თავი მეორე დილით ადრე ავდექი: ფანჯარა გამოვაღე, ვარდის საამური სურნელებით აივსო ჩემი ოთახი, ბაღში მსუბუქმა ნიავმა ხეთა შორის ჩაიქროლა თუ არა ღია ფანგრიდან ოთახში იასამნის დამათრობელი, ტუ კიდევ მსზე, უფრო უნაზესი ძოწისფრად აყვავებული კუნელის ყვავილთა კეთილსურნალება შემოიჭრა. თვალი გავახილე ეზოს დავხედე და ალისფრად მოელვარე ვარდები დავინახე. ლევანი (მამაჩემი) განსაკუთრებულად უვლიდა ბაღს. მთქნარებითა და ზმორებით ავიღე პირადი ჰიგიენის ჩანთა და საპირფარეშოში გავედი. ერთ საათში მზად ვიყავი. გადავწყვიტე ქვევით ჩავსულიყავი და მესაუზმა. - გამარჯობა მარი. - -გამარჯობა. -კარგად დეძინა? -კი. შენ? -მეც -გამიღიმა . ცოტა ხანში სასაუზმედ გავედით საუზმემ უხმოდ ჩაიარა, რასაც ნახევარი საათი დასჭირდა. ვნერვიულობდი, ვნერვიულობდი და იცით რაზე?დღევანდელ დღეზე. მეთვრემეტე სკოლაში შევედი. მამაჩემს კი უთხრეს:_დიდხანს ვერ გაჩერდებაო, მაგრამ მან ასე გადაწყვიტა. აჰა! საუზმეც მორჩა. სკოლისკენ უნდა წავიდე. მამაჩემმა უნდა წამიყვანოს. აბა, მე არც მანქამა მყავს და არც ვიცი სადაა მეთვრამეტე სკოლა.გარეთ გავედი, მამაჩემის ჯიპში დავჯექი. ისიც მალე მოვიდა. მეთვრამეტე სკოლა არც ისე შორს ყოფილაჩვენი სახლიდან. ფეხითაც კი იოლად მიხვიდოდი.”შენობა ლამაზი ჩანს მთავარია შიგ რააა?”გავიფიქრე. მამამ წარმატებები მისურვა და წავიდა. სკოლაში შევედი”ამ შენობაში ალბათ დავიკარგები”. მოვიწყინე, მაგრამ ვეცადე სახეზე არაპერი დამტყობოდა. ვეცადე ფრთხილად შევსულიყავი შენობაში. გამომივიდა არ წავბორძიკებულვარ. ახლა გაკვეთილების ცხრილის გასაგებად გავეშურე. ბიოლოგია, ლიტერატურა, ენა, ინგლისური, მათემატიკა, ფიზიკა და რუსული ავირჩიე, ფიზკულტურა და მუსიკა ავტომატიურედ მემატებოდა. ფიზკულტურა ეს ყველაზე საშინელი გაკვეთილია ჩემს ცხრილში.პირველი ბიოლოგია მაქვს. გადავწყვიტე ბიოლოგიის კაბინეტი მოვძებნო. გზად ყველა მე მიყურებს რაც ძალიან მაბნევს, მეშინია რამეს არ წამოვედო და ძირს გაშხლართული არ აღვმოჩნდე. სკოლაში ჭორაობაა გაცხარებული. ჩემზე ჭორაობენ. ჩემს ცხოვრების დეტალებს განიხილავენ. ან რა უნდა განიხილონ? ისინი ხომ არც კი მიცნობენ. ერთი უკვე მიახლოვდება. -პრივეტ,მე ნატა ვარ. შენ ალბათ მარი. -სასიამოვნოა შენი გაცნობა, იმედი მაქვს დავმეგობრდებით-თავაზიანად გამიღიმა. -სასიამოვნოა, ვიმეგობროთ-ღიმილით ვუპასუხე. -პირველი ბიოლლოგია გაქ? -ხო. -მეც, წამოდი.