იბადება.....ჩნდება...ხელებს ანძრევს....ოღიმება...იცინის .... დედა ......მამა....დახოხავს....დატანტალებს…დარბის....
ლამაზი ფერები.....მზე....ბაღი....სკოლა...ვითომდა სიყვარული....სწავლა....უნივერსიტეტი....ნამდვილი სიყავარული ...ბედნიერება...ერთგულება..სიხარული ...
ყველა ადამიანის ცხოვრება ასე იწყება და ასე მთავრდება , მაგარამ ....მაგარმ ჩემი ცხოვრება ასე არც დაიწყო და არც ასე დასრულდა ...
დავიბადე , პატარა სულ თოთო , ბოტოტა ხელები . უკვე ვოცნებობდი რომ მეყოლებოდა დედა, მამა ,და , ძმა ...მექნებოდა ბედნიერება , მაგარმ .... ყველაფერი ისე არა როგორც ზღაპრებში…
-ქალბატონო ეს გოგოა ! დაგიწვინოთ ?
-არა !
-უკაცრავად?
-ის მე არ მჭირდება ,რაც გინდათ ის უქენით !!
ამ სიტყვების გაგონებამ , მომკლა, საზარელი ტყვია მესროლა გულში , დედა .. ჩემი დედა მას მე არ ვუყვარდი .
ექიმებმა ცალკე რაღაც ძალიან უცნაურ ოთახში ჩამაწვინეს , ბევრი რაღაც გამიკეთეს , ნელნელა ვითენთებოდი , ვიბრძოდი , ვცდილობდი მომეცილებინა ეს ყველაფერი , მინდოდა როგორც დავიბადე ისე წავსულიყავი , მაგარმ ვერაფერს გავხვდი .. ბლოს ჩამეძინა .
ერთ ქალს მიმაბარეს , იმან ბევრ , ძალიან ბევრ ბავშვებთან მიმიყვანა . ისნიც მარტოები იყვნენ , მათი დედიკოებიც არსად ჩენდნენ .ერთ გოგოს მივუახლოვდი .
-ეეე ,მეც არ მყავს დედიტო .
-:D:D მე როგორ არ მყავს დედა აი ისაა.
და ის ქალი დამანახა რომელმაც მე მომიყვანა . ყველა ვისაც ვკითხე მისკენ გამიშვირა ხელი , მართალია პატარა ვიყავი მაგარმ ამინც ვხვდებოდი , მათ არაფერი ახსოვდათ და უცხო ქალი დედასავით უყვარდათ .ამის მერე ხმა არავისთვის არ გამიცია .
ერთხელ ერთი ბიჭი მომიახლოვდა .
-შენ დედიკო გყავს ?
-არა , შენ ?
-კი აი ის .
და ისევ ის ქალი .
-ნუ იტყუები ის შენი დედა არა !
-არის !
-არა !
მან ხელი მკრა და წავიდა . მე ძირს დავეცი ,ჩემს საწოლზე დავწექი და ვტიროდი , პატარა მაგრამ წმინდა ცრემლებით .
ნელნელა ვიზრდებოდი , არავის ვახსოვდი , ბევრი წავიდა აქედან , მე კი ისევ ჩემ პატარა საწოლზე გაშოტილი ვტიროდი.
ერთხელ გარეთ ბავშვები დავინახე , გარეთ გასვლა მომინდა ვერ ვბედავდი გასვლას ემ ხომ უბრალოდ მიტოვებული გოგო ვიყავი ,ბოლოს ჩავედი .
მხიარულად თამაშობდნენ .
-გამარჯობა !
მე ბავშვებს გავუღიმე , მაგრამ ხმა არ ამომიღია .
-გინდა ჩვენთან თამაში ?
მე თავი დავუქნიე .
-კაი მაშინ შენ იჭერ , მიტრიალდი დაითვალე ათამდე და მერე გამოგვეკიდე.
მეც სხვა რა გზა მქონდა , 14 წლის გოგომ ათამდე დავითვალე და გავიქეცი ბავშვები დასაჭერად . ჩემდა გასაკვირად ძალიან სწრაფად დავრბოდი . უცებ ერთ ბიჭი დავინახე ჩემხელა იყო , არა ალბათ 1 წლით დიდი .
მან დამინახა რომ ვუყრებდი და მითხრა :
-ჰა , მე ვერ დამიჭერ გოგონი იოცნებე !
მე მას გავეკიდე , ბევრი ვირბინეთ ... ბოლოს რაღაცას ფეხი წმაოვკარი და ძირს დავეცი , საშინლად მტკიოდა ფეხი .
