ამ შაბათ-კვირამ სწრაფად გაიარა. თვალის დახამხამებაც ვერ მოვასწარი. თითქოსდასვენების დღეები წამში გარბის, კალენდარს ვუყურებ და მიკვირს,უკვე ერთი თვეა რაც აქ ვარ. თურმე აქაურობა არც ისეთი საშინელებააა როგორც მე მეგონა. გარეთ გავიხედე, მთვარე ცაზე ეულად ეკიდა და გაერთ არავინ დადიოდა. თვალები მოვხუჭე მაგრამ არ მეძინებოდა. ავდექი და ლეპტოპი ჩავრთე. შვიდი საათია ლეპტოპი ჩაირთ და ”facebook"-ში შევედი. ოჰო! დედაჩემს სულ რაღაც ოცდაათი წერილი მოუწერია. რა უმადური შვილი ვარ? ერთი თვის მანძილზე დედა საერთოდ არ გამხსენებია. წერილს ტვალი გადავავლე, გულს ვერ ვუდებდი. ისევ ნიკაზე ვფიქრობ. დედაჩემი მწერდა ჩვენ კარგად ვართ და შენ ხომ არ გჭირს რამეო. მკითხულობდა დაღელავდა. საპასუხო წერილის ბეჭვდას შევუდექი: ” დე ყველაფერი კარგადაა. ქუთაისი საჩემო ქალაქია, მყუდრო და ჩუმი, წყნარი. მამაც კარგადაა, კი ისევ მუშაობს. ჩვენ არ გვიჭირს. საგნები სულაც არაა ძნელი, პიტიქით მიადვილდება. ერთი მეგობარი მყავს ნატალი ჰქვია, ძალიან კაირგი ბავშვია.’ ბეჭვდას როგორც კი მოვრჩი საათს გავხედე. ჰმ! ორი წუთიგავიდა. აუ ახლა მიზოზიმებს ეს დრო რა! პირადი ჰიგიენის ჩანთას დავავლე ხელი და თავის მოსაწესრიგლებად გავედი. 15წუთში მზად ვიყავი. წიგნებს დავუწყე ძებნა და ყველა გაკვეთილი გადავიმეორე. ესეც ნახევარი საათი. სკოლის ჩანთა გავამზადე და ლოგინი დავალაგე. ბოლოს გადავწყვიტე, ქვევით ჩავიდე! მზის სხივები ირიბად შემოჭრილიყო სამზარეულოსი. გამიხარდა! მამაჩემს წერილი დავუტოვე და სკოლაში ფეხით წავედი. სკოლის ეზოში შევაბიჯე. ეზო ბავშვებით იყო სავსე. თვალებით ნატალის ვეძებნას შევუდექი. ნატალი ვერ ვნახე სამაგიეროდ ნიკა ვიპოვე რომელიც იცინოდა და თვალები უბრწყინავდა. -პრივეტ. რას შვები? - გული გამიხეთქა ნატალიმ. -უჰ! შემაშინე. რავი აბა ვარ! -ვის უყურებდი? -შენ გეძებდი. -წამო წავედით. -ახლა რომელი გაკვეთლი გვაქვს? -ბიოლოგია. წამო რა სენ ნიკას ნახავ, მე- აკოს. -ნიკა რა შუაშია? კაი რა? შენ გამომაპარებ მე რამეს? ნიკას რომ ვახსენებ ნერვიულობას იწყებ და ცქმუტავ. მის გვერდით კი ისე ზიხარ რომ რავი! როგორ გოთხრა? ერტი სიტყვით გიყვარს რა! -ოჰო1 კარგი თეორიაა! და იქნებ ცდები? -არა, არ ვცდები! წამო წავედეთ და ვნახით რა აცვია დარეჯან მასწს. -წამო.- ისევ ნიაკს გავხედე, ისიც წასასვლელად ემზადებოდა. ცოტა მოვიწყინე, კიდევ ერთი ჩუმი გაკვეთილი მელის წინ. კლასში შევედი ნიკა ჩემდა გასაოცრად უკვე მზად იყო. უხმოდ ამოვაწყვე შანთიდან საჭირო ნივთები. როცა უკვე მზად ვიყავი წყნარი და ამავდროულად მხიარული, მგალობელი ხმა შემომესმა. -გამარჯობა. მარი მე ნიკა ვარ. -გამარჯობა. -შენი გაცნობა მინდოდა მაგრამ სწავლაზე ხარ კონცენტრირებული და ვერ მოვახერხე. -არა მარტო მე, შენც ყელამდე ხარ ჩაფლული სწავლაში. - მართლა აქაურობა მოგწონს? -ძალიან. -კარგია, სიწყნარე გიყვარს? -კი. შენ? -მე? კი. კიდევ რა გიყვარს? -რავი აბა? -შეყვარებული გყავს?