მეორე დღეს ელეს დავურეკე: ელე: ალო მე: რა გჭირს გოგო? ელე: არაფერი არ მჭირს... რაიყო რო? მე: არაფერი .. :დ გოგო რაღაც უნდა გითხრა... ელე: რაიყო? მე: რაიყოდა რა ვქნა არ ვიცი : (( ელე: მოდი ჩემთან მერე :დ მე: არა გოგო სხვა რამეზე გეუბნები : (( ელე: რაზე? მე: საბას დედაზე... : (( ელე: რა მოხდა? მე: უბრალოდ... კაი ანდა იყოს მერე გეტყვიი... ელე: კაი... ისე შენ საათს შეხედე? მე: არა.. ელე: ნახე ჯერ 5–ია ახლა იწყებს მზე ამოსვლას... მე: უიმე :დ კაი კაი მერე დაგირეკავ ერთი ცხრისთვის ელე: კაი აბა მეძინება _ მითხრა ელემ და ტელეფონი დაკიდა... ელემ კი დაიძინა, მაგრამ მე მთელი დღე, უფროსწორად თითქმის მთელი დღე არ მიძინია... არ ვიცი რა ვქნა... ნერვები მეშლება, მაგრამ არ ვიცი რატო... აუცილებლად სადმე უნდა წავიდე! აღარ შემიძლია! მაშინვე ელეს და თიკოს დავურეკე სკაიპში: მე: გოგოებო რომელიმე ხართ აქ? თიკო: რომელიმე კიარა ორივე :დ მე: ელე შენც? ელე: კი მე: აუ არ გინდათ სადმე აგარაკზე წავიდეთ რამოდენიმე დღით... თიკო: მე კი ელე: წავიდეთ, მაგრამ სად? მე: რავიცი ... ჩემთან სოფელში წავიდეთ დავისვენებთ... :დ ელე: არაა... იქ ბევრი ხალხია და მარტო ვიყოთ ჯობს... თიკო: ანტალიაში არა? მე: ანტალიაში რა გვინდა გოგო? თუმცა რატომაცარა კარგი იდეაა... :დ ელე: მეც მომწონს... : ) თიკო: კაი მაშინ ანტალიაში წავიდეთ... ელე: ხო ანტალიაში კაია მე: როდის წავიდეთ? ელე: დღესვე :დ თიკო: რითი? მე: ეგ რა პრობლემაა ჩემი მანქანით... თიკო: შენი მანქანა როგორია? :დ მე: ესაა... მე: უი :დ არა ეს კი არა ეს: თიკო: ეს როდის იყიდე? ელე: ეს საბასია გოგო მე: აღარ არი საბასი :დ მაჩუქა :დ ელე: კაი კაი ბოდიში :დ მე: და რომელ საათზე გამოგიაროთ? თიკო: მე 5–ზე მცალია ელე: მეც :დ მე: მე არ მცალია 5–ზე... 6–ზე არა? თიკო/ელე: იყოს :დ მე ტელეფონი დავკიდე და ჩალაგება დავიწყე... უცებ დედიკოს ხმა მომესმა: – მობრძანდით.. დამაინტერესა ვინ მოვიდათქო და ქვევით ჩავედი... საბას მშობლები ყოფილიყვნენ საბას დედა:გამარჯობა ნინო... სალაპარაკო გვაქვს შენთან.. დედიკო: გისმენთ.. საბას მამა: გადავწყვიტეთ ბავშვებს დავუშალოთ ერთად ყოფნა, რადგან ... დედიკო: მოიცათ მოიცათ, თქვენ რისი თქმა გინდათ, რომ ისინი ერთმანეთს უნდა დაშორდნენ სამუდამოდ? არა არა ამას ვერ დავუშვებ! საბას დედა: მაგრამ... დედიკო: მაგრამ? არავითარი მაგრამ! ასე იქნება და მორჩა! ბავშვებს ერთმანეთი უყვართ და არ ვაპირებ მათ რამე დავუშალო! _ დედამ მათ კარები გაუღო _ წადით ახლავე და ამ ტემაზე აწი აღარ დამელაპარაკოთ! მე ჩემს ოთახში გავიქეცი, იქ საბა დამხვდა: ის აღარ არის, რაც იყო წინათ_
დღეს გულში მხოლოდ სინანულს ბადებს
გრძნობა რომლესაც ბორკილად ადევს
ოქროს ბეჭედი და მწარეგ გმინავს
ერთში უცვლელი გვრჩება ბუნება-
ვცოდავთ და მერე შენდობას ვითხოვთ,
მონანიებით შეგვეძლოს თითქოს
ოქროს თვისების შენარჩუნება .
და ვტირით ცრემლი გვანიჭებს შვებას
გულწრფელად ვტირით როცა ვერკვევით,
რომ ყველაფერი არის მერყევი
და მხოლოდ ოქრო ოქორდვე რჩება
ჩვენ უკვე მძევლად ვყავართ მირაჟებს
და სულს გვიშფოთებს კუბოს კარამდის
ნიშნობის ბეჭდის კრთომა მარადი
უკვალოდ გამქრალ გრძნობის წინაშე.
გთხოვ გამომყევი ცოლად... _ მითხრა მან და ბეჭედი გამომიწოდა მე დავფიქრდი და ვუპასუხე:
To Be Continued [?!] კითხვა: თქვენი აზრით რას უპასუხებს ანი საბა? (დაწერეთ კომენტარებში)
| 
