დილით გავიღვიძე და საწოლზე ვარდი დავინახე...
ავდექი, ვარდი ხელში ავიღე და უცებ თვალი მოვკარი ისრებს (იატაკზე) :დ
– რა სიგიჟეა.. _ გავიფიქრე და ისრებს გავყევი ბოლოს როგორციქნა მივედი ... იქ რაღათქმაუნდა ლუკა დამხვდა... : **
– ეს როგორ მოიფირე? :დ
– დილით მომაფიქრდა უცებ... :დ
– გენიოსა ხარ რაა... _ ვუთხარი ლუკას, მოვეხვიე, მუსიკა ჩავრთე და ცეკვა დავიწყეთ...
– მიყვარხარ ყველაზე მეტად! _ მითხრა მან
– მე უფრო! _ ვუთხრი და ისე მაგრად მოვეხვიე კინაღამ გავჭყლიჭე...
– ანიიი...
– რაიყო ხო კარგად ხარ?
– კი კი, ოღონ ცოტა წელი მტკივა...
– უი... ხოო.. _ ვუთხარი და ხელი გავუშვი...
– მადლობა _ თქვა და წელში გაიმართა :დ
ქვევით ჩავედით და ყველანი ერთად მდინარისაკენ გავეშურეთ...
მე და ლუკა მათ დავემალეთ, მაგრამ ვერაფრით გვიპოვეს :დ მე და ლუკა კი ისე ვერთობოდით რო რავი... :დ
ბოლოს წყალში ჩამაგდო და სულ მთლად გავიწუმპეე ... :დ
– მოგკავ! _ ვუთხარი და თვითონაც წყალში ჩამოვაგდე... :დ
ამ დროს მან მაკოცა და ნაპირზე ავიდა... : **
სახლში წავედით გაწუწულებნი, შხაპი მივიღეთ და ისევ ქვევით ჩავდიოდით, რომ ნიღბიანი კაცი მოგვადგა და მე დამიჭირა...
– ეს გოგო ჩემია გაიგე? და სულ ჩემი იქნება!
– ხელი გაუშვი! _ უყვირა ლუკამ, მაგრამ იმ კაცმა ყელზე დანა მომადო და თქვა:
– თუ მომეკარები მოვკლავ !!!
ლუკა იდგა და არ იცოდა რა ექნა... მე თვალებით ვანიშნე მაღლა ადითქო და ავიდა... მე და "ის" მარტო დავრჩით... შემომაბრუნა და თვალებში შემომხედა... ვუყურებდი და მეგონა, რომ ვიღაც ნაცნობი იყო, მაგრამ ვერ ვხვდებოდი ვინ ... ამ ფიქრებში ვიყავი ართული, როცა თოფის ხმა და ვიღაცის ხმა გისმა:
– ხელი გაუშვი!
ეს არც ლუკას, არც გიოს და არც ნიკას ხმას არ გავდა, მაგრამ ვიცი ვინც იყო... რათქმაუნდა ჯონი, ჩემი დეიდაშვილი...
– ხელი გაუშვი მეთქი! _ გაიმეორა მან და მძარცველმაც გამიშვა... უკნიდან ლუკა, გიო და ნიკა მიადგნენ და ნიღაბი ჩამოსხნეს...
– აჰაა... საბა არაა?? ასეც ვიცოდი! _ თქვა ლუკამ...
– ვიცოდი ვიღაც ნაცნობი იყო, მაგრამ ვერ ვცნობდი... აი თურმე ვინ ყოფილა.... :@
– აქ რას აკეთებ? _ უთხრა ლუკამ...
– ეს შენი საქმე არაა! _ თქვა საბამ და თავისი მანქანით "გაიქცა"...
ჩვენ ძაიან ბედნიერები ვიყავით ერთად...
ყველგან ერთად დავდიოდით, მდინარეზე, პატარა კაფე–ბარებში, ვმართავდით წვეულებებს მხოლოდ ჩვენ ექვსისთვის და ვიყავით ბედნიერად...
ასე გადიოდა დღეები და ჩვენი წასვლის დროც დადგა... ჩავალაგეთ ჩვენი ბარგი–ბარხანა და გავემგზავრეთ ისევ შინ...