იყო და არა იყო რა, ღვთის უკეთესი რა იქნებოდა?,,, იყო შაშვი მგალობელი ღმერთი ჩვენი მწყალობელი... ვიყავი მე,კიდევ მე და მხოლოდ მე. იყვნენ ვარდები, ვარდებით მოჭედილი სისხლისფრად შეღებილი ცა. იყო მდინარე, წყარო, იყვნენ ხეები, ლოდები, მთები, კლდეები და რათქმაუნდა ვიყავი მე.
სულიერი? მევიყავი მეთქი ხომ გითხარით სხვა? სხვა არავინ. მაგრამ იცით? არ მადარდებდა მთავარია ვიყავი მე, მედა მხოლოდ მე.
აქ არც მზე ამოდიოდა ანუ არც ჩადიოდა არც მთვარე იყო არც ვარსკვლავები. ცაა? არც ცა იყო ცის ნაცვლად ვარდების საფარი შექმნილიყო. წვიმა? თოვლი? არა! მხოლოდ ვარდის ფურცლები.
მიყვარდა ზღაპრული სამყარო, ჩემი სამყარო, ჩემი შექმნილი. ასე რომ ვთქვათ ჩემს წარმოსახვაში ვცხოვრობდი. მთელიდღე ან დავრბოდი ან ვარდებში ვიწექი ან მდინარის პირას საოცარ თავგადასავლებს ვკითხულობდი ოღონდ არა ადამიანებზე და რა ადამიანის ხელით შექმნილს. ან? უსულო სგნებს ველაპარაკებოდი. მიყვარდა ალუბალიმზეზე წითლად რომ ბრწყინავდა, ბროწეულიც... ვარდები??? ვარდებზე ლაპარაკიც აღარ მაქ. მიყვარდა ჩემთვის მოწყობილი ბუნება მხოლიდ ჩემთვის.
მიყვარდა მარტოობა უსულო მაგრამ ჩემთვის სულიერი ბუნება, ჩემი საუკეთესო მეგობარი. ის მაინც ვიცოდი გულს არ მატკენდა. აქ არ არსებობდა სიძულვილი, ბოღმა, შური. თუმცა არსებობდა სიყვარული ვრძნობდი როგორ ვუყვარდი ჩემს სამყაროს და არც მე მყვარებია მასზე მეტად ვინმე.
მიყვარდა ზღვ, მხოლოდ ჩემთვის შექმნილი ზღვა აქ ხომ არც ცუნამი არც მიწისძვრა არც ვულკანი არ არსებობდა. ბუნებრივი სტქიები ცემგან შორს იყო. აქ ხომ არ არსებობდა ყოველდღიურობა აქ სულ ყველაფერი ისე იყო როგორც მე მინდოდა.
ფაქრია გაგიჩნდათ შეკითხვა არ გბეზრდებოდა??? ადამიანებს გარეშეე?? ”სისულელეა” გაიფიქრეს თქვენმა გულებმა იქნებ მართლებიც ხართ. თქვენი აზრების დასამტკიცებლად მეტყვით ”ადამიანი ადამიანის ადამიანობით ადამიანობსო” აი მე სწორედ მაგ ადამიანობის არ მჯეროდა და იმიტომ ვიყავი იქ.
მე იქ თავს კეთილ ადამიანად ვგრძნობდი და არა ისე როგორც აქ თავი ხან ვიღაც რომ გგონია და ხან არავინ. ან თავს აჯერებ რომ განსაკუთრებული ხარ. მე იქ ვიყავი განსაკუთრებული, ჩემს სამყაროში, ჩემს წარმოსახვაში, ცემს აზრებში. არც გული მქონდა ბოღმით სავსე, არც სული არც ადამიანობა მაკლდა. ჩემი სამყაროთი ვიყავი ადამიანი.
|
