საავადმყოფოს პალატიდან სასწრაფოდ გამოვედი და კარი მაგრად მოვიჯახუნე.ლილის ძახილს ყურადღებას არ ვაქცევდი მიყხედავად იმისა რომ გული საშინლად მტკიოდა და აღარ ვიცოდე რა გამეკეთებინა.ხმელეთზე გამორიყულ თევზს ვგავდი რომელსაც ისევ უნდოდა წყალში დაბრუნება მაგრამ ვერ ხვდებოდა ეს როგორ გაეკეთებინა. 

ლილი მთხოვდა რომ მისთვის მეთქვა თუ რა სჭირდა ასეთი საშინელება,მაგრამ როგორ გინდოდა გეთქვა რომ კვდებოდა?როგორ გინდოდა გეთქვა რომ სულ რაღაც რამდენიმე თვეში აღარიქნებოდა?ამის გაცნობიერება მეც კი მიჭირდა...ჩემდა უნებლიედ იატაკზე ჩავიკეცე,ვეღარაფეს ვიაზრებდი,მიჭირდა იმის აღქმა რაც ახლა ამ წუთას ჩემს თავს ხდებოდა. 

რატომ ჩვენ?ჩვენ რატომ უნდა გადაგვეტანაყველა განსაცდელი ერთდროულად?ღმერთო!ნუთუ რა შეგცოდე ან მე და ან ლილმ ასეთი რომ ჩვენთვის ამ სასჯელს იმეტებ?არ კმარა ის რაც გადავიტანეთ,ის რომ ჩემი გოგო,ჩემი პატარა ძლივს გამოვიყვანე იმ სიბნელიდან რომელშიც იყო ჩაძირეული ახლა თავიდან მართმევდი მის თავს?საშინელი ბოღმა შემომაწვა და მთელს მსოფლიოზე მოვინდომე ამონთხევა. 

პირველად ვგრძნობდი თავს ასე უსუსურად,ასე უმწეოდ,თითქოს ჩემი ჩხოვრება სხვაზე იყო დამოკიდებული,თითქოს ვირაცის სამოწყალოდ გადმოგდებულ ლუკმას ველოდი.არადა ვხვდებოდი რომ თელი მსოფლიო თავზე მემხობოდა.პირველად გამიჩნდა კითხვა ვინ იყვნენ ჩემთვის ჩემი მეგობრები?ან ბილიბერები?არამარტო მე დარწმუნებული ვიყავი მათ გარეშე ცხოვრება ყველას შეეძლო,თვითონ ლილიმაც გადალახა მისი ოთხი მეოგბრის დაღუპვა,მაგრამ როცა საყვარელი ადამიანი გეღუპება,შეძლებ კი მთელი ძალის მოკრებას რომ რომ ცხოვრება ჩვეულ რიტმში გააგრძელო? 

-ჯასტინ საყვარელო გთხოვ თავი ხელში აიყვანე,დაფიქრდი,ლილი ჯერ არსად წასულა,ის ჩვენს გვერდით არის და ყველაზე მეტად შენი დახმარება სჭირდება-მითხრა დედამ დაისეთი თვალებით მიყურებდა რომ თითქოს ყველაფერს ხვდებოდა რასაცკი ვფიქრობდი წუთის წინ 

-ვიცი რომ ჩვენთან არის მაგრამ რა ვქნა რომ არ შემიძლია მისი ასეთ მდგომარეობაში ნახვა 

-უნდა გაუძლო,ჩემო ბიჭო,შენ ძლიერი ხარ,ყველაზე ძლიერი ადამიანი ხარ ვინც კი ოდესმე მინახავს 

-არა ვარ ძლიერი დედა რატომ არ გესმით ეს?-ფეხზე წამოვხტი და დავიყვირე-რატომ არ გესმით რომ საყვარელი ადამიანი თვალსდა ხელს შუა მეცლება მე კიდევ მის დასახმარებლად არავერი შემიძლია? 

ვიგრძენი როგორ მომაწვა მთელ სახეზე სისხლი და წამოვწითლდი.პეტი წამოდგა და თბილად შემომხედა,თითქოს ცდილობდა ეთქვა"შენი მშვენივრად მესმისო"მაგრამ მისი სიტყვები ახლა ჩემთვის გულში ხანჯალის ჩასობას უფრო გავდა ვიდრე ნუგეშს. 

დერეფნის კუთხეში დრეიკი ლა ლილის მშობლები გამოჩნდნენ,მაშინ მივხვდი რომ იმ დონემდე ვიყავი რამე თუნდაც ტკბილი სიტყვა რომ ეთქვათ ავფეთქდებოდი.ამიტომაც სასწრაფოდ გავეცალე საავადმყოფოს შენობას და წვიმაში გარეთ გავაბიჯე. 

ჩაბნელებულ ქუჩებს მივუყვებოდი მაგრამ ვერ ვხვდებოდი სად მივდიოდი,უბრალოდ ვიცოდი მთავარი რომ აქაურობას უნდა გავრიდებოდი... 