-ტკბილად ჩამჩურჩულა -არა. -მერე რატომ? -რავი აბა! შენ? -არც მე! -მერე რატო? -არ გინდა რომ გყავდეს?-ჩემი კითხა კი უპასუხოდ დატოვა -კი. შენ? -სიყვარული იცი, შეგიძლია? -კი. -კარგია.-გავჩუნდი არ მინდოდა რამე გამეფუჭებინა. მიუხედავად იმისა რომ ბევრი კითხვა დამისვა ვთვლი რომ ცუდად არც ერთისთვია მიპასუხია. გაკვეთილის დაწყებამდე ათი წუთი რჩება. ბიჭი რომელიც ჭკუას მაკარგვინებს თვითონ გამომელაპარაკა. მიყურებდა, ამას მისი მზერა გეძნობდა. მეც გავხედე. -შენზე მიამბე რა?!-მისმა თხოვნამ გამაოცაა. -მაინც რა გითხრა? -შენი საყვარელი ფერი რომელია? -ქარვისფერი, შავი და მუქი იასამნისფერი. შენი?-კითხვა დავუბრუნე. -ყავისფერი, თავთუხისფერი, თეთრი და წითელი. ტკბილეული გიყვარს? -კი. ირისის ნამცხვარი და რძიანი შოკოლადი ყველაფერს მირჩევნია. -შოკოლადი. შოკოლადი მეც ძალიან მიყვარს. ყვავილები? -ია და ნარცისი. -ნაზები, ფაქიზები და მორცხვები. ისეტები როგორიც შენ ხარ!- გამიღიმა. -მართლა? -მარი! -გისმენ. -შენ ძალიან სხვანაირი ხარ. შენ...................- და სიტყვა გაუწყდა, ზარი დაირეკა და დარეჯან მასწავლებელიც შემოვიდა. ჩონჩხისტავებიანი შარფი არ ეკეთა. ორივე გაკვეთილს ვუსმენდით. 45 წუთმა წამიერად განვლო. ფრთხილად ავდექი და კარისკენ გავეშურე სადაც ნატალი მელოდებოდა. ალბათ ყველაფერს მომაყოლებს. -მარი! აბა ყველაფერი მითხარი. -სათქმელი არაფერია. -კაი რა! ვერ ხვდები რომ ბიჭი შენზე გიჟდება? -ვითომ? რაღაც არა მგონიაააა. -ოჰ! რა ჯიუტი ხარ. ნახე ერთ კვირაში ერთად იქნებით. -ოოოო, ეს უკვე მეტისმეტია! გთხოვ ნუ გამაბრაზებ!- ხელები მომუშტული მქონდადა ფრჩხილები ხელისგულებში მესვებიდა. ნატალიმ ჩემს მუსტებს დახედა და მიხვდა რომ არ ვხუმრობდი. მე კი ჩემი ერცახე მუშტები გავშალე. -კარგი მეტს არ ვიზამ -მითხრა დატუქსული ბავსვივით. -დამავალებ.-გავუღიმე- მმმმ, ახლა ლიტერეტურა გვაქცს თუ რუსული? -რუსული დაჩქარა იარე საკონტროლო გვაქვს. -რა? -დაგავიწყდა? -აუ ხო! -ცუდია. -არაუშავს, ისეთი რა იქნება რომ ვერ დავწერო? -შენნაირი ადამიანი ჯერ არ მინახავს. -ახლა ხო უყურებ?-გავუღიმე. -წამო დროზე!-უაზროდ იღიმებოდა. კლასში შევედით. მერხები დაცალკავებული დაგვხვდა. უკან დავჯექი. წერა დაიწყო. შიშით გადავხდე ჩემს ფურხელს მაგრამ სახეზე სიამოვნების ღიმილმა გადამირბინა.თხუთმეტ წუთში 50 საკითხი დავწერე. მასწავლებელი გაგიჟდა, იქვე დაიწყო გასწორება. აღმოჩნდა რომ 50 საკითხიდან 3 მქონდა შეცდომა. დაუფიქრებლად შემოხაზე ატი დაშემაქო. 