მეც იქით მივდივარ. ოთახს გაპოვნინებ-გულწრფელად გამიღიმა. -გმადლობ გზაში კიდევ შემოგვიერთდნენ. -მარი ეს კლერია, კლერ ეს მარია. -მარი ეს ანაა, ანა ეს მარია. ასე გამაცნო რამოდენიმე ბავშვი, რომელთა სახელები არ მახსოვს. როგორც იქნა ბიოლოგიის კაბინეტამდე მივაღრწიეთ. კლასში მასწავლებელი გველოდებოდა. - გამარჯობა. შენ ახალი მოსწავლე ხარ? -დიახ მასწ. -მასწავლებელს დარეჯანი ჰქვია. ჩასუქებული ქალია. სახეზე ეტყობოდა, რომ ტკბილი ბუნებისაა. მისმა თბილმა ღიმილმა ჩემი გული მოიგო. -აი , იქ დაჯექი - კლასში ერთადერთი ცარიელი ადგიგილისკენ მიმანიშნა. ჩემს გვერდით ძალიან ლამაზი ადამიანი იჯდა. მისი სახელი არ ვიცოდი. ერთი სული მქონდა გამეცნო.... გვერდით მივუჯექი მას კი ჩემთვის ყურადღება არ მოუქცევია. გაკვეთილისთვის ემზადებოდა. წიგნები, რვეულები, კონსპექტები ჩანთიდან ამოალაგა და მერხზე დააწყო. სულ არ ანაღვლებდა გვერდით ვინ ეჯდა. მასწავლებელს გაფაციცებით უყურებდა. მისმა მზერამ მაიძულა მეც მასწავლებისკენ გამეხედა. მთელმა გაკვეთილმა ისე განვლო ჩემკენ ერთხელაც არ გამოუხედავს. ცოტა არ იყოს გამაღიზიანა კიდეც. ზარის დარეკვისას ნატალისკენ გავეშურე. მე ხომ მის გარდა არავის ვიცნობდი? - როგორ მოგეწონა გაკვეთილი? -საინტერესო იყო. -მასწავლებელს რა შარფი ეკეთა დააკვირდი? -უბრალოდ ვარდისფერი შარფი.-გადაიხარხარა. -უბრალოდ ვარდისფერი შარფი, კი არა განსაკუტრებული ვარდისფერი.სახეზე გაურკვევლოდა გამომეხატა- ა, ჰო! ახლავე აგიხსნი! იმ ვარდისფერ შარფზე ჩონჩხის თავები იყო ამოქარგული. ისევ სიცილი დაიწყო . მე კი მაინც ვერაფერი ვერ გავიგე. ლანჩის დროც მოვიდა. მე და ნატალი ერთად შევედით რაც ცნობისმოყვარე თვალს არ გამოჰპარვია. მალე ანა და კლერიც ჩვენ შემოგვიერთდნენ. კიდევ ორი ბიჭი მოვიდა. - გამარჯობა მე აკო ვარ, შენ მარი ხო? -კი. სასიამოვნოა-გულთბილად გავუღიმე. -მე იკა მქვია. -მარი, პირველი დღე არც ისეთი კოშმარი აღმოჩნდა მე რომ მეგონა. ბავშვები კი ყველა ისეთი კეთილები იყვნენ როგორც გიორგი. ყველა ლაპარაკობდა. მე კი მათ ვუსმენგი. ნატალიმ მკითხა:- - ვიცით რომ ბათუმში ცოვრობდი. გარუჯული რატომ არ ხარ? -ყველაფერს ველოდი ამ შეკითხვის გარდა. -არ ვიცი. ალბათ ჯიშში ვარ ასე. -შეიძლება. სასადილოს კარები გაიღო და რამოდენიმე მოსწავლე ერთად შემოვიდა. ერთი ვიცანი დღესჩემს გვერდით იჯდა და ზედაც არ მიყურებდა. ნატას ვკითე: - ესენი ვინ და ვინ არის? -ესენი? ჩაჩუები. სულ ერთად დადიიან. ერთად ცხოვრობენ. შეედე ახლა რომ ჩაგვიარეს გოგოს ნია ჰქვია ბიჭს გაგა. ახლა რომ მოდიან გოგოს მაკა ქვია ბიჭს დათო. ესენი სულ ასე დაწყვილებულები დადიან. ერთმანეთი უყვართ. ეს კი, ახლა რომ მოდის - ნიკაა. სულ მარტოა და მხიარული. ხანდახან ისე იქცევა თითქოს მხოლოდ სწავლა აინტერესებდეს. -ახლა გასაგებია! -რა არის გასაგები? -ბიოლოგიაზე მე და ნიკა ერთად ვზივართ. მან კი ერტხელაც არ შემომხედა. ნიკა მართლაც განსაცვიფრებელი, ენით არუწერელი სილამაზისა გახლდათ. გადავწყვიტე ზარის დარეკვემდე წავსულიყავი მომდევნო გაკვეთილზე. გაკვეთილებმა ისე განვლო არც ერტისტვის არ მომისმენია. მხოლოდ ნიკაზე ვფიქრობდი. სახლსი ფეხიტ მივედი. მამაჩემი სამსახურშია. გადავწყვიტე სადილი გამეკეთებინა, რაც ნამდვილად კარგად