დაახლოებით შუაღამეს გადაცილებული იქნებოდა ჩემს პალატაში ვიღაცის მძიმე ნაბიჯები რომ გავიგონე,ნამძინარევმა თვალები გავახილე და თეთრ ხალათში გამოწყობილი ექიმი დავინახე.გულის აპარატს უყურებდა და რაღაც მონაცემებს იწერდა. 

-ექიმო მოიცადეთ-როგორც იქნა ამოვღერღე როცა ქირურგი პალატიდან გასვლას აპპირებდა 

-ლილი?გღვიძავთ? 

-დიახ,თვალი ვერ მოვხუჭე-უხერხულად გავუღიმე 

-რის თქმა გინდოდათ? 

-მაინტერესებდა რა მჭირს? 

-ეს უკეთესი იქნებოდა თქვენი ნათესავებისთვის გეკითხათ-საქმიანი კილოთი მითხრა 

-მაგრამ როცა პასუხს არავინ გცემთ,მაშინ ვის უნდა მიმართოთ?-გამომწვევი ტონით ვკითხე 

-მესმის თქვენი მდგომარეობა მის ლილი.. 

-მაშინ კარგად იცით რაც უნდა გააკეთოთ,მემგონი ყველაზე მეტი უფლება მე მაქვს რომ ვიცოდე რა მჭირს 

-მართალი ხართ-თავი დამიქნია 

არაფერი მითქვამს,ექიმი ჩაფიქრებული მოუახლოვდა ჩემს საწოლს და თვალებში შემომხედა 

-თქვენ გჭირთ..თავის ქალის სიმსივნე.. 

გავიცინე 

-მემგონი რაღაც ვერ გავიგე-ღიმილით ვუთხარი-თუ შეიძლება კიდევ ერთხელ გამიმეორეთ 

-თავის ქალის სიმსივნე 

ექმისი სიტყვები უკვე ყრუდ ჩამესმოდნენ...ვეღარ ვაზროვნებდი.... 

-კარგად ხართ?-აღელდა ექიმი 

-ესეიგი ვკვდები?-ვიკითხე ხმა ჩამწყდარმა 

-დასვნებს წინასწარნუ გამოიტანთ..შეიძლება... 

-მე თქვენ გკითხეთ ვკდები-მეთქი? 

პასუხი არავინ გამცა... 

-მერამდენე სტადიაშია? 

-მესამეში 

-რმდენი ხანი დამრჩა? 

-დაახლოებით ექვს თვემდე 

-რამე სიმპდომები აქვს? 

-დაახლოებით ორ თვეშჳ მეხსიერებასთან დაკავშირებით შეგექმნებათ პრობლემები უფრო გვიან კი თმები გაგცვივათ 

-გასაგებია-უდიდესი ძალისხმევით ამოვიხავლე-სიმსივნე რამ გამოიწვია? 

-სავარაუდოდ ძლიერი მოქმედების ნარკოტიკულმა საშულაებამრომელიც თქვენ მიიღეთ 

-კი მაგრამ....-დავფიქრდი-ის ხომ..უბრალოდ...თუმცა ამას მნიშვნელობა აღარ აქვს.. 

რამდენიმე წამი ხმა არცერთამოგვიღია..ბოლოს დუმილი მაინც მე დავარღვიე 

-თუ შეიძლება მარტო დამტოვეთ 

-რათქმაუნდა-ჩუმად ჩაიდუდღუნა ექიმმა და პალატიდან გავიდა 

მარო და ვჩრჩი,მარო,სრულიად გამოცარიელ;ებული ვიყავი,ალბათ ამ დროს ჩემს ადგილზე სხვა ისტერიკებში ჩავარდებოდა მაგრამ მე ისიც კი არ ვიცოდე რა უნდა მექნა,რა რეაქცია უნდა მქონოდა,საკუთარ სიკვდილზე,რომელიც უკვე კარს იყო მომდგარი. 

უცებ გამახსენდნენ,დედა,მამა,ჯეიმსი,ჯასტინი..მან იცოდა ეს ყველაფერი და ვერ მითხრა,ვერ შეძლო...ნეტავ ახლა სად იყო?არადა როგორ მჭირდებოდა....ჯასტინზე უკეთ ახლა ვერავინ დამამშვიდებდა.. 

ღმერთო!ნუთუ რა დავაშავე ასეთი რომ ამდენ განსაცდელს მივლენ?-გამწარებული ვფიქრობდი-მაგრამ მართალი ხარ ისიც კი შეცდომა იყო მე რომ ვარსებობდი,ვერ დავეხმარე ჩემს მეგობრებს,როცა ერთმანეთ სამუდამო ერთგულება შევფიცეთ 

ამ ფიქრებში დამათენდა კიდეც,ფანჯრებში თებერვლის სუსხმა მზემ შემოანათა..ამოვიოხრე და გვერდი ვიცვალე 

-შეიძლება?-კრები შემოაღეს...