მანქანის ფარები ქუჩას ანათებდნენ,ვხედავდი ირგვლივ მიმავალ ხალხს და ერთი სული მქონდა გამეგო კიდევ არსებობდა მსოფლიოში თუნდაც ერთი წყვილი რომლლებიც ჩვენს დღეში იქნებოდნენ?
მემგონი სულელური აზრები მაწუხებდა,ნამდვილად გადავირეოდი...
მანქანა სახლის ავტოფარეხში დავაყენე და ჩემს ოთახში ავირბინე,სწრაფად გადავივლე შხაპი და გამოვიცვალე,საავადმყოფოში წასასვლელად ვემზადებოდი,მართალია მისის შეფერდი იქ იყო მაგრამ
ჩემს გოგოს ვიცოდი რომ ჩემი იქ დანახვა გაახარებდა.
თმები ნახევრად გავიმშრალე და საწოლზე წამოვწექი,ისეთი გადაღლილი ვიყავი ყველაფერი მტკიოდა,კისერში საშინლად მტეხდა,
სადღაც მივდიოდი,ფეხით მივუყვებოდი უაზრო ბილიკს რომელსაც დასასრული არ უჩანდა....მაგრამ უეცრად ქალაქში აღმოვჩნდი,თავიდან ლოს-ანჯელესი მეგონა მაგრამ შემდეგ მივხვდი რომ ამ ადგილზე არასდროს ვყოფილვარ..
-ჯასტინ ძვირფასო გაიღვიძე,საუზმის დროა-პეტის მშვიდმა ხმამ გამომაფხიზლა
-ჰა..რა?მოიცა ეხლა ლილისთან უნდა წავიდე-ძლივს წამოვიწიე
-რათქმაუნდა მაგრამ ჯერ ისაუზმე
-რა ვქნა?..ეხლა ხომ შუა ღამეა-ირგვლივ მიმოვიხედე,ოთახს მზის შუქი ანათებდა-მოიცა,ჩამეძინა?-წამოვიყვირა და მაშინვე გამოვფხიზლდი
-კარგი რა,გდაღლილი იყავი,მერე რა მოხდა
-არ უნდა ჩამძინებოდა-მოვიღუშე
-ლილისაც ეძინებოდა და ალბათ შენს იქ ყოფნას ვერც კი შეამჩნევდა
-ჰო ალბათ მართალი ხარ-დავეთანხმე დედას და ქვევით ჩავყევი....
საავადმყოფოში რომ ჩავედი იქ საშინელი სურათი დამხვდა
ლილი ფეხზე იდგა და ერკასთან ერთად ბარგს ალაგებდა..
-რას შვრებით?-გაოგნებულმა ვიკითხე
-ამ საღორიდან მივდივარ-დაიმანჭა ლილი ჩემს საკოცნელად წამოვიდა,მეც რა თქმა უნდა მაშინვე ჩავიკარი გულში
-რას ქვია მიდიხარ?რა უკვე გაგწერეს?
-ექიმს არ უნდოდა მაგრამ ძალიან ვთხოვე და...-საწალი თალებით შემომხედა ლილიმ
-კი მაგრამ შენთვის ხომ არ შეიძლება ჯერ..
-რა არ შეიძლება?კარგი რა,რა მნიშვნელობა აქვს სად ვიქნები მე ხომ...
უცებ ლილიმ ლაპარაკი შეწყვიტა და უხერხულად გაიღია,უხერხული სიტუაცია ჩამოწვა...
...საავადმყოფოდან რომ გავდიოდით უამავი პაპარაცი დაგვეხვა თავზე,შემეშინდა მაზე ლილის როგორი რეაქცია ექნებოდა და ამიტომაც გადავწყვიტე სწრაფად გამეშორებინა იმ ადგლს,მაგრამ არ გამომივიდა,დაცვამაც კი ვერ გააჩერეს,უამრავი კითხვები დაგვაყარეს,თან აქედან პირდაპირ ლოს-ანჯელესში მივფრინავდით და დაქირავებული ექიმც მიგვყავდა,ამან უფრო დაინტერესა ისინი,რა თქმა უნდა მიხვდნენ რომ ლილის ჭირდა რაღაც
-ჯასტინ გთხოვ რა დროზე გავიდეთ,აქ უკვე სულ მეხუთება-შემევედრა
-ახლავე პატარავ-ვუთხარი და რის ვაი ვაგლახით მანქანაში ჩავსხედით
არ მინდა ექიმი-დაიწყო წუწუნი ლილიმ როცა სახლში მივედით,მას ეგონა რომ მარტო თვითმფრინავში ვიყოლიებდით,მაგრამ მიკვირდა თუ რატომ არ ზრუნავდა თავის თავზე,ან არიმჩნევდა რომ ცუდად იყო
-ცუდად რომ გახდე...
-მე რა მომაკვდავი ბებერი კი არა ვარ-დაიყვირა ნევრებ მოშლილმა
-ბებერი არა..
-კარგი რა თავს ნუ იმართლებ-შემიღრინა-ვიცი რომ ახლა კუდში უნდა მზდიოთ,ვაითუ უცებ არ გაფშიკოს ფეხებიო,მაგრამ მე არავინ არ მჭირდება მეთვალყურედ,მეც ვიცი რომ ვკვდები და მაცადეთ ამ დარჩენილი დღეების მშვიდად გატარება-გაბრაზებულ მის ოთახში შევარდა
