-კარგი მაგრმ იცოდე თუ კიდევ გაგიგრძელდა ტკივილი მითხარი...
-როგორც მიბრძანებთ-გამეცინა და სწრაფად ვაკოცე...
შუაღამეს გადაცილებული იქნებოდა დასაძინებლად რომ წავედი,ბიჭები ეზოში იყვნენ და რაღაცეებზე ლაპარაკობდნენ,ერიკა და სესილიც მათთან ერთად იყვნენ მაგრამ მე ვეღარ გავძელი და წამოვედი......
გამთენიისას საშინელმა სიცევემ გამომაღვიძა,ფანჯარაში გავიხედე, მზე მკრთალად ანათებდა და მისი სხივები ოთახში აღწევდნენ
აბა რა მჭირს?-ჩემს თავს შევეკითხე და გამაჟრჟოლა...
საბანი გადავიძვრე და კანკალით წამოვდექი,ვიფიქრე შხაპს მივიღებ და იქნებ ცხელმა წყალმა ცოტათი იშველოს-მეთქი მაგრამ სააბაზანომდე მისვლაც ვერ მოვასწარი რომ თავი დამიბრუალდა და იქვე ჩავიკეცე....
გონება არ დამიკარგავს,ყველაფერს ნათლად ვგრძნობდი,ერთი იყო მხედველობა მებინდებოდა....
არაამქვეყნიურმა ტკივილმა დამიარა თავში და მეც ხელები შემოვიწყვი
იატაკზე განვერთხე,გველივით ვიკლაკნებოდი ტკივილისგან მაგრამ შეგრძნებები მიორმაგდებოდა და ისეთი შეგრძნება მქონდა რომ თითქოს თავი სადაცაა გამისკდებოდა...უფრო მაგრად მოვიჭირე ხელები და წამოვიკვნესე.
სად იყვნენ დანარჩენები?ნუთუ ყველას ეძინა?დახმარებას ველოდი მაგრამ არავინ ჩანდა.
მტკიოდა,უსაშველოდ იწელებოდა ეს დრო,იმასაც კი ვნატრობდი რომ ყველაფერი აქვე დამთავრებულიყო და ამ საშინელ წამებას გადავრჩენოდი მაგრამ ჯერ არაფრის დასასრულს არ უჩანდა ბოლო....
გავფორთხდი,ვცდილობდი ტუმბომდე მიმეღწია და ტელეფონი ამეღო რომ შემდეგ ვინმესთვის დამერეკა,ცალი ხელით წავიწიე წინ და კინაღამ დავიღრიალე,ტკივილი უკვე გაუსაძლისი ხდებოდა....
ჩაკეცილი მივუახლოვდი ტუმბოს და ტელეფონს დავავლე ხელი,რომ მაშინვე პირველ დანარეკზე დავრეკე,არ ქონდა ნიშვნელობა ვინ ყო,ახლა მთავარი იყო რომ ეპასუხა...
ზარი გადიოდა მაგრამ არავინ იღებდა,შემაცია,კიდევ ერთხელ ვცადე...
-გისმენთ-როგორც იქნა ნამძინარევი ხმით მიპასუხა ჯასტინმა
-ჯას...გთხოვ...ჩემ...ჩემს ოთ..ახში...შემოდი..-ბოლო სიტყვებზე უკვე ვტიროდი
-ლილი რა ხდება?-აღელდა ჯასტინი-ხომ კარგად ხარ?
მაგრამ მე უკვე აღარაფრის თქმის თავი არ მქონდა,ერთიანადვკანკალებდი
ღმერთო!უკვე მერამდენედ უნდა ჩამეხედა სიკვდილისთვის თვალებში,ჩყველაზე გასაოცარი კი ის იყო რომ მას ყოველთვის ვუსხლტებოდი ხელიდან და ჩემს მაგივრად სხვა მიყავდა მაგრამ ნუთუ ეს ბოლო იყო და ვეღარ გადავრჩებოდი?...ამის ფიქრში ვიყავი რომ ჩემი ოთახის კარი ჯასტინმა შემოამტვრია და იატაკზე მოკუნტული რომ დამინახა მაშინვე მომვარდა
-ლილი-გაშტერებულმა დამიყვირა,იცოდა რო გონს ვიყავი მაგრამ მაინც ამოწმებდა-ხმა გამეცი-სასოწარკვეთილმა გულში ჩამიკრა..
-დედა,დრეიკ,კენი-გაშმაგებული ყვიროდა ჯასტინი
ყველნი ოთახშჳ შემოცვივდნენ
მე კიდევ ერთხელ დამიარა სულის შემხუთველმა ტკივილმა და ერთიანად გმბორკა.