25 წუთის განმავლობაში სულ ნიკა მელანდებოდა... მასთან ვიყავი, სულიერად. გაკვეთილი გამოვიდა მე და ნატალი გარეთ გავედით დანარჩენები კი შიგნით დარჩნენ. გზაში ნიკას და ნია შემოგვხვდა. -გამარჯობა მარი. როგორ ხარ?-და გადამეხვია.- მე ნია ვარ, ნიკას და. -სასიამოვნოა. - მალე შევხვდებით- და წავიდა. ჩვენკიგაოგნებულებმა გადავხედეთ ერთმანეთს. -ანას რა ეტაკა? მარი შენ ჩაჩუების მთელი ოჯახი მოთაფლე! მანამდე არავისთან ქონდათ ურთიერთობა, ახლა კი მოდის და გეხუტება. რა ხდება? -შენ რა გგონია მე შენზე მეტი ვიცი?-გაოცებულს ვუპასუხე. -ჰა! ჰა! ჰა! რა მაგარია! დღეს სასწაულების დღეა! -კარგი რა გეყოს! -აი, შენი რომეოც მოდის! -გამიღიმა. -გამარჯობა ნატალი- თავაზიანად გაუღიმა ნიკამ. -პრივეტ. -დაქალი უნდა მოგტაცო. დღეს ჩემთან ერთად მიირთმევ ლანჩს?- მე შემომხედა. -სიამოვნებით -გავწითლდი. -გაწითლდა! ნატალი შენი მეგობარი დღეს ჩემთან ერთად იქნება და ეგეთი სახე ნუ გაქვს! არ შევჭამ! ნუ გეშინია!- გაუღიმა. -კარგი.-ძლივს ამოილუღლუღა ნატალიმ. მე და ნიკა, ჩვენ ერთად შევედით სასადილოში რაც სკოლის ჭორიკნებს არ გამოპარვიათ. ფანჯერესთან ახლოს მდგომი მაგიდისკენ გავეშურეტ. სკამი გამომიწია, ისე როგორც ძველად იქცეოდნენ ბიჭები. -აბა! რას მიირთმევ? -კართოფილს -კიდევ? -ვაშლს -რას დალევ? -კოკას. -აქ იყავი. ახლავე მოვალ.- დაახლოვებით 5წუთში ჩემთან გაჩნდა. ჩემი ლანჩი გამომიწოდა სა სკამზე დაჯდა. -კიდევ მითხარი რა რამე შენზე!-ისევ მთხოვა. -მაინც რა გითხრა? -რაც გინდა. -რავი მოსაყოლი არაფერია. -ვითომ? - ჩემები გაყრილები არიან. მე დედაჩემთან ერთად ვცხოვრობდი ბათუმში და აქეთ ჩამოვდიოდი ხოლმე, მამასთან. წელს გადავწყვიტე მამასთან ვიცხოცრო. კიდევ გაინტერესებს რამე? -მმმმ .... ალბათ როგორც ყველა გოგოს შენც ყოფილხარ გატაცებული ბიჭით ხო? -არა. -რა? ბიჭი არასდროს მოგწონებია? -ჯერ ჩემი შესაფერისი ბიჭი ვერ ვიპოვე-აუ რა ცუდი მატყუარა ვარრრ!!!! ჩემი რჩეული ხომ ჩემს წინ ზის? -ვითომ?-მკითხა დაეჭვებით.-როგორი ბიჭები მოგწონს?-თავხედურად მკითხა. -მართლა გაინტერესებს?-თავი დამიქნია-შემზე მაღლები, თეთრი კბილებით, თაფლისფერი თვალებით და გეძელი ყავისფერი თმებით და ჩემზე მაღლები. -აჰა! გასაგებია.-გავუღიმე. უხმოდ ვუყურებდით ერთმანეთს.ან სათქმელლი რა იყო? არც, არაფერი.-როგორ წიგნებს კითხულობ? -ფანტასტიკა, სასიყვარულო რომანები. შენ? -დატექტივები და ცოტა ფანტასტიკა.-არ ვიცოდი რა მექნა და გაჩუმება ვარჩიე, თუმცა ვიცი რომ ამ სიჩუმეს პირველი მე დავარღვევ. მაგრამ შევცდი.-სპორტი გიყვარს? -არა. -რატომ? -რავი აბა? ნამდვილად არ გამომდის. -ცეკვა? -მართალი გითხრა ცეკვე არ ვიც. უფრო სწორედ ამას ცეკვეს ვერ დავარქმევთ. -მოიცა შენ რა არასდროს გაგჩენია სურვილი რომ გეცეკვე?