერა დავიწყე.

ამ დროს ვიღაცის ხმა გავიგონევინ მღერის ჩემს სიმღერას?
მიკროფონი უცებ დავაგდე და მეორე ოთახში დაბრუნებას ვაპირებდი, კარი გავაღე და...
5კომენტარზე გავაგრძელებ.