სიმართლე გითხრათ არც მახსოვს შემდეგ რა მოხდა..მხოლოდ ბუნდოვნად ვხედავდი როგორ დამტრიალებდა უამრავი ადამიანი თავს და რაღაცეებს მიკეთებდნენ,შემდეგ კი გამოსახულება შეიცვალა და სადღაც თეთრ ოთხში აღმოვჩნდი სადაც როგორც მივხვდი დამაძინეს...
თვალები სრულიად გაბრუებულმა გავახილე,მეჩვენებოდა რომ სხეულის თითოეული ნაწილი ერთი ორად გამდიდებოდა და სადაცაა შუაზე გავსკდებოდი.თითები შუბლზე მივიჭირე და ორგვლივ მიმოვიხედე...
როგორც პირველად შემთვალიერებით დავასკვენი საავადმყოფოში ვიმყოფებოდი.ვერაფერი გავიგე,ან აქ რატომ მომიყვანეს ან თავის ტკივილი ასე უცებ როგრო გამიჩერდა...
მარცხენა ხელზე დავიხედე,ხორცში რაღაც შპრიცის მაგვარი მქონდა გარჭობილი და ზევით დიდი თეთრ ბლანტი სითხით სავსე პაკეტს უერთდებოდა.ირგვლივ გამეფებულ სიჩუმეს გულის აპარატის რითმული წრიპინი არღვევდა რომელზეც ალბათ მე ვიყავი შეერთებული
-იცით არამგონია აქედან რამე გამოვიდეს-ოთახის კარი მოლეპარაკე ექიმმა დაჯასტინმა შემოაღეს
-ჰო მაგრამ ხომ შეიძლება რომ ვცადოთ-ეხვეწებოდა ჯასტინი
-რა უნდა სცადოთ?-ჩემდა უნებურად ვიკთხე
-ლილი?-გაოგნებული ხმით წამოიძახა ჯასტინმა ჩემი სახელი,სწაფი ნაბიჯებითმომიახლოვდა და მოწიწებით მაკოცა-მიხარი რომ გამოიღვიძე მძინარე მზეთუნახავო-უჩვეულოდ ყალბი ხმით მითხრა
-რამდენი ხანი მეძინა?-ექიმს შევხედე
-ოთხი დღე- მითხრაექიმმა
-ოთხი?-წამოვიძახე და მაშინვე ვიგრძენი ძლიერი ტკივილი კეფაში-ვაი..-წამოვიძახე
-რა მოხდა?-მკითხა ექიმმა
-მტკივა-დავიმანჭე
-სად გტკივათ?
-კეფასთან
-აჰა,ესეიგი არიმოქმედა-ექიმმა და ჯასტინმა შეთქმულებივით გადახედეს ერთმანეთს
-არ ამიხსნით აქ რატომ მომიყვენეთ?-დაბნეულმა ვიკითხე
-დაგავიწყდა თავის საშინელი ტკივილები რომ დაგეწყო?-კითხვაზე კითხვითვე მიპასუხა ჯასტინმა
-არა მაგრამ ასეთი ძლიერ ტკივილ გამაყუჩებელი რად მინდოდა ოთხი დღე რომ მეძინა?
-კრუნჩხვებში ჩავარდი მაგიტომ
-ეხლა ინტენსიური თერაპიის განყოფილებაში იმყოფები-მითხრა თეთრ ხალათიანმა
-იცით არამგონია აქედან რამე გამოვიდეს-ოთახის კარი მოლეპარაკე ექიმმა დაჯასტინმა შემოაღეს
-ჰო მაგრამ ხომ შეიძლება რომ ვცადოთ-ეხვეწებოდა ჯასტინი
-რა უნდა სცადოთ?-ჩემდა უნებურად ვიკთხე
-ლილი?-გაოგნებული ხმით წამოიძახა ჯასტინმა ჩემი სახელი,სწაფი ნაბიჯებითმომიახლოვდა და მოწიწებით მაკოცა-მიხარი რომ გამოიღვიძე მძინარე მზეთუნახავო-უჩვეულოდ ყალბი ხმით მითხრა
-რამდენი ხანი მეძინა?-ექიმს შევხედე
-ოთხი დღე- მითხრაექიმმა
-ოთხი?-წამოვიძახე და მაშინვე ვიგრძენი ძლიერი ტკივილი კეფაში-ვაი..-წამოვიძახე
-რა მოხდა?-მკითხა ექიმმა
-მტკივა-დავიმანჭე
-სად გტკივათ?
-კეფასთან
-აჰა,ესეიგი არიმოქმედა-ექიმმა და ჯასტინმა შეთქმულებივით გადახედეს ერთმანეთს
-არ ამიხსნით აქ რატომ მომიყვენეთ?-დაბნეულმა ვიკითხე
-დაგავიწყდა თავის საშინელი ტკივილები რომ დაგეწყო?-კითხვაზე კითხვითვე მიპასუხა ჯასტინმა
-არა მაგრამ ასეთი ძლიერ ტკივილ გამაყუჩებელი რად მინდოდა ოთხი დღე რომ მეძინა?
