სახეზე კარგად შევხედე და...
_შენ ჯო...
_ჩუმად, გთხოვ_პირზე ხელი ამაფარა. გავაშვებინე და ვუთხარი:
_კინაღამ გამგუდე.
_გთხოვ, არავის არაფერი უთხრა და..._მისი მოსაცმელის სახელური ამიწია, ჯიბიდან კალამი ამოიღო და ხელზე თავისი სახელი დამაწერა. გაკვირვებულმა დავხედე მის ნამოქმედარს, მაგრამ არაფერი მითქვამს, უმადური კი არ ვარ, ბოლოს და ბოლოს, გადამარჩინა. რამდენიმე წამი ორივენი ვდუმდით, ბოლოს ხმა ამოიდგა (ცოტა დაბნეულად კი საუბრობდა):
_ ჰო... მე...შენ... ჰო...უნდა წავიდე...მოსაცმელი შეგიძლია დაიტოვო...კარგად...
_მაილი.
_კარგად მაილი...ოდესმე ალბათ შევხვდებით ერთმანეთს...
,,შანსი არაა'_გავიფიქრე მე._,,ემილი ვეღარ ამიყოლიებს, იმიტო რო დღეს უეჭველი მოვკლავ.''
ჯომ ამასობაში ტელეფონი ამოიღო და ვიღაცას ელაპარაკებოდა:
_სად დგას?
_...
_კარგი, მე წავედი, კევი და ნიკი მგონი ჯერ არ აპირებენ წამოსვლას.
მერე აღარაფერი უთქვამს, წავიდა და მე ისევ მარტო დავრჩი შუაგულ ქუჩაში, თან ტელეფონის გარეშე. სხვა რა გზა მქონდა, ემილის ხომ არ დავტოვებდი, ამიტომ ისევ ჩამოვჯექი, მაგრამ ამჯერად გზის პირას, ლამპიონებთან ახლოს. მანქანები ალაგ-ალაგე მოძრაობდნენ, ამიტომ იმდენად აღარ მეშინოდა. აი, კიდევ ერთმა ჩაიარა და ჩემს ფეხებთან გაჩერდა. ,,აი ახლა კი ცუდადაა საქმე-მეთქი_გავიფიქრე და შიშისგან ისევ კანკალი დავიწყე. კარი გაიღო და ვიღაც გადმოვიდა. რომ შევხედე, შვებით ამოვისუნთქე. ისევ ჯო იყო.
_შენ გეგონა მართლა დაგიტოვებდი მოსაცმელს? იცი რა ღირს?_ისე სერიოზულად მითხრა, ლამის დავიჯერე. გახდა დავიწყე, მან კი სიცილი ატეხა.
_რა გულუბრყვილო ხარ.
_შენ გგონია ხუმრობის ხასიათზე ვარ?_მოსაცმელი პირდაპირ სახეში ვესროლე და წამოვდექი.
_გავატარებ ახლა რაც გააკეთე, მაგრამ აქ ვერ დარჩები. საშიშია.
_შენ რა გენაღვლება? მეგობარს ველოდები.
_შენი მეგობარი სად არის?
_სად და..._გამეცინა_შენს ავტოგრაფს ელოდება, ალბათ არ იცის, რომ წამოდი.
_მე მოგცემ შენი მეგობრისთვის ავტოგრაფს, ოღონდ შენ წადი აქედან.
_მობილური არ მაქვს, ასე რომ, ტაქსს ვერ გამოვიძახებ და ტაქსით ვერ მივალ ჰოტელამდე.
_კარგი მიგიყვან. იმედია პაპარაცები არ დაგვინახავენ, ინტრიგა არ მჭირდება ახლა.
_ჰოდა ნუ მიმიყვან, შენს გზაზე წადი, მე რამეს მოვახერხებ.
_მიკვირს, ზოგიერთი ჯონატიკივით გიჟი რომ არ ხარ.
_მერე ვინ თქვა, ჯონატიკი რომ ვარ?
მის რეაქციას ვერ აგიღწერთ, მგონი სჯობს თავად შეაფასოთ. (:D)
ბევრი რომ არ გავაგრძელო, დავთანხმდი და სასტუმრომდე თავი მივაყვანინე. მოსაცმელი დავუტოვე, დავემშვიდობე(ალბათ სამუდამოდ), ნომერში ავვარდი და ცხელი შხაპი მივიღე, რომ გამოვედი იმდენი ჩავიცვი:
კიდევ კარგი, გამახსენდა ემილიზე დარეკვა, სასტუმროს ტელეფონიდან დავურეკე.
_მაილი შენ ხარ?_გახარებულმა მითხრა_რამდენი ხანია გეძებ.
_ჰო, წვიმა იყო და წამოვედი. შენ რას შვრები, მოდიხარ?
_კი, ჯო უკვე წასულა, მაინც ვერ გამოვართვი ავტოგრაფი.
_ნეტა იცოდე-მეთქი_ჩუმად ჩავილაპარაკე?
_რა?
_არაფერი არა, მალე მოდი.
ნახევარ საათში ემილიც მოვიდა, რა თქმა უნდა, კონცერტზე საუბრობდა.
_რა მაგარი იყო, მთელი ცხოვრება ამაზე ვოცნებობდი, ჯო, დემი, სელენა, ტეილორი, ამაზე უკეთესს რას ვინატრებდი...ეგ რა გაქვს ხელზე?
_ა არაფერი_მაშინვე ჟაკეტი მივიფარე_მეძინება.
_კარგი დაიძინე, მე წყალს გადავივლებ.
დილით...
ხო იცით რაც უნდა ქნათ? გაგრძელება იქნება 7კომენტარის შემდეგ.
|
