როგორც ჩანდა ამ ორ მხარეს არჩევანი უნდა გამეკეთებინა მაგრამ მიჭირდა. 

უეცრად ჯასტინს გავხედე დაა ამ დროს გამომეღვიძა... 

-ძვირფასო-დედა მადგა თავზე 

-ხომ ვთქვი რომ ჩემს ოთახში არავინ შემოვიდეს-საშინლად გავბრაზდი,ნუთუ ამ სახლში ჩემს აზრს პატივს არავინ ცემდა 

-ვიცი მაგრამ სტუმარი არის შენთან და....-დედა პირიქით.ჩემს უხეშობაზე არ გამომპასუხებია 

-სტუმარი?-ჩამეცინა-ნუთუ კიდევ ვახსოვარ ვინმეს 

-მე მახსოვხარ-კარებთან ფეხის ნაბიჯები გავიგონე 

იქითკენ გავიხედე და... 

-შენ?შენ აქ რ-რას აკ-კეთებ?-მოულოდნელობისგან ენა დამება მას კი გაეცინა 

-მეგონა ჩემი წერილი მიიღე...-დაეჭვებულმა მითხრა 

-მივიღე კიდეც მარამ... 

-მერე შიგ ხომ ეწერა რომ შენთან ჩამოსვლას ვაპირებდი 

-კი ეწერა-მაინც გაოგნებული ვიყავი-უბრალოდ არ მეგონა თუ...თუ გახსოვდი 

-ეს როგორ იფიქრე ჩემზე?-აშკარად გაბრაზება დაეტყო-მე ხომ ყველაფრის მიზეზი აგიხსენი... 

-ბავშვებო მე გავალ-საუბარში დედა ჩაერთო და კარები სწრაფად მოხურა 

ჯასტინი საწოლზე ჩამომიჯდა 

-ვერასდროს ვიფიქრებდი თუ ასე ცუდად იყავი 

ჩემს ჩაწითლებულ თვალებს დახედა 

-ჰო ძნელი წარმოსადგენია,როცა ოთხი ძვირფასი ადამიანი გიკვდება,ყველა შენს თვალწინ და ვერცერთს ვერ შველი ცუდად რა გამყოფებს.მაგ დროს ტირილი რა მოსატანია ან საფლავზე სიარული...აბა რა გეგონა მოცეკვავე დაგხვდებოდი და შენს დანახვაზე სიხრულით ცას ვეწეოდი?-ლამის ყვირილი დავიწყე 

ჯასტინს კი აშკარად ვაწყენინე...თავი ჩაღუნა და ოთახიდან წასვლა დააპირა...მე საშინლად გავნერვიულდი..არ მინდოდა რომ გამეშვა 

-გთხოვ გაჩერდი-საწოლიდა წამოვხტი და მთელი ძალით ჩავეხუტე 

უცნაური გრძნობა დამეუფლა...ჩემში რაღაც დიდი სითბო ჩაიღვარა 

-მაპატიე-ჩუმად ვუთხარი და იმის შიშით რომ მომიშორებდა ხელები მაგრად მოვუჭირე 

ჩემდა გასკვირად მანაც მომეხვია...ისე მაგრად მომიჭირა სუნთქვა მიჭირდა მაგრამ ეს არ მაწუხებდა. 

თავს საოცრად დაცულად ვგრძნობდი.ჩემში რაღაც მნიშვნელოვანი მოხდა მაგრამ ვერ ვხვდებოდი რა.... 

ბოლოს რამდენიმე წუთი ისე გავიდა ჩეხუტებულები ვიყავით 

-არ წახვიდე-შევევედრე 

-ამას არც ადრე ვაპირებდი-ჩაიღიმა 

-მაშინ რატომ წამოდექი 

-ქვევით ჩასვლას ვაპირებდი.დედაშენთან და მამაშენთან რამდენიმე საკითხი მქონდა მოსაგვარებელი-მშვიდად მითხრა თან ჩემს თმებს ეთამაშებოდა 

-რომელ საკითხებზე ლაპარაკობ?-სულ დავიბენი 

-დედაშენს არ უთქვამს ლოს-აჯელესში რომ მოდიხარ ჩემთან ერთად 

მე ჯერ ვერაფერს მივხვდი...გაკვირვება, შეძრწუნება,სიბრაზე ერთდროულად გამომესახა სხეზე 

-რა თქვი?თუ შეიძლება კიდევ გაიმეორე-წუთის წინანდელი სითბო სადღაც გაქრა და გავცოფდი 

