ძალიან ცოტა დრო მქონდა იმისთვის რომ ჩემი საქციელი მენანა,ალბათ ასე უფრო გაუადვილდებოდა ყველას ცხოვრება ჩემს გარეშე როცა ეცოდინებოდათ რომ ყველანი მძულს,ან რვიცი კიდევ ათასი საზიზღრობა. 

ნელ-ნელა შევძელი თავის გაკონტროლება და ტირილიც შევწყვიტე,მემგონი ვიაზრებდი რომ ის რაც გავაკეთე მართალია არანაირ გამართლებას არ იმსახურებდა მაგრამ იმასაც მშვენივრად ვხვდებოდი რომ მე ეს სხვეისთვის გავაკეთე,და არა იმიტომ რომ ეგოისტივარ,ეგოისტი რომ ვყოფილიყავი არსადაც არ წავიდოდი და ჩემი ტანჯვით მათაც ვატკენდი გულს. 

მანქანა აეროპორტის შენობის წინ გავაჩერე მაგრამ მაშინვე არ გადმოვსულვარ,ჯერ ვფიქრობდი სად უნდა წავსულიყავი,მემგონი ალასკა საუკეთესო გამოსავალი იყო მაგრამ არა ჩემი სახლი,დედაჩემისგან და მამაჩემისგან რაც შეიძლება შორს უნდა დამეჭირა თავი,მათთვისაც უნდა ამერიდებინა ტანჯვა. 

კარგა ხანი ვფიქრობდი ამაზე მაგრამ არაფერი მაგონდებოდა ისეთი რასაც თავ შესაფრად გამოვიყენებდი,თუმცა ამისთვის თვითმფრინვშიც საკმარისი დრო მექნებოდა. 

ბილეთი ვიყიდე,რეგისტრაცია გავიარე და ოც წუთსი უკვე ჰაერში ავიჭერით. 

ესეც ასე,მე უკვე წავედი ჯასტინის ცხოვრებიდან,დრეიკის ცხოვრებიდან,ერიკას, კენის, პეტის ,ჟასმინის,რაიანის,სკუტერის,ჯერემის ცხოვრებიდან. 

ისევ ცრემლი მომადგა თვალზე,ღმერთო!ასეთი გულჩვილი არასდროს ვყოფილვარ მაგრამ ახლა ჩემს გრძნობებს ვერაფრით შევიკავებდი. 

ნუთუ მათ ვერასოდეს ვნახავდი,უკვე უზომოდ,გაუსაძლისად მენტრებოდნენ. 

ჩემი მეგობრები,ჩემი სიცოცხლე... 

ლოყაზე ჩამოგორებული ცრემლი მოვიწმინდე და საიდან არ ვიცი მაგრამ თავში ერთი სულელური აზრი მომივიდა. 

ერიკა..ჩემი დაღუპული მეგობარი,მისი სახლი უკვე რამდენიმე თვეა ცარიელია.მისტერ და მისის ჰამფრები ოთხი თვის წინ გადავიდნენ სამხრეთ კაროლინაში საცხოვებლად. 

ალბათ თავშესაფრად გამომადგებოდა,მითუმეტეს რომ სახლში არავინ მიდიოდა. 

ესეც ჩემი საცხოვრებელი-გულში გავიფიქრე და თვითმფრინავიდან ტრაპზე ჩამოვედი,უკვე ალასკაზე ვიყავი. 

როგროც ყოველთვის საშინლად ყინავდა და მუხლამდეთოვლი იდო. 

შენობიდან რომ გამოვედი ტაქსი გავაჩერე და ჩემი სახლის მისამართი ვუთხარი... 

არ ვიცი რატომ მაგრამ გადავიფიქრე ერიკას სახლში დამალვა,მე ხომ რამე უკანონო არ ჩამიდენია. 

დაღლილი და ემოციებისაგან დაცლილი სიამოვნებით დავიძინებდი სამარადისოდ მაგრამ არ შემეძლო,თვალზე რული არ მეკარებოდა... 

ცოტახანში ტაქსის მძღოლმა მანქანა ჩემი სახლის პირდაპირ გააჩერა.. 

ანგარიში გავუსწორე და ბარგის გადმოტანაში დამეხმარა... 

"ნუ გეშინია,ყველაფერი კარგად იქნება"-თავი ავამხნევე და კარზე ზარი დავრეკე. 

საყვარელო-დაიკივლა დედაჩემმა-ლილი...აქ..შენ..ლო-ანჯელესში არ უნდა..თუმცა ამას რა მნიშვნელობა აქვს..მოდი ჩაგეხუტო-ხელები გაშალა და მაგრად ჩამიკრა გულში 

სახლში შესულს კითხვების კორიანტელი დამაყარა 

-მამა სად არის?-შევეცადე ლაპარაკი სხვა თემაზე გადამეტანა 

-სამსახურშიაცოტახანში დავურეკავ და სენი ჩამოსვლის ამბავს შევატყობინებ....ჰო მართლა რს ვამბობდი?..ააჰ,გამახსენდა,გეკითხებოდი ჯასტინი რატომ არ ჩამოიყვანე-მეთქი 

არაფერი ვუპასუხე,ჩემს ბარგს ხელი დავავლე და კიბეებზე ავირბინე. 

დედაჩემიც გამომედევნა...