გამომდის. ქატამი გავალრვე და გაზქურაში შევდე. სამან ქათამი გაკეთდება მე გაკვეთილების კეთებას დავიწყებ. იქნებ დღეს ადრე დავამტავრო მეცადინეობა და გარეთ გავიდე. ყოველ საღამოს გამოდიან ჯვართან. მატი გაცნობა მინდა, მაგრამ ვატყობ ძალიან ხმაურიანები არიან. მათთან არ მოვიწყენ. ზევიტ ავედი. თან საათი დავინიშნე, ქათამი რომ არ დამეწვას. გაკვეთილების ცხრილს გადავავლე თვალი. ხვალ ზედიზედ ორი გაკვეტილი მაქ ბიოლოგიის. ნიკას ორჯერ ვნახავ. მაგრამ ზედაც არ მიყურებს. მატემატიკა, ენა და რუსული მაქვს. მაგარია მალე მოვრჩები. ერთ საათში უკვე ყველა გაკვეთილი მზად მქონდა და ქათამის შეწვას ველოდი. მართალია დღეს დავგეგმე ჩიხის ბავშვების გაცნობა, მაგრამ რატომღაც ერთიანად გამიქრა ამის სურვილი. არა და სახლში ტყუილა რა გაჩერდება? ტკაც!_აჰა! ქათამიც მზადაა. საატს დავხედე :ახლა მამაც მოვა”. გაფიქრება იყო რა ლევანიც აქ გაჩენა ერთი გახლდათ. _მარი! მარი! სახლში შენ ხარ? მარი! -ხო მამა აბა ვინ იქნება? -რა კარგი სურნელი ტრიალებსსსსსს!!!!!!!! ქატამი შეწვი? -სწორად მიხვდი- გავუღიმე . მე სადილის ხასიათზე არ ვარამიტომ მამაჩემს მოუწია მარტო ესადილა. როგორც კი მორჩა ვუთხარი: -მა, დღეს გადავწყვიტე ჩიხის ბავშვები გავიცნო. -კარგად მოგიფიქრებია. მაგრამ ახლოს ნურცცეთთან იქნები . სხვანაირები არიან. შენ წყნარი ხარ და მათთან მეგობრობით არაფერი წაგადგება. თუმცა ერთი-ორი მარტლაც კარგი ბავშვია. -კარგი. მაშინ წავედი. აწი გამოვლიან. გარეთ გავედი. უკვე შებინდებულიყო. ცას ავხედე... უკუნ ცაზე ვარსკვლავები ბრჭყვიალებდნენ და თვალს მიკრავდნენ. ეზოს გავცდი და ჯვრისკენ გავემართე. ბავშვები უკვე შეკრებილიყვნენ. მორცხვად ვუახლოვდებოდი. მატ შემამჩნიეს და დაეჭვწბული მიყურებდნენ. -გამარჯობა.-მორცხვად ვუთხარი. -გამარჯობა. შენ ვინ ხარ?-უტეხად მითხრა გაწეწილმა გოგომ, რომელიც საფრთხობელას მიაგავდა. -ახალი მეზობელი. შენ? -მე ამათი მეგობარი ვარ. -ორ გოგოს გახედა, რომელტაც ცისფერი თვალები და შავი თმები ჰქონდათ. ალბატ დები იყვნენ. -ანუ აქ არ ცხოვრობ ხო? - ხო მიხვდა რომ თავი მიმუშავებდა და იქვე გაიხსნა. ” დადაქალება” მოუნდა .- მე ლანა ხიმშიშვილი ვარ. -მარი. თქვენ რა გქვიათ? გოგონებს მივუბრუნდი. -მე ელო. მიპასუხა ჩემზე ოდნავ დაბალმა. -მე ქიტო.- მომაძახა ერთმა. მაკვირდნებოდნენ... რა მეცვა, როგორ დავდიოდი, როგორი ლაპარაკის მანერა მქონდა.ალბათ იცოდნენ ბათუმიდან რომ ვიყავი. ჩემგან განსხვავებიტ გარუჯულები იყვნენ. ლანას კი იმდენი ტონალური ესვა, ხელი რომ შემეხო სახეზე გადმომივიდოდა. სახეზე ეტყობოდა რა ’პელენწუკაც” ბრძანდება დარწმუნებული ვარ მამაჩემი ამაზე მეტყოდა ნუ ენდობიო და ნუდაუახლოვდებიო. ცოტა ხანს კიდევ ვიყავი ამათთან ერთად. ბოლოს საათს რომ დავხედე თერთმეტი სრულდებოდა. გადავწყვიტე სახლში წავსულიყავი.
| 