-შენი ბარგი უკვე ჩალაგებულია 

თვალები შუბლზე ამივიდა.კარადები შევამოწმე,მართლაც ჩემი ნივთები არსად იყო 

-ამის უფლება ვინ მოგცათ?-ქვევით ჩავედი და ყვირილი დავიწყე 

-ნერვებს ტყუილად იშლი-მითხრა მამამ-იცოდე რაც არ უნდა გააკეთო ლოს-ანჯელესში მაინც წხვალ და სწავლას გააგრძელებ 

-არავითარ შემთხვევაში....-დავიყვირე და ჯასტინს გავხედე 

თვითონ ხმას არ იღებდა 

-შენ რაც გინდა ის ქენი.ჩვენ უკვე ყველაფერი გადავწყვიტეთ,ამ შესანიშნავმა ყმაწვილმა კი დახმარება შემოგვთავაზა-დაითაფლა დედაჩემი 

მე კინაღამ გავგიჟდი 

-ორ საათში გადიხართ-მითხრა ალანმა 

-რა?არა მე არსად წასვლას არ ვაპირებ.მაგ ქალაქში ფეხს არ დავადგამ 

-შენ აზრს არ გეკითხებით-მკაცრად მითხრეს სამივემ და გაჩუმდენენ მე გაცოფებულ ავარდი ჩემს ოთახში და კარი ჩავკეტე.შემდეგ კი რაც ხელში მომხვდა ყველაფერი დავამტვრიე 

არვიცი ასეთ მდგომარეობაში რამდენ ხანს ვიყავი მაგრამ ბოლოს საშინლად დავიღალე და საწოლზე მოვიკუნტე. 

ტირილი არ დამიწყია მაგრამ ღონე მიხდილი ვიყავი. 

არ მინდოდა ჩემი მეგობრები დამეტოვებინა...თუმცა იძულებულს მხდიდნენ. 

ორ საათში უკვე მზად ვიყავი მაგრამ წასვლის წინ არც დედას და არც მამას არ გამოვმშვიდობებივარ.ვიცოდი რომ ეს ორივეს გულს ატკენდა მაგრამ ღირსები იყვნენ. 

სურათებ ჩაბღუჯილი ჩავჯექი მანქანაში და რამდენიმე წუთში დავიძარით. 

ჯასტინი სულ ჩემსკენ იყურებოდა მაგრამ მე ხმას არ ვიღებდი.საშინლად ვიყავი გაბრაზებული 

თან ძალიან მეძინებოდა მაგრამ თავს ვიკავებდი და თვალები ნახევრად გახელილი მქონდა... 

გავიარეთ ტყე,თოვლით დაფარული მდელო,საახალწლოდ მორთული სახლები...ყველანი ზეიმობდნენ, 

ერთ კვირაში ხომ ახალი სულ სხვა წელი დადგებოდა 

ბოლოს კი აეროპორტშიც მივედით. 

რათქმაუნდა ჯასტინის თვითმფრინავით გავფრინდით 

სავარძელში არაჩვეულებრივად ვიყავი მოკალათებული მაგრამ გვერდით ჯასტინი მეჯდა და თვალს არ მაშორებდა 

-გთხოვ დაიძინე-სწყლად გამომხედა 

-არ მინდა-ვიუარე 

-ვითომ?-ჩაიცინა და ხელები მაგრად მომხვია 

-გამიშვი-დავუყვირე 

-არა-უფრო მაგრად ჩამეხუტა 

მე წინააღმდეგობა არ გამიწევია და რამდენიმე წუთში ჩამეძინა კიდეც..... 

სიზმარი აღარ მნახავს 

ჯასტინის ჩურჩულმა გამაღვიძა 

როგორც მივხვდი ჩემს ხელში აყვანას ცდილობდა და ისე უნდოდა წავეყვანე 

-ჩემითაც შემიძლია სიარული-ავხედე 

-მეგონა გეძინა და ვიფიქრე აღარ გავაღვიძებთქო...-მგრამ მე აღარ ვუსმენდი და ქვევით ჩავდიოდი 

უკვე LAX-ის აეროპორტში ვიყავი. 

ჯატინი წამომეწია და გვერდით ამომიდგა 

-ჩემი ქუდი დაიხურე-ქუდი თავზე წამომამხო 

-რატომ?-გავვოცდი 

-ასეა საჭირო-მითხრა და ხელი მომხვია თან ნაბიჯს აუჩქარა 

მე გვერდზე მივიხედე და ვიღაც დავინახე სურათებს გვიღებდა 

-ჯასტინ ის კაცი ფოტოებს რატომ გვიღებს?-დავიბენი 

-ახალი ჭორები რომ გაავრცელოს მაგიტომ.ეხლა მიხვდი ჩემი ქუდი რატომ არის საჭირო?დამიჯერე ხვალ ჩვენი სურათებით ჟურნალების იქნება აჭრელებული 

-კი მაგრამ ეს უსამართლობაა-გავიბუსხე-სხვის ცხოვრებში ერევიან