-მკითხა გაოგნებულმა -ცეკვის არა.მხოლოდ ძიგძიგის.-ისე გულუბრყვილოდ ვუთხარი რომ გადაიხარხარა. -სადმე ემზადები? -შეიძლება ინგლისურზე დავიწყო სიარული. -ააააა. კარგია.შენი საყვარელი მუსიკოსთა ჯგუფი რომელია? -blink 182, 30 secondz to Mars, Green day. მომღერალი? -ბრუნო მარსი, ემინემი, რიჰანა და მაილი საირუსი. -ნინო ჩხეიძე დაგავიწყდა. - მაგ ქალს ნუ მიხსენებ! ვერ ვიტან! -Blink-ის რომელი მუსიკა გიყვარს? -I miss you. -30 seconds to Mars-ის? -Green day-ის? - I wan’t be alon, 21 guns, waik me up -ოჰო! კლასიკა არ მოგწონს? -twilight-ში რომ კლასიკური ნაწარმოებებია yirim-kissthe rain მომწონს და Flightless Bird, American Mouth -კარგი გემოვნება გგქონია-შემაქო. -გმადლობ- ალბათ გავწითლდი. -Twilight-ი მოგწონს? -მაგ კინოზე ვგიჟდები. -ალბათ იმიტომ რომ ედვარდი მოგწონს არა? -არა. - აბა ? ბელას რომ გავხარ და ტყუპები რომ ხართ მაგიტო? -სულაც არა. -აბა ვამპირები მოგწონს? - შენ გამოიცნობ თუ მე გიპასუხო? -ჯობს შენ მიპასუხო აბა მე ალბათ ვერ გამოვიცნობ. - უბრალოდ სასიყვარულო ისტორიაა რომელიც ძალიან მიყვარს. -აჰა!გასაგებია. რომანტიკოსი ხარ?-სახეზე სისხლი მომაწვა ლოყები ამიხურდა. გავწიტლდი.-მაგარია ზარის წკრიალის ხმაც გაისმა. წელმოწყვეტილი ავდექი. სულ არ მინდოდა ფიზიკაზე წასვლა. მაგრამ სხვა გზა არ მქონდა. ნიკამ გამიღიმა -მოიწყინე?-თავი დავუქნიე - ფიზიკა გაქვს ხო?-ისევ უხმოდ დავუქნიე თავი.-მერე რატო ვაგვიანებთ? -ფიზიკაზე შენც მოდიხარ? -ხო -რატომ? -ტრიგონომეტრია არ მომეწონა და ფიზიკაზე გადმოვედი. -კარგია.-ისე გამიხარდა, რომ დიდი სიამოვნებით ჩვეხუტებოდი. გვერდი-გვერდ მივდოდით, ის მოდიოდა მე კი გავფრინავდი. მასთან ერთად დრო ძალიან ჩქარა გადის, თითქოს მიფრინავს. და ამ გაკვეთილმაც წამიერად განვლო. სახლში წასვლის დროც მოვიდა. რა ცუდია ნიკას უნდა დავშორდე და სახლში წავიდე!!! -მარი!, სახლში მიდიხარ? -კი. შენ? -მეც. სად ცხოვრობ? -საფიჩხიაზე. -მართლა????? - ხო კოსტავაზე. -ვააა. მეზობლები ვყოფილვერთ და ვერ გაგვიგია. ერთად წავიდეთ? -რადგან ერთ გზა გვაქვს კარგი -ისე ვუთხარი თოთქოს მე არ მინდოდეს მასთან ერთად სიარული. -ანეგდოტები გიყვარს? -ისე რა. -მოგიყვე? -კარგი. -ორი სვანი მიდის რელსებზე და ერთი ეუბნება მეორეს : რამდენი კიბეა და რა დაბალი მოაჯირებიაო!!!! -დაამთავრე? -კი არ გეცინება? -არა. -ანუ ანეგდოტები ატ გყვერებია. -ეგრე გამოდის.-ამის შემდეგ არც ერთს არ ამოგვიღა ხმა. ჩუმად მივედით სახლებამდე. აღმოჩნდა რომ ნიკა ჩიხის თვში ცხოვრობდა. -აბა კარგად მარ-გამიღიმა, გადამკოცნა და სახლში შევიდა....
|