-ეე რა მოგივიდა ?
ის დაიხარა და ამაყენა . არ ვიცი მაშინ რა მომივიდა , გული საშინლად ამიძგერდა ,
თითქოს რაღაც უცნაურმა , საოცარმა გრძნობამ გაირა ჩემ სხეულში . ეს ამრთლაც წამიერი რამ იყო , მაგარმ ისეთი თბილი რომ მთელი გული დამითბა . ის მე მიყურებდა , მე კი უაზროდ მივჩერებოდი მის ცისფერ , ღრმა თვალებს რომლეშიც სიხარული , სითბო და ცოტა ნაღველი მოჩანდა .
-ფეხი გტკივა ?
უცებ გამოვფხიზლდი , შემრცხვა და გავწითლდი . ხელი გავაშვებინე და თავი უარის ნიშნად გავაქნიე . უკან გავბრუნდი , მართალია ფეხი ძალიან მტკიოდა ,მაგრამ არ მინდოდა ამ ადამიანთან ვყოფილიგავი , მრცხვენოდა , რაღაც მაკავებდა , ის ხომ ასეთი ლამაზი იყო ,ის ყველას უყვარდა ის ბედნიერი იყო ... მე კი .. მე უბრალო გოგო , სულ სევდიანი ... არა მე ამსთან არ უნდა ვყოფილიყავი .
ის მე მიყურებდა , ხვდებოდა ფეხი რომ ძაან მტკიოდა , მეც ვამჩნევდი ამას მაგარმ უკან არ ვბრუნდებოდი . ბოლოს ძალიან დავიღალე ფეხი გამიშეშდა და ვეღარ გავანძრიე . ის მომიახლოვდა უხმოდ მომკიდა ხელი და წამიყვანა , როცა მივედით , მე შემოვტრიალდი თვალებში შევციცინებდი და გავუღიმე .
მანაც გამიცინა :
-გიჟივით აღარ ირბინო თორემ კიდევ წაიქცევი ... ხომ ხედავ მაინც ვერ დამიჭირე :P
ეს ისეთი ნიშნის მოგებით მითხრა რომ ვერ მოვითმინე და ცალი ფეხით გავეკიდე . მე ასკინკილით დავხტოდი ის კი გარბოდა და თან მიყვიროდა :
- ბოთეე :*
მე ამაზე მეცინებოდა და უფრო სწრაფად მივხტუნაობდი . მან ხელი მომკიდა და დამატრიალა , მე კინაღამ წავიქეცი . ზურგსუკან დამიდგებოდა ,უკნიდან ხელს მომკიდებდა და დამატრიალებდა თვითონ კი სხვა მხარეს მირბოდა სანამ მე მივტრიალდებოდი ის უკვე გაქცეული იყო .
ბოლოს ძალიან დავიღალე და უკან გავბრუნდი ,მან დამიძახა მე გავბრუნდი ხელი დაუქნიე და ასკინკილით წავედი , თვალი მისკენ მქონდა ის მიყურებდა რაღაც ნაღვლიანი თვალებით , მე ხტუნვას მოვუჩქარ მან მომასწრო და სანამ ოთახში შევიდოდი წინ დამიდგა .
-ჰეი სად მიდიხარ ?
მე მას ირონიული სახით შევხედე .
-კაი ხო ცუდი კითხვა ! 
-:D:D:D
-ხვალ კიდე მოხვალ ?
მე თავი დავუქნიე .
-კაი მაშინ ხვალამდე .
ხელი დავუქნიე , მან კი ლოყაზე მაკოცა , ხელი დამიქნია და წავიდა .
ადგილზე გავშეშდი ვეღარ ვინძრეოდი ... ნუთუ ჩემი სიხარული ისევ გაცოცხლდა ? ნუთუ მე მე ვუყვარვარ ? ვფიქრობდი და მაინც ვერ დამეჯერებინა რომ ჩემ ბედს გაღვიძებოდა და ამდენი წვიმის მერე ისევ ნათდებოდა და მზე გამოდიოდა .... მთელი ცხოვრებას ამ ფიქრებში გავატარებდი რომ არა გათენება .
დილით რომ გავიღვიძე , თითქოს რაღაც უჩვეულო სჭირდა ჩემს გულში , ის ჩემ საგულეში ვერ ეტეოდა , ისე ფეთქავდა მეგონა ცოტაც და გადმომივარდებოდა.....
