გული მექლითებოდა,შიგნიდან მჭამდა რაღაც როცა მის ასეთ დატანჯულ სახეს ვხედავდი.ყველაფერს გავიღებდი ოღონდ ახლა გონება დამბდვოდა და ვერაფერი დამენახა,სამარადისოდ,სიკვდილამდე ასე ვყოფილივავი.სისხლი ამოვაღებინე,ვიგუდებოდი,სასუნთქი მილები გადამეკეტა
-ოთახი დატოვეთ-ყვირილის ხმა მომესმა,ამჯერად ეს არ იყო ის თბილი და ხავერდოვანი ხმა მე რომ მიყვარდა.
უეცრად ვიგრძენი მწვავე ტკივილი და ნელ-ნელა გავითიშე...
თვალებს არ ვახელდი,მეშინოდა იმის დანახვის რაც იქ დამხვდებოდა.
-ძვირფასო,შემომხედე გთხოვ-ვიღაც მემუდარებოდა.
-თავი გაანებე ჯასტინ-ჩუმად უსაყვედურეს-ექმმა ხომ გითხრა რომ არ შეიძლება აქ ყოფნა
-თავი დამანებე დრეიკ-მკაცრი ხმით თქვა ჯასტინმა და სახეზე მიმეფერა...
ნეტავ ვინ იყო ჯასტინი?ან დრეიკი საიდან იცნობდა მას?ჩემთან რა უნდოდა და საერთოდ რა უფლება ჰქონდა რომ მეხებოდა?
ვეღარ მოვითმინე და თვალები გავახილე
-ლილ-გაოცებულმა წამოიძახა და სწრაფად მაკოცა.მე გაშტერებული ვუყურებდი-მაპატიე მშვენიერო მაგრამ ვეღარ მოვითმინე-სახეზე ათინათი დასთამაშებდა
-შენ ვინ ხარ?-დაბალი ჩახრენწილი ხმით ვიკითხე
უცნობი ცოტახანს შეშინებული იყურებდა,შემდეგ სახეზე ტკივილი გამოესახა
-ვერ მცნობ?
-ვერა-თავი გაიქნიე-დრეიკი სად არის?-სწრაფად დავაყოლე
-ის გახსოვს?
-და რატომ არ უნდა მახსოვდეს?
-არა არაფერი დაივიწ...
კიდევ რაღაცას ამბობდა მაგრამ მე აღარ მესმოდა..საშინელმა ტკივილმა დამიარა მთელს თავში და მაშინვე მოვიჭირე ხელები
-რა გჭირს?-ანერვიულებულმა მკითხა
-არაფერი-ტკივილი ისევე უცებ გაქრა როგორც გაჩნდა
-კარგად ხარ?
-კი ძვირფასო-ჯასტინსმოვეხვიე
-მოიცა-დაბნეულმა შემომხედა-ეხლა გაგახსენდი?
-როდის არ მახსოვდი რო?-გამეცინა
-წეღან..მაგრამ არაფერი დაივიწყე-თბილად გამიღიმა
ჯასტინის ეს ნათქვამი ხინჯად ჩამრჩა გულში,როცა ოთახიდან გავიდა სულ ამაზე ვფიქრობდი.
სიმართლე გითხრათ უკვე ვიცოდი იზეზი მაგრამ მაინც თავს ვიიმედებდი რომ ჩემი ფიქრები უსაფუძვლო იყო....თუმცა ბოლოს მომიწია იმასთან შეგუება რომ მე ჯასტინი დამავიწყდა.დამავიწყდა ვინ იყო.როგორ მიყვარდა.ერთად გადატებული ყოველი წუთი.
განა ეს სამართლიანი იყო?განა შეიძლებოდა ასე ცოტა დრო გვქონოდა სიყვარულისთვის?
თვალზე ცრემლი მომერია.
საწოლზე ჩამოვჯექი და ყველაფრის გაანალიზება დავიწყე,მე ვკვდებოდი,აღარაფერი მიშველიდა,ღირდა კი ჩვენი ერთად ყოფნა ჯასტინის ტანჯვად?რამდენჯერ უნდა ეთხოვა რომ არ მიმეტოვებინა,რამდენჯერ უნდა ენერვიულა ჩემი შემდეგი შეტევების დროს?რამდენჯერ უნდა ტკენოდა გული ყოველი ჩემი წამოკვნესებისას?
არა ის ამას არ იმსახურებდა,არ იმსახურებდა იმას რომ ჩემნაირ ავადმყოფთან ერთად დატანჯულიყო,ჯასტინი გაცილებით უფრო მეტის ღირსი იყო.
არ შემეძლო მისი ემოციისგან დაცლილი თვალების ყურება,ვხედავდი რომ ჩემი დაავადება მასაც აბერებდა.სიცოცხლის სურვილს უკარგავდა.
