ვახშმიდან ჩემს ოთახში ამოვედი და დასაძინებლად დავწექი. ძიძამ კარი გააღო და მითხრა რომ მეორე დღისთვის მოვმზადებულიყავი რადგან სხვა თავშესაფარში გადავყავდით. საწოლი უზომოდ ცივი იყო მაგრამ 1 ოცნება მითბობდა ცივ გულს და სხეულს, რომ ერთ დღესაც ჩემს მშობლებს შევხვდებოდი, ყოველდღე ამის იმედით მეღვიძებოდა შემეძლო მათთვის მეპატიებია ყველაფერი, ოღონდ აქედან გავეყვანე. გათენდა, ჩავიცვი საწოლი ავალაგე და ქვედა სართულზე ჩავედი. ბავშვები ყვიროდნენ, თამაშობდნენ, დარბოდნენ... მე არავის დავუნახივარ. მერე ძიძასთან მივედი და ვკითხე: - ისინი არ მოდიაან? - არა - რატომ? - იმიტომ რომ აქ მეგობრები ყავთ ჩემთვის უკვე ყველაფერი გასაგები იყო, რადგან არავინ მყავდა და ალბათ იმ იმედით გადავდიოდი რომ ვინმესთან ვიმეგობრებდი..
ვისაუზმე და წამიყვანეს. იმ საბავშვო თავშესაფარშიც იგივე დამხვდა, მხიარულება... ვერ ვხვდებოდი როგორ შეეძლოთ ბედნიერად ცხოვრება, რადგან ყველაზე დიდი რამ აკლდათ ცხოვრებაში. ვიღაც ქალი მოვიდა და გამიღიმა, ალბათ დირექტორი ან ვინმე იყო. რამდენიმე კითხვა დამისვა და წავიდა. მე სკამზე ჩამოვჯექი და დავფიქრდი.. ისევ ჩემს ოცნებაზე.. ისევ დედაზე და მამაზე, მაგრამ ისინი არ ჩანდნენ.. უცებ ვიღაც ქერა და მსუქანი ბიჭი დამეჯახა, კინაღამ წავიქეცი მაგრამ თავი შევიკავე - თვალები არ გაქვს გოგოო? - მეე? შენთვითონ დამეჯახე და კიდევ მე მაბრალეებ? - რა მე დაგე.... - ნიკოლას, ნიკოლას გეყოფა! შენი ბრალი იყო - ვიღაცამ გააწყვეტინა, რო შევხედე მე მიყურებდა.. მერე იმ ბიჭს უთხრა "წადი ბელა გეძახის" და ისიც გაიქცა ძალიან საყვარელი იყო, კეთილი თვალები ქონდა და უგემოვნოდ ეცვა.. ალბათ მასაც ძალიან უჭირდა.. სკამზე ჩამოჯდა ჩემს გვერდზე და ლაპარაკი დამიწყო - გამარჯობა - გამარჯობა - ახალი ხარ? - კი - რას გეძახიან? - მე კელის, შენ? - მე ჯასტინი მქვია