პატარა კაბა ჩავიცვი და გარეთ გავედი , პატარა სკამზე ჩამოვჯექი და ველოდებოდი , უცებ ვიღაცამ ხელი დამაფარა თვალებზე .... ხელები გამაშვებინა და უკან მივიხედე , ის იყო . მან შემომხედა და მითხრა :
-რა ლამაზი ხარ !
მე შემრცხვა , თავი დავხარე მერე კი გაბრწყინებული თვალებით შევხედე .
ჩვენ ერთად მივდიოდით ტყეში , ფეხშიშველა , მას ჩემი ხელი ეკიდა .
მერე ჩამოვჯექით იქვე პატარა ნაკადულის პირას .
ის ემ მიყურებდა , მე კი მას თვალს ვერ ვუსწორებდი .... ბოლოს ავხედე მან თბილად გამიღიმა . ნელნლა ერთმანეთისკენ მივიწიეთ და მან მაკოცა ....
-მიყვარხარ !
ჩუმად ჩამჩურჩულა ყურში . მე მას შევხედე ის კი სადღაც ცაში იყურებოდა .
მე მას მივუახლოვდი და ვუთხარი
-მეც :*
მან შემომხედა და მაგარდ ჩამეხუტა , მერე დავბრუნდით მე მას გამოვემშვიდობე და ოთახში ავედი .
მეორე დღეს ის მომიახლოვდა და ჩვეულებრივად გამიღიმა , მაგარმ რაღაც სევდა შევამჩნიე მსი თვალებში .
-რა მოხდა ?
-.....
მითხარი...
-უნდა წავიდე ?
-სად ?
-შორს ... ძალიან შორსს !
-მაგარმ .. რატომ ?
-სასწავლებლად მივდივარ.....არ მინდა გული გატკინო ....
-არ გინდა ??აბა ეხლა რა სშვრებიი ????? ერთხელ მეღირსა ბედნიერება და ეგეც წამში წავიდა ჩემი ცხოვრებიდან ! მადლობა რომ გამაზსენე ჩემთან ბედნიერება არ არსებობს !
-დაიცადე...
მე შევტრიალდი და ტირილით ოთახში ავედი .
ის გამომეკიდა , მაგრამ მე კარებთან ვიდექი და არ შემოუშვი . ბევრი მეძახა , მაგარმ ბოლოს წავიდა . ჩავიმუხელა და ტირლი დავიწყე , როგორ გამაცრუა სიცოცხლემ ასე ?როგორ მივენდე მას ???
მაგრამ უცებ გამახსენდა ის როგორ მეხუტებოდა ... როგორ მიყურებდა თვალებში .... მივხვდი რომ მას ეხლა გული ვატკინე და ძალიან შემრცხვა .
უკვე8:55 ის ძალიან მალე წავიდოდა .. მე გავიქეცი მატარაებლისკენ და მივირბინე ის უკვე ადიდა .
- ალექს.........
მან შემომხედა , მე მისკენ გავექანე და შევახტი , ჩემი სუნთქვა მსი თმებს არხევდა და რაც შეიძლება ძლიერეად ვეხუტებოდი .
-მიყვარხარ ...
-დავბრუნდები ან ... მე აუცილებლად დავბრუნდები :*
მატარაბელი დაიძრა ის გაეკია და ავიდა . ბოლო წამამდე ვუყურებდი მას სანამ მატარებელი ნისლში არ გაუჩინარდა,........
ყოველ დღე მატარებლის ლიანდაქთან გოგონა იჯდა ხოლმე და ვიღაცას ელოდა , მართალია ის აქ იყო , მაგარმ ფიქრებში ის სადღაც შორს .....სადღაც შორს მიფრინავდა .....
ყოველ წელს , ყოველ თვეს ... ყოველ კვირას .. ყოვეკლ დღეს ... ლამაზი ქალი ნამტირალევი თვალებით გზავს გაჰყურებდა ....
ყოველ საათში ... ყოველ წუთში .... ყოველ წამში .... მოხუცი ქალი იჯდა
ლიანდაგთან და ცას უყურებდა ... ზოგი მას გიჟს ეძახდა , ზოგი უბრალდო ყურადღებას არ აქცევდა , ზოგი ნაღვლიანი თვალებით გადმოხედავდა მას . მოხუცმა ლიანდაგს გახედა და წაიჩურჩულა მაინც არ დაბრუნდი.....და თვალები დახუჭა................ მე არ მომწონს ... რავი სხვების ჯობია....:(
|
