ჩემს მეგობრებს გამოვემშვიდობე და სახლისკენ მიმავალ გზას გავუდექი,ტყეში შევედი ყველაფეი ერთიანად თოვლით იყო დაფარული,გვიმრებს თეთრი საფარველი გადაეკრათ,ხავს მოდებული ხეები ამაყად დამცქეროდნენ ზემოდან და თითქოს დამცინოდნენო მე კი მათ ასეთ საქციელს ყურადღებას არ ვაქცევდი და ჩემთვის ვფიქრობდი
”რა იქნება ჩემი უბადრუკი ცხოვრება აქ ამ ხის ძირას რომ დასრულდეს,მე მარტო ვარ და ხელსაც ვერავინ შემიშლის,მაშინ რატომ არ ვაკეთებ ამას,რატომ არ გამოვეთხოვები ამ წუთი სოფელს,ადგილს სადაც მე უცხო ვარ და არავის არ ვახსოვარ?!....
ალბათ იმიტომ რომ მეშინია,მეშინია რომ ჩემი მეგობრებო პასუხს მომთხოვენ იმის გამო რომ მე ისინე ვერ გადვარჩინე,და მართლებიც იქნებინ
ოთხი ძვირფასი ადამიანი დავკარგე ყველა ჩემს თვალწინ და ერთსაც კი ვერ ვუშველე.
ასეთი უმწეო ჩემს სიცოცხლეში არ ვყოფილვარ
ყველაფერი მობეზრებული მქონდა ბედისწერამ ორჯერ მომცა შანსი და ვერცერთი გამოვიყენე
ისტორია გენმეორდა....ჯენი და რეიჩელიც ზუსტად ისე დაიღუპნენ როგორც ერიკა.
ხომ შეიძლებოდა რომ რეიჩლის მაგივრად მე მომკვდარიყავი, ალბათ რაღაც შეცდომა მოხდა ის ხომ ძალიან მგავდა....”
მოკლეფ ფიქრებმა ძალიან გამიტაცეს უკვე ახლოს ვიყავი სახლთან,
პარმაღზე შუქი აენთოთ მაგრამ ჩვენი სახლი ისეთი ცივი იყო როგორც არასდროს
ბოლოს სტუმარი როდოს გვყავდა აღარ მახსოვს
ასეა ყველაფერი იცვლება...
ჩემი ცხოვრების ყველაზე დიდიმა ოცნებამ საშინელი ტრაგედია დამატეხა თავს
რაში მჭირდებოდა სწავლა და ლოს-ანჯელესში წასვლა თუ იქედან ცოცხალ მკვდარი დავბრუნდებოდი
თუ საყვარელ ადამიანებს დავკარგვდი და თუ გავგიჟდებოდი
ალასკაზე ისე ვიყავი თითქოს ერთ დიდ წყვდიადში ჩავინთქე და ამოსვლას ამაოდ ვცდილობდი ანდა მე მეგონა რომ ვცდილობდი და თავს ვიტყუებდი...
სახლის კარი შევაღე..სასიმოვნო სითბო შემომეგება სახეში
მეორე სართულზე ასვლას ისე ვაპერებდი მისაღებისკენ არც გამიხედავს მაგრამ კიბეზე შევდგი ფეხი თუ არა მამაჩემის ბოხმა ხმამ გამაჩერა
-ლილი!
მე მისკენ მოვბრუნდი როგორც ყოველვის ხმა არ ამომიღია.მე ხომ არ ვლაპარაკობდი
-შენი საქციელი უკვე უმსგავსოა,ზომბს დაემსგავსე,არც ჭამ არც სვამ,დღე და ღამე სასაფლაოზე ხარ და სახლში გვიან ბრუნდები.არ გველაპარაკები და შენს ოთახში იკეტები.ჩვენ დავკარგეთ უკვე ერთი შვილი მაგრამ მეორეს დაკარგვას არ ვაპირებთ
მე ისევ ვუსმენდი
-მამაშენი მართალია საყვარელო.სკოლაზე ხელი აიღე,არაფერს არ აკეთებ.შენთვის ხარ თითქოს ჩვენ არც ვარსებობდეთ.შენი უკვე სერიოზულად მეშინია.აქამდე არაფერს გეუბნებოდით იმის იმედით რომ მდგომარეობიდან გამოხვიდოდი მაგრამ პროგრესის ვერნაირ ნიშან წყალს ვერ გამჩნევთ.პირიქით უკან უკან იხევ.
მე არაფერი მითქვამს.ეს სიტყვები გულთან ახლოსაც კი არ მოვუშვი შევბრუნდი და წასვლა დავაპირე რომ ისევ შემაჩერეს
-დიდი იმედი გვაქვს რომ ჩვენს ნათქვამს გაითვალისწინებ და ოდნავ მაინც მიხედავ შენს ცხოვრებას-მითხრა დედამ და რაღაც გადმომაწოდა-წერილია შენს სახელზე
მე გამოვართვი და ჩემს ოთახში ავედი
კარი ჩავკეტე და საწოლზე ჩამოვჯექი და ბარათი გავხსენი
აი რა ეწერა შიგ:
