ეს იყო მათი ბოლო შეხვედრა
ეს იყო მათი ბოლო შეხვედრა.
ჩუმი იდუმალებით მოსილ ქუჩაზე ერთადერთი ლამპიონი ანათებდა,ანათებდა თუმცა გეგონაბოდა აი, აი ახლა ჩაქრებაო. სადღაც შორს სიო ზუზუნებდა და სადარბაზოს კარებს ოდნავ აჭრიალებდა. მთვარეც არსად ჩანდა , თითქოს გამქრალიყო, გაბუტვოდა ამ ცხოვრებას. Eერთადერთი ვარსკვლავი ანათებდა , კაშკაშად და მკვეთრად. ვინ იცის იმ ვარსკლავის დაბლა, დედამიწაზე რა ხდებოდა.
ცივი, სუსხიანი ღამე იყო, როგორც ჩანს ქუჩაში არავინ დადიოდა, მხოლოდ იმ ადგილას ხდებოდა ყველაფერი.
- Gგეყოფა კესო, ნუ ტირი ნუ!
- ხო მაგრამ ნიკუშა შენ მე...…-სიტყვა გაწყვიტა გოგონამ და ისევ ზლუქუნი დაიწყო.
- ღა კესო რა? Mმე შენ მიყვარხარ.
- სტყუ, სტყუი!- თქვა კესომ და ხელები სახეზე აიფარა.
- Kკესო, მე შენ მიყვარხარ. Mმთელი არსებით. Mმიყვარს შენი სუნთქვა, შენი თვალები, შენი სული…. Mმე შენი ყველაფერი მიყვარს.
-მეც, მეც ნიკუშა მაგრამ...…- ასე გაგრდძელდა კარგი ხანი, ნიკა და კესო ერთმანეთს ეჩხუბებოდნენ და ამავე დროს ესიყვარულებოდნენ.
Kკესო 15 წლის ლამაზი გოგონა იყო. მაღალი, ქერა, ზგვისფერთვალება, ლამაზი ცხვირით,ტანითა და ფეხებით. მის უბანში თითქმის ყველას მოსწონდა იგი, მაგრამ როგორც ხედავთ მისი რჩეული ნიკა აგმოჩნდა.
ნიკაც არ იყო ცუდი ბიჭი. სიმპათიური, მაღალი, მრავლისმეტყველი თვალებითა და საყვარელი სახით.
ერთი სიტყვით რომ ვთქვათ კესო და ნიკა უკვე ორი წელია შეყვარებულები იყვნენ და თითქმის ყოველთვის კინკლაობდნენ. ჩხუბობდნენ და ისევ რიგდებოდნენ.
- Nნიკუსჰა, არ გესმის , შენ ჩემი არ გესმის!
- Kკესო, ნუ მეჩხუბები! Mმე ყველაფერს ვხვდები.
- რას სვდები? რას ხვდები ნიკუშა? როგორ შეგიძლია შენი სულის მეორე ნახევრის არ სანახავად რაგაც მიზეზები მოიფიქრო?
- კესო, მართლა არ შემეძლო, გეფიცები შენს სიცოცხლეს რომ მართლა არ შემეძლო.
- გაჩუმდი ნიკუშა, ჩვენ, ჩვენ უნდა…- ხმა გაწყვიტა და ისევ ტირილი დაიწყო, ეტყობოდა რომ ეს ბიჭი მართლაც სიგიჯემდე უყვარდა.
- რა ჩვეენ? რა ჩვეენ?
- ცვენ უნდა დავშორდეღ.- როგორც იქნა ამის თქმა გაბედა კესომ
- რა? გაგიჟდი?- შეშფოთებულმა იკითხა ნიკამ.
- Aრა და უნდა დავშორდეთ. ეხლა კი მეჩქარება ნახვამდის სახლში მელოდებიან.
- კი მაგრამ, კესო ჩვენი სიყვარული? – თუმცა კესო უკვე გაქცეულიყო და მხოლოდ მისი თეთრი ქურთუკი მოჩანდა სიბნელეში.
ნიკა გაოგნებილი იდგა, ვერ ხვდებოდა ვერაფერს. ღოგორ შეიძლებოდა ასე უცბად, ერთ წამში დანგრეულიყო მათი რუდუნებით ნაშენი სიყვარული, სანამ არ გაიყინა ვერაფერს გრძნობდა ნიკა, იყუირებოდა იქითკენ საითკენაც გაიქცა კესო, შემდეგ შემობრუნდა და სახლის გზას გაუყვა.
იმ ღამეს ბევრი ურეკა ნიკუსამ კესოს, თუნდ სახლსი, თუნდ მობილურზე, მაგრამ არავინ იღებდა.
