ძალიან უბედური ვარ. ყველა და ყველაფერი ჩემს წინააღმდეგაა. 18 წლის ვარ, არც მშობლები მყავს და არც არავინ ისეთი, ვინც მხარს დამიჭერს. მშობლები ორი თის წინ დამეხოცნენ ავტოავარიაში, ჩემი და 14 წლის იყო, როცა მის შეყვარებულთან ერთად გაიქცა, იმის შემდეგ არ გამოჩენილა. ერთადერთი რითიც ვცოცხლობ ეს ჩემი ძმა ჯეკია. ის ჯერ პატარაა 3 წლის. ჩემს მთელ ყურადღებას მას ვუთმობ, არც მეგობარი მყავს, არც ნათესავი მოკლედ ცხოვრებიდან მთლიანად გარიყული ვარ. 
უბედური ვარ, მაგრამ ცხოვრებას მაინც ვაგრძელებ იმ იმედით რომ გამოსავალი ყოველთვის შეიძლება ვიპოვო..
ნატალი მქვია, ნიუ-ორკში ვცხოვრობ ერთ უბრალო სახლში. ყოველი დღე ჩემთვის არაფრის მთქმელია ყოველდღე ერთი და იგივე მეორედება: ჯერ ჯეკი ბაღში, შემდეგ უნივერსიტეტში წასვლა და ჯეკის გამოყვანა ბაღიდან. არასდროს არაფერი მიხარია, ეს უკვე ჩვეულებად მექცა. დამავიწყდა იმის თქმა, რომ ჟურნალისტიკაზე ვსწავლობ. აი უკვე დაღამდა ჯეკი უნდა დავაწვინო და შემდეგ უნდა დაველოდო გათენებას რათა გათენდეს ისეთი, როგროიც ყოველთვისააა....
იმედია მოგეწონათ მოთხრობა ორ დღეში ერთხელ დაიდება.. :*:*