-კრუნჩხვებში ჩავარდი და მაგიტომ ეხლა ინტენსიური თერაპიის განყოფილებაში იმყოფები-მითხრა თეთრ ხალათიანმა...
კიდევ უამრავი კითხვა დავაყარე ორივეს მაგრამ არცერთზე არ გამცეს პასუხები,ეგ კი არადა ჯასტინმა მითხრა რომ დედაჩემ და მამაჩემი ჩამოსულან და მათ ნახვასზე როგორ ვიტყოდი უარს და ამიტომაც თავი დაიძვვრინა..დედა დამამა საერთოდ არ მეჩვენენ შეცვლილები ჩვენი ბოლო სტუმრობის შემდეგ მაგრამ ამჯერად მომეჩვენა რო ორივეს უფრო ნანერვიულები სახეები ჰქონდათ.
იქნებ რამე მჭირს და მიმალავენ?-გავიფიქრე ჩემთვის თან ყველას ეჭვის თვალით ვუყურებდი...
ნახევარ საათში ნახვის საათები რომ ამოიწურა ყველან გარეთ გავიდნენ ჯასტინის გარდა,მისი დარჩენა მე ვთხოვე ექიმს რომ არ მინდოდა მარტო ვყოფილიყავი...
-როგორ ხარ?-მზრუნველი ტონით მკითხა ჯასტინმა თან თავს დამრიალებდა
-აქედან მალე გამწერენ?-მის კითხვას არვუპასუხე ისე ვკითხე
-არ ვიცი-მხრები აიჩეჩა,თან თვალებში არ მიყურებდა თითქოს რცხვენიაო
ჩემი ეჭვები ეჭვები უფრო გამყარდა
-ჯასტინ-ფრთხილად დავიწყე-რამეს ხომ არ მიმალავ?
-მე?
-ჰო შენ-მკაცრად ვუთხარი
-არაფერს-სწრაფადვე იუარა
-ნუ თვალთმაქცობ-ხმას ავუწიე და მერე ღრმად ჩავისუნთქე
-მართალს გეუბნები
-არა არ მეუბნები-ჯიუტად გავიმეორე,ჯასტინს ტყუილები არ გამოდიოდა
არაფერი მიპასუხა,ახლოს მოიწია,სკამზე ჩამოჯდა,თავი კალთაში ჩამიდო დაკარგა ხანი არაფერი უთქვამს.
მეც გავჩუმდი,მინდოდა ცოტა დრო მიმეცა რომ დამშვიდებულს ეთქვა ყველაფერი...
ჯასტინმა თავი ასწია,მთელი სახე ცრემლებით ჰონდა დასველებული
-რატომ ტირი?-შეშფოთებულმა ვიკითხე და სახეზე ჩემი ხელები შემოვხვიე
არაფერი მიპასუხა,უბრალოდ მიყურებდა და ცრემლები თავისით მოსდიოდა
-გთხოვ ხმა ამოიღე-შევევედრე,გული მომიკვდა ასეთმდგომარეობაში რომ ვნახე
ჯასტინმაც მომხვია სახეზე ხელები და მაგრად ჩამეხუტა
-ლილი შემპირდი რომ არასოდეს დამტოვებ-შემემუდარა
-ამას რატომ ამბობ?-შეშინებულმა ძლივს ამოვიხავლე
-დამპირდი-გამიეორა
-გპირდები,გპირდები რომ უკანასკნელ ამოსუნთქვამდე შენთან ვიქნები
-არა ასეთი დაპირება არ მინდა-თავი გაიქნია-შენ არ მოკვდები,გესმის ჩემი?-ავტომატურად იმეორებდა ამ სიტყვებს თან უფრო მაგრად მიხუტებდა
-ჯასტინ რა ხდება?რა მჭირს ასეთი?
-თავი ტყუილად არ გტკიოდა-ამოიგმინა-ექიმმა მითხრა რომ....არა არ შემიძლია,ვერ გეტყვი,ვერ გაგაუბედურებ,ლილი მიყვარხარ გესმის?-უკვე თვითონაც არ იცოდა რას ბოდავდა
-კი მაგრამ რატომ უნდა გამაუბედურო?რა ჯანდაბა ხდება აღარ მეტყვი?
-მე..მე..არ შემიძლია..სხვა ვინმეს უთხარი-ცრემლები მოიწმნდა და სწრაფად გავიდა ოთახიდან...
-ჯასტინ-დავუყვირე-ჯასტინ დაბრუნდი-მაგრამ ის უკვე აღარ იყო ოთახში..
მარტო დავრჩი,სრულიად გაურკვეველი და შეშინებული..არ ვიცოდი რა ხდებოდა ჩემს თავს,მხოლოდ იმას ვხვდებოდი რომ კარგი არაფერი...