დრო არ ითმენდა,გადაწყვეტილება კი სწრაფად უნდა მიმეღო.
იმპულსურად წამოვდექი საწოლიდან და პირდაპირ გარდერობისკენ წავედი.არ მინდოდა მაგრამ სხვა გზა არ მქონდა,დარწმუნებული ვარ ჩემს ადგილზე ყველა ასე მოიქცეოდა,თავისი საყვარელი ადამიანის ბედიერებისთვის.მე შემეძლო დამეთმო ყველაფერი,ჩემი სულიც კი ჯასტინისთვის,მაგრამ ვერ დვუშვებდი რომ იგივე მას ჩემთვის გაეკეთებინა.
ფორხილით ჩავალაგე ჩემოდანი და მეც მოვემზადე წსასვლელად.
ბედი მწყალობდა რომ აქამდე არავინ არ შემოვიდა და იმედს ვიტოვებდი რომ ასევე ჩუმად წავიდოდი სახლიდან.
ზურგზაკი გადავიკიდე და დერეფანში გავედი.
-ლილი რას აკეთებ?-უეცრად მისი ოთახიდან გამოვიდა ჯასტინი და გაოცებულმა მკითხა
მე დავიბენი და ისეთი რაღაცეები ვუთხარი რასაც ალბათ არასდროს მაპატიებს.
-მივდივარ!
-რა?...რამე ხდება?
-არაფერი უბრალოდ მომბეზრდა აქაურობა და მივდივარ
-მოიცა-ჯასტინმა ცალი ხელი ასწია-ეტყობა კარგად ვერ გვიგე,რას შვები?
-შენ რა დაყრუვდი?-ხმამაღლა ვუთხარი-მივდივარ.მომბეზრდა ყველაფერი.აღარ მინდა ამ სახლში ცხოვრება,არც შენთან და არც დანარჩენებან ერთად
-ლილი,ხომ კარგად ხარ?-ოთახებიდან ბავშვები გამოვიდნენ
-ცუდად რატომ უნდა ვიყო?მე გარკვევით გითხარი რომ აქაურობა მომბეზრდა
გაცხარებულმ დავუყვირე და შემოვბრუნდი
-შენ ხომ არ გაგიჟდი?-უცებ მკლავში ხელი ჩამავლო ერიკამ
-შემეშვი-წავისისინე-იცით რა?ვერცერთ ვერ გიტანთ...როგორ დაიჯერეთ რომ თქვენთან მეგობრობა მინდოდა?ან შენ მიყვარდი ჯასტინ?ყველანი მძულხართ...არ დაგიმალავთ და თქვენთან კარგი დრო გავატარე.მშვენივრად გავერთე მაგრამ ახლა ის დროა რომ დაგტოვოთ-ცივი ხმა ამომდიოდა პირიდან
-ნუ იტყუები-დაიღრიალა ჯასტინმა-ასე იმიტომ იქცევი რომ დაგვაჯერო ვითომ სულ ფეხებზე გკიდივართ,და აღარ დაგვტანჯო.
-უკაცრავად?-გავიოცე-შენ რა გგონია შენი ან რომელიმე თქვენგანის გრძნობები მაინტერესებს?ჯანდაბაშიც წასულხართ.უბრალოდ მომბეზრდა კეთილი და გულჩვლი გოგოს როლის თამაში და გადავწყვიტე აქაურობას გავცლოდი.
-ეტყობა გონება დაბინდა ისევ-ჩაიბუტბუტა დრეიკმა,ბავშვები გარეთ გამოფენილიყვნენ
-არაფერიც არ დამბიდია-შევუღრინე-ყველას მშვენივრად გცნობთ,მაგრამ უკეთესი იქნებოდა საერთოდ რ გამეცანით.განსაკუთრებით შენ ჯასტინ-ხელი მისკენ გავიშვირე,მგრამ თქვენ ვერ წარმოიდგენთ როგორ მიჭირდა ამ ყველაფრის გაკეთებდა.მერჩივნა მიწა გამსკდომოდა და მეც თან ჩავეტანე
-მოკლედ დროა დაგემშვიდობოთ,ჰო მართლა ჯასტინ, შეგიძლია ჩემი მოძებნით ტავი არ შეიწუხო.
ბოლოჯერ მოვიტყუე და წამოვედი.
სანამ სახლს გავცილდებოდი თავს ვიკავებდი,მაგრამ როგორც კი მანქანაში ჩავჯექი ვეღარ მოვითმინე და ცრემლები ღვარად წამსკდა,გამწარებული ვქვითინებდი,როგორ შეძელი,რანაირად შემეძლო ჯასტინისთვის ან დანარჩენებისთვის გული ასე საშინლად მომეკლა?მაგრამ მათაც ძალიან სწრაფად დამიჯერეს.
საჭეზე ჩაფრენილი მივაქროლებდი ანქანას მაგრამ საითკენ ვერ ვხვდებოდი
