First Love
კლასში შევედიღ და ზარიც დაირეკა.
- მის ჯასტის, მის საირუს, მის გომეზ, რატომ დგახართ ფეხზე? ზარის ხმა არ გესმით? ადგილებზე თუ შეიძლება! - თქვა მასწავლებელმა და თავისი სულელური სახე მიიღო რომელიც საერთოდ არ უხდებოდა.
მასწავლებელმა გაკვეთილის გამოკითხვა ჩვენგან დაიწყო, რადგან ფეხზე დავხვდით. მან დაიძახა:
- მის გომეზ! დაფასთან!
სელე დაფასთან გავიდა და მოყოლა დაიწყო. უფრო სწორედ ვაყოლინებდით. მე და ვიკი ზუსტად მის წინ ვიჯექით და ნელ-ნელა ვკარნახობდით. სელემ დაასრულა და ეხლა ვიკი გავიდა. მან სელესგან განსხვავებით კარგად მოყვა, დღე არ მახსოვს ვიკის გაკვეთილი რომ არ სცოდნოდა! როდესაც მასწავლებელმა დაიძახა : "მის საირუს, დაფასთან" -ო, მაშინ გამახსენდა, რომ გაკვეთილი არ ვიცოდი! მასწავლებელს ეს ესაა ორიანი უნდა ჩაეწერა, რომ ჩემს ბედად, დავინახე წიგნი, რომელიც სელესთვის გადაშლილი მქონდა, ისევ ისე იდო. მოყოლა დავიწყე და მასწავლებლ გაუკვირდა. მე სხაპა-სხუპით, ზუსტად მოვყევი, ((თუმცა აბა რას ვიზამდი, ვკითხულობდი უბრალოდ ხმამაღლა)) ამის მიუხედავად 7 ჩამიწერა, მხოლოდ იმიტომ, რომ მოყოლის წინ შევჩერდი და მასწ -ი ვალოდინე))
ვერ ვიტყვი რომ ის ყველაზე მკაცრი მასწავლებელია სკოლაში! არა! ის უბრალოდ არის : "უბოროტესი!!!
"სკოლა თითქმის წავიდა.. აი სულ ცოტაც, სულ ცოტაც დაა...ბამ!! ყველაფერი ჩაბანძდა! მასწავლებელმა გამოაცხადა, რომ ყოველ ორშაბათს ჩაგვიტანდებოდა დამატებითი გაკვეთილი : სპორტი! ღმერთო როგორ ვერ ვიტან სპორტს! განა მარტო იმიტომ, რომ სპორტული ფორმა უნდა მეცვას, არა! იმიტომაც, რომ სპორტში ვარ ერთი დიდი 0 (ნოლი) !! სპორტის არაფერი გამეგება!!
ერთხელ...
თოკების აბლაბუდაზე უნდა ავმძვრალივავი და ჩამოვხტარიყავი. ის ჭერამდე იყო გაჭიმული. შუამდე კი ავედი, მაგრამ მერე უცებ ფეხის დასადგმელი ვერ მოვძებნე, ჩამოხტომას ვაპირებდი, მაგრამ ერთი ფეხი გამეჭედა და ცალი ფეხით, თავით ძიირს ავღმოჩნდი! სელეს და ტორის გარდა ყველა მე დამცნოდა...
აი დადგა ეს საშინელი მომენტი! ჩავიცვით სპორტული ტანსაცმელი და მასწ -მა დარბაზში შეგვიყვანა. მან პირველად ბაგირთან (მსხვილ თოკთან, რომელიც ჭერზეა დაკიდებული და ძირამდე წვდება) მიგვიყვანა, მე მის დანახვაზე გაპარვა დავაპირე.
- მის საირუს, სად მიდიხართ? თქვენ პირველი იქნებით. -თქვა მასწავლებელმა, როგორც ჩანს შემამჩნია.
- იცით, მე ცოტა ფეხი მტკივა და...
-იტყვით რომ ძლივს დადიხართ და ორიანს გიწერთ! - შემაწყვეტინა. არა და მე ზუსტად მაგის თქმას ვაპპირებდი! ვერაფერი მოვიფიქრე და ბაგირს მივუახლოვდი.
ჯერ ასე ვუყურებდი:
- ნუთუ უნდა ავძვრე? - ვკითხე ჩემს თავს.
შემდეგ ასე შევხედე:
ჩემს ჭკუაში სიმაღლეს ვნახულობდი და ამით დროს ვწელავდი.
-მის საირუს, გელოდებით! -თქვა მასწავლებელმა გამაბრთხილებელი ტონით.
-გამოგივა! - ჩამჩურჩულა სელემ.
ნელ-ნელა შევეხე:
გავბედე, ცალი ფეხი ავდგი და...
-ავედი! ავძვერი! მე ეს გავაკეთე! სელე შემომხედე!!!-გავყვიროდი, თუმცა სულ აქამდე ვიყავი ასული:
ამ დროს ვიკი სურათებს მიღებდა...(აბა ისე საიდან მექნებოდა?!))
ამ დროს ზარი დაირეკა. ბავშვები წავიდნენ. -მოიცა! მოიცათ! სად მიდიხართ! აქედან ვინ ჩამომიყვაააააანს?!?!?! - გავკიოდი ბოლო ხმაზე...
PS. წინაზე 9 კომენტარი იყო მაგრამ მაინც დავდე, იმიტომ, რომ მოგწონთ...
მაგრამ ახლა თუ მინიმუმ 10 არ იქნება აღარ გავაგრძელებ... ისე ერთსაც შეუძლი რამოდენიმე დაწეროს))(თუ უნდა რა თქმა უნდა)
|
