იქნებ ვნახო კიდეც ვინ იცის ოცნებების არავის სჯერა მე კი რეალობის არ მჯერა,ან იქნებ უბრალოდ არ მინდა დავიჯერო,რადგან რეალობა მწარეა და ჩემთვის ძნელად წარმოსადგენი.მე ჩემს სამყაროში ვცხოვრობ სამყაროში რომელსაც ვერავინ ჰხედავს ჩემს გარდა,ამ სამყაროში პატარა შავ წერტილსაც კი ვერ დაინახავთ,ყველაფერი ნათელია,მე კი ვაშენებ ჩემი ოცნების ცათამბჯენებს,მაგრამ ვიცი,უფროსწორად დარწმუნებული ვარ ერთ დღეს ჩემს თვალწინ ეს ყველაფერი დაინგრევა,ბევრჯერ ცდილობენ დანგრევას,მაგრამ მაინც თავიდან ვაშენებ,რისთვის?ალბათ მომწონს ოცნებებით ცხოვრება,ბევრჯერ გავამთელე,მაგრამ ერთხელაც საფუძვლიანად დაანგრევენ,ძალიან მალე.რა ვქნა?ძნელია შეეგუო იმას რომ შენც ერთი ჩვეულებრივი ადამიანი ხარ,ცოტა განსხვავებული აზრებით.ჩემს სამყაროში ლამაზი ფერიებიც დაფრინავენ,თითოეული მათგანი ცდილობს წამით მაინც დამანახვოს რომ ცხოვრება ისე უფრო მშვენიერია ოცნებებში ვიდრე შავბნელ სამყაროში,მაგრამ ეს ხანმოკლეა,საკმარისია თვალის ერთი დახამხამებაც კი რომ ფერიებიც ქრებიან და ის ლამაზი ცათამბჯენებიც.მწარეა,ძნელია,ძალიან ძნელია ნუთუ ეს ერთი შეხედვით ბნელი უფსკრული გალამაზდეს და ნათელი გახდეს,ეტყობა არა.ნეტავ შემეძლოს თვალების დახუჭვა და საუკუნო ძილს მიცემა,რომ ოცნებების ქვეყანაში მოვხვდე,მაგრამ იქ ჩემს გარდა ხომ არავინაა,ირგვლივ სიცარიელეა,თუმცა იქ სადღაც შორს ვხედავ გეფიცებით ვხედავ ,იმ ადამიანს რომელიც ძალიან შორსაა,მაგრამ არ ვნებდები,რაც უფრო ვუახლოვდები მით უფრო შორს მიდის,ჩემი თითქოს ეშინია,მე კი ცრემლებს ვღვრი და ვფიქრობ ნუთუ ასეთი საძაგელი ვარ რომ ყველა გამირბის.მე მაინც მივდივარ,აი უნდა მივუახლოვდე,ჩავეხუტო,ვაკოცო და ქრება,ორთქლდება სადღაც.სად არ ვიცი.ვტირი,მაგრამ რისთვის?გვერდით არავინ მყავს რომ დამამშვიდოს,არავინ მყავს რომ გამიგოს,არავის ესმის ჩემი,ნუთუ ასე ძნელია ჩემი გაგება მე ხომ არც რომანტიკოსი ვარ და არც ფანატიკოსი,უბრალოდ ადამიანი ვარ რომელსაც სჯერა ოცნებების,გარდა ერთისა ის ოცნება აუხდენელია ,ისეთი წარმოუდგენელი,მაგრამ ჩემს სამყაროსი მჯომეცა შანსი ეს ოცნება ამეხდინა,მე ის ვნახე,თუმცა ოცნებაშიო,მაგრამ ვნახე,ველაპარაკე,მას ესმის ჩემი,დარწმუნებული ვარ ესმის,მიგებს და მამშვიდებს,მაგრამ არც კი იცის რომ ვიღაცას ასე სჩირდება,ვერც გაიგებს,მაგრამ ჩემთვის რაც უნდა შორს იყოს მაინც ახლოსაა,ლანდივით დადის ჩემს გვერდით და თვალის დახუჩვის სემთხვევაში რეალური ხდება.ის ჩემი სამყაროს დიდი ნაწილია,დიდი კი არა ეს სამყარო მას მივუძღვენი,ეს სამყარო ჩვენ ორისთვის არის შექმნილი.მე იმ წუთებში მის გვერდით ვარ და ასე იქნება სანამ ერთი რეალისტი,პესემისტი,შავბნელი ადამიანი არ დაანგრევს ამ ყველაფერს,ცოტა დრო მრცება,ყოველი თვალის დახუჩვის შემდეგ იგი უფრო შორსაა,უფრო მიუწვდომელი,მაგრამ ვერ ვაჩერებ მოსაჩიდი არაფერი მაქვს რომ მოვეჩიდო.მე მზად ვარ რომ ყველაფერი დავთმო.რომ ეს ოცნება კიდევ გაგრძელდეს,რომ თუნდაც ერთი წამით მაინც შევზლო კიდევ ამის წარმოდგენა,რადგან ეს ისააა რითითაც მე ვცხოვრომ-ოცნებაა,ოცნებაა,ოცნებას კი ოცნებას იმიტომ ეძახიან რომ აუხდენელია,მაგრამ მაინც სასიამოვნოა,ახლა კი ვხედავ მოდის ვიღაც შავი წერტილი,რომელიც მიუღებელია ამ სამყაროსთვის,მოდის და ანგრევის ყველაფერს რაც კი ოდესმე შემიქმნია.....
|