ერთი თვე გაატარეს უერთმანეთოდ ნიკამ და კესომ. ერთი თვე ფიქრობდა ორივე ერთმანეთზე, მაგრამ ამაოდ…
ერთხელ, ერთ მშვენიერ საღამოს კესო წიგნს კითხულობდა. უკვე დაბნელებულიყო. კესოს ოთახის კარი გაიგო და დედამისი შემოვიდა.
- კესო დედიკო, გეხვეწები პიცა უნდა გაგიკეთო და მაღაზიიდან ფქვილი ამომიტანე.- სტხოვა დედამ კესოს
- ვა პიცა?! კარგი იქნება. არა რა ზოგჯერ როგორ მიყვარხარ ხოლმე რა. კარგი ეხლავე ჩავალ.- კესომ ფეხზე ჩაიცვა და მაღაზიისკენ გაეშურა .
ქუჩაში გადიოდა რომ ყვირილი და უცენზურო სიტყვები შემოესმა. დაინახა ვიღაც ბიჭები საქმეს არჩევდნენ. მიუახლოვდა და დაინტერესდა ამბით, ნაცნობი ხმები ისმოდა , თუმცა ისე ბნელოდა ვერ ხედავდა ვინ იყო . ბიჭების შეკამათებას ჩხუბიც მოჰყვა და აი ერთ-ერთმა ამოიღო იარარი და გაისროლა
- ვაი - განწირული და ნაცნობი ხმით დაიყვირა ვიღაცამ და მიწაზე დაეცა.
ყველა აქეთ-იქით მიიმალა. კესო კი მომაკვდავი ადამიანისკენ გაემართა. თავზე დახედა, იცნო და ცრემლები წამოუვიდა. მიწაზე მუხლებით დაეცა და ტირილი მორთო.
- ხალხო, ხალხო, მიშველეთ, ადამიანი კვდება.- ეს ადამიანი მისი საყვარელი არსება ნიკა იყო.
- კესო მოიცა…- ძლივს ამოიღო ხმა ნიკუშამ.
- რა იყო ნიკა?
- კესო, ისევ ისე გიყვარვარ?
- კი ნიკუშა. იმაზე მეტად.
- მეც, მეც ისევ….-სიტყვის დასრულება ვერ მოასწრო ნიკუშამ, ის უკვე გარდაცვლილიყო.
კესომ ამის შემხედვარემ ყვირილი დაიწყო.
- დედა. დედა. დედიკო. ნიკუშა მომიკლეს, გესმით ხალხო? საყვარელი ადამიანი მომიკლეს.-კესომ თავი დაადო ნიკუშას და გამოემშვიდობა. Mმთელი კორპუსი დაბლა შეიკრიბა. კესო კი ისევ მოთქვამდა. 2 საათი გაატარა გარდაცვლილი ნიკას სხეულმა კესოს ხელებში. დიდხანს ტიროდა გოგონა, ბოლოს კი დედის თხოვნით სახლში ავიდა, თავის ოთახში ჩაიკეტა და გაუთავებლად ზლუქუნებდა. ვერც კი მიხვდა როგორ ჩამოეძინა. დილით რომ გაიღვიძა არაფერი უტქვამს, დუმდა და ნიკუშას სიტყვებს იხსენებდა.
მთელმა დღემ ასე ჩაიარა. Gღამე კი კესოს გასეირნება მოუნდა და დედას ნებართვა სთხოვა. Mმშობელმა უარი ვერ გაუბედა დატანჯულ შვილს და სასეირნოდ წავიდა. მივიდა იმ ადგილას სადაც ერთი თვის წინ გაიყარა მათი გზები, ჩამოჯდა და ტირილი დაიწყო.
ჩუმი იდუმალებით მოსილ ქუჩაზე ერთადერთი ლამპიონი ანათებდა,ანათებდა თუმცა გეგონაბოდა აი, აი ახლა ჩაქრებაო. სადღაც შორს სიო ზუზუნებდა და სადარბაზოს კარებს ოდნავ აჭრიალებდა. მთვარეც არსად ჩანდა , თითქოს გამქრალიყო, გაბუტვოდა ამ ცხოვრებას.
ამ ადგილის გასწვრივ მაღლა, ცაზე აღარცერთი ვარსკვლავი არ ანათებდა, როდესაც ერთი თვის წინ იგი კესოსა და ნიკუშას სიყვარულისთვის ენთო და არც ამ ადგილას ხდებოდა რამე. Uუბრალოდ კესო მიხვდა რომ ეს იყო მათი ბოლო შეხვედრა.
|
