-რომ გაიგოს გელაპარაკე ალბათ არ მაპატიებს-განაგრძო მეგიმ-მაგრამ უნდა გითხრა,ასე გაძლება არ შემიძლია,ლილის ეშინოდა და სწორედ ამიტოაც გითხრა იმდენი გულის სატკენი სიტყვა რომ შეგძულებოდა,ეშინოდა რომ ძალიან დაიტანჯებოდი,არ უნდოდამის სიკვდილისთვის გეყურებინა,იძულებული გახდა მოეტყუებინე თითქოს უსულგულო ადამიანია მაგრამ სიამდვილეში ყოველ ღამე მესმის მისი ტირილი,თუმცა მერე თავს იმით ინუგეშებს რომ შენთვის ასე აჯობებდა,რომ შენ უნდა იპოვე ვინმე სხვა და დაივიწყო ის.გესმის ახლა როგორ იტანჯება?გთხოვ დამეხმარე-მეგი განწირული ხმით მევედრებოდა

მე ვერაფერი ვუპასუხე,სრულიად პარალიზებული ვიყავი,ნუთუ ჩემს გოგოს ვუყვარდი?და მხოლოდ იმიტომ მომატყუა რომ შეეშინდა....შეეშინდა იმის რომ მე გულ მეტკინებოდა...ჩემი პატარა

-ჯსტინ კარგად ხარ?-მკითხა მეგიმ

-კი კი-სწრაფადვე ვუთხარი-კარგი ჩამოვალ და დაველაპარაკები

-დიდი მადლობა-შვებით ამოისუნთქა მეგიმ

-ცოტა ხანში გნახავ-დავპირდი და ყურმილი დავკიდე.

-აღარ აპირებ ხმის აოღებას?-ცნიბის მოყვარედ მკითხა კენიმ,დანარჩენებიც მას დაეთანხმნენ

-ალასკაზე მივდივართ-მხოლოდ ეს ვთქვი და წამოვდექი.

დაწვრილებით კი როცა თვითმფრინავში ავედი მაშინ მოვყევი,უამრავი ადამიანი მისმენდა,ჩემდა გასაკვირად ყველამ მოინდოა წამოსვლა,ერიკა,დრეიკი,კენი,სკურეტი,რაიანი,სესილი,შონი,და რაც მთავარია ჩემი დაიკო ჟასმნიც მიგვყავდა.

როცა ყველაფერი ზედ მიწევნით დავაფრქვიე ყველას ყბა ჩმოუვარდა

-ლილის რომ რამე მოუვიდეს....-დაიწყო დრეიკმა მაგრამ ვეღარ დაამთავრა.

სრული სიჩუმე ჩამოვარდა,ლაპარაკს ერიდებოდნენ,ჯერ-კიდევ არ ქონდათ გააზრებული ჩემი ნათქვამი.

სამ საათში ალასკაზე ვიყავით,საშინლად .....

მანქანა ლილის სახლის წინ გავაჩერე.კარებში მეგი შემოგვეგება.

-ჯასტინ-გახარებულმა წამოიძახა და გადამეხვია.ყველა რომ მოიკითხა სახლში შევედით,ალანისახლშჳ არიყო,რაც იმასნიშნავდა რომ საავადმყოფოში იქნებოდა.

-ლილი სად არის?-მოუთმენლად იკითხა ერიკამ

-სძინავს,ძალიან დაღლილი იყო.

-ხომ შეიძლება რომ ზევით ავიდე?-ვიკითხე მე

-რათქმაუნდა ძვირფასო-დამტკარი ხმით მითხრა მეგიმ და მეც კიბეებს ავუყევი.

ნელი ნაბიჯებით მივუახლოვდი და საწოლთან ჩამოვუჯექი.

ის შეინძრა და თვალები გაახილა.

-ჯასტინ?-დაბნეულმა წამოიძახა,აშკარად ეტყობოდა რომ სრულ გაურკვევლობაში ჩავარდა.

-აქ რას აკეთებ?ხომ გითხარი რომ აღარ ჩამოსულიყავი,ვერ გაიგე რომ შენი ნახვა არ მინდა?-ტყუილების გროვა მომაყარა მაგრამ ამჯერად აღარ დამიჯერებია.

-გაჩერდი-ხმადაბლა ვუთხარი,თან სახეზე ვაკვირდებოდი,გული მიკვდებოდა,ფერი საერთოდ არ ედო,თვალევი ჩაშავებოდა და დასუსტებულიყო-ვეღარ მომატყუებ,აღარ დაგიჯერებ,მე ყველაფერი ვიცი,ვიცი ის რომ არ გძულვარ და ისიც ვიცი რომ ძალიან გიყვარვარ.

-მიყვრხარ?-მთელი ძალა მოიკრიბა და საწოლზე წამოჯდა,ყველაფერთან ერთად ძალაც გამოლეოდა

-ჰო,მე  ვიტანჯები ლილი,გგონია შენი ტყუილით კარგი გამიკეთე,გეგონა ასე უცებ დაგივიწყებდი?ნუთუ ასე მიცნობ?ის საშინელი სიტყვები რაც მაშინ წამოსვლისას მითხარი ახლაც არ ამომდის ყურებიდან,მე შენთან ყოფნა მინდა და არა შენთან დაშორება,არ აქვს მნიშვნელობა რა გჭირს,მთავარია რომ მიყვარხარ,არც იმას აქვს მნიშვნელლობა რამენ ხანს ვიცოცხლებ ან მე და ან შენ,მტავარია რომ სიკვდილის შემდეგაც მეყვარები,ჩვენ ვერაფერი დაგვაშორებს-დავამთავრე და ლილის გავხედე.

ის ტიროდა,ცრემლები ღვარად მოსდიოდნენ და ლოყევბს უსველებდნენ,ულამაზეს თვალებში სევდა ჩასდგომოდა,ეტყობოდა რომ აღარ აპირებდა წინააღმდეგობის გაწევას

-მა....მა..პ..პატიე...-ამოისლეკუნა და ცრემლები მოიწმინდა, მაგრამ ისევ ახალმა ნაკადმა დაუსველეს ლოვები და ტუჩებზე ჩამოვიდნენ

არაფერი მითქვამს,მხოლოდ მივუახლოვდი და მაგრად მოვეხვიე....