მე და ლუკა მივედით აგარაკზე ...
– ძალიან ლამაზია აქაურობა! _ ვუთხარი მე ..
– ხო ვიცი, მაგრამ რაღაცეები შესაკეთებელია ... დიდიხანია აქ არ ვყოფილვართ ...
– ბოლოს როდის იყავი?
– ეუჰჰ ... ძალიან დიდი ხნის წინ ... მაშინ, როცა სულ პატარა, 3 წლის ვიყავი ...
– აქამდე რატომ არ ჩამოხვედით?
– რავიცი, დედა და მამა ერთმანეთს დაშორდნენ და ეს აგარაკი ვერ გაიყვეს, ამიტომ მე მომცეს და ისე პატარა ბავშვს როგორ მომეარა ამხელა აგარაკისთვის?!
– მესმის, მაგრამ აქ ისედაც ძალიან ლამაზია ყველაფერი, ეს როგორ მოახერხეთ?
– ძალიან დიდი ხნის წინ აქ არაფერი არ იყო ... მხოლოდ ქვები და სილა ეყარა, ჩემმა მშობლებმა კი ეს ყველაერი აღადგინეს და ერთ ჩვენს ნათესავს ჩააბარეს, რომელსაც ყოველთვე თანხას ვუგზავნიდით, მაგრამ ის გარდაიცვალა და აგარაკიც უპატრონოდ დარჩა
– ეს ვიღაცის ისტორიას მახსენებს, მაგრამ არ ვიცი ვისს ...
– აბა გაიხსენეე.. კარგად დაფიქრდი ...
მე მართლა ძაან შევეცადე, რო გამხსენებოდა დაა ..
– გამახსენდა! ბაბუა! ბაბუაჩემი იყოო ...
– ბაბუაშენიი?? მერეეე ... ჩვენ ...
– ნათესავები
– გამოვდივართ?
– ჰო ასეა ... : ((
– არაააა!!!
– მაგრამ .. ჩვენ ... ეს აქამდე როგორ არ ვიცოდიითთთ ... : ((
– რაც ჩვენს შორის მოხდაა... :(
– არაააა ... !!!
– არ არსებობს...
– ვაიმე... აღარ შემიძლია ამდენი უბედურების გადატანა... პირდაპირ საშინელებაა....
– კარგი, დამშვიდდი ანა...
– ლუკა , მითხარი რა დამამშვიდებს , როცა გავიგე , რომ ნათესავები ვართ...
– დამშვიდდდი ანა... ახლავე ჩავალთ ქალაქში და ყველაერს გავარკვევთ...
– ;( აღარ შემიძლია ამდენი უბედურების გადატანა... არა მე შენს გარეშე ვერ ვიცოცხლებ... ჩვენი ერთად ცხოვრება კი ... ჩვენი ერთად ცხოვრება შეუძლებელია...
– ცდები... ჩვენ ყველაფერს გაარკვევთ ანა...
მე ისტერიკული ტირილი ამიტყდა... ლუკა ვერ მაწყნარებდა... ვტიროდი... მერე რაღაც დამამშვიდებელი დამალევინა და ჩამეძინა...
როდესაც გავიღვიძე უკვე თენდებოდა ავდექი... ლუკა ჩემს გვერდით იწვა და ეძინა ... გულში მაგრად ვყავდი ჩაკრული მე ხელი გავაშვებინე... მას ჯერ კიდევ ეძინა.. გარეთ გავედი და ტბას და ირგვლივ მთებს გავხედე... თვალებიდან ცრემლი წამსკდა... მერე ისევ ლუკა გამოჩნდა..
– სად გამეპარე? მოდი აქ... :*
და შჰუბლზე ნაზად მაკოცა , რომ არ დამკაწვროდა მისი უხეში წვერისგან სახე...
– ლუკა... არ გინდა...
– მისმინე ანა... ჯერ კიდევ არაფერი გარკვეულა ამიტომ თავს წინასწარ ნუ იკლავ... მოდი დაიჯერე , რომ ეს უბრალო სიზმარი იყო... უბრალოდ საშინელი სიზმარი... და სანამ აქა ვართ ვისიამოვნოთ ჩვენი ერთად ყოფნით.. მერე კი , როდესაც სახლში ჩავალთ ყველაფერი გავარკვიოთ...
– მაგრამ...
_არავიტარი მაგრამ... :*:*:* _ მითხრა და მაკოცა ...
მე–3 სეზონის პირველი სერიის დასასრული ... ფილმი გახმოვანებულია ტელეკომპანია მანის მიერ :)
გვაპატიეთ, ეს თავი ძალიან პატარა გამოვიდა :(
ჩემი და მარის ნამოქმებადრია :დ