უკნიდან დიდი ჯიპი გადმოვარდა რამდენიმე სშიში მანევრი გააკეთა, საჭე ვეღარ დაიმორჩილა და პირდაპირ ჯენის მანქანას შეასკდა....
ვიგრძენი როგორ დამიარა შიშის ჟრუანტელმა. ხელები ზედ რულზე მიმეყინა,ტელეფონი გაბმული რეკავდა ყურში ქარი მცემდა და....აი მანქანა ამოტრიალდა სამი ბრუნი ჰაერში,მესმის როგორ იკივლა იქედან ვიღაცამ და პირდაპი კლდის თავზე გაჩერდა....
სუნთქვა შეკრულმა გავაღე მანქანის კარი და თითის წვერებზე გადმოვედი
თანდათან ვუახლოვდები მათ და ვხედავ ჯენის უსუცოცხლო სხეულს რომელიც რკინის მარწუხებშია მომწყვდეული...
უცებ მეორე მხრიდან საშინელი ხმა მესმის
-მიშველეთ,გთხოვთ დამეხმარეთ ვინმემ..
ეს რეიჩელი იყო,
-რეიჩელ,რეიჩელ-გაბმულად ვყვიროდი მის სახელს-ნუ გეშინია მე შენთან ვარ
-ლილი,გთხოვ არ მინდა სიკვდილი,გამომიყვანე აქედან მეშინია..
სანამ მე რამეს ვიტყოდი წვიმა წამოვიდა,წვრილი შხეფები მეცემოდა და სახეს მისველებდა,ქვევით გადავიხედე კლდის ნაპირებს ხარბად ეხეთქებოდა ტალღები თითქოს ერთი სული აქვს როდის შთანთქავს ახალ ნადავლსო”არ მოგცებ ამის უფლებას,მათ არ გაგატან”გავიფიქრე და რეიჩელს ვუთხარი
-აუცილებლად გამოგიყვან,მთავარია იცოდე რომ მე შენთან ვარ
-მალე-ამოიკვნესა და საეჭვოდ გაჩერდა
ახლა მხოლოდ ჩემი გულის ცემა მესმოდა...საათი წინ მიიწევდა დრო არ ჩერდებოდა,მაგრამ მხოლოდ ერთი წუთით ჩემთვის ყველაფერმა დაკარგა აზრი და თავით ჯოჯოხეთში გადავეშვი...
გონს რომ მოვედი მანქანაში ტელეფონის ასაღებად შევბრუნდი
სასწრაფოს ნომერს ვკრეფ
03...და უცებ მესმის ყურის წამღები კივილი,გრუხუნი და მტვრევის ხმა
მაშინვე ცივად მოვატრიალე თავი და მანქანა ვეღარ დავინახე
კრუნჩხვებში ჩავვარდი
მაშინვე კლდესთან მივარდი და ერთი წუთით მოვკარი თვალი როგორ ჩაყლაპა უკიდეგანო ოკეანემ ჩემი ცხოვრება....
არც კი დავფიქრებულვარ ისე დავითვალე
1..2..3
და გადავხტი...
გულ მკერდში საშინელმა ტკივილმა დამიარა,ქარი ზუილით მიანგრევდა არემარეს
ალბათ იტყოდნენ...იმ დღეს როცა სამი მეგობარი იღუპებოდა ბუნება ამას გვამცნობდაო
აი სულ ცოტა..სულ ცოტა..და მე უკვე ზღვის მბრძანებლის საკუთრება ვარ...
თავით ჩავეშვი ზღვაში და უკუნს ვეზიარე...ვერაფრს ვხედავდი თითქოს ღამეც სპეციალურად შეირჩა ამ ყველაფრისთვისო
გავცურე მაგრამ სად არ ვიცი,მივყვებოდი იმ შავ წერტილს რომელიც ნელ-ნელა ფსკერისკენ მიექანებოდა
ყოველთვის როცა დაწევას ვცდილობდი რაღაც მიშლიდა ხელს მაგრამ ამჯერად მე ეს მოვახერხე მანქანას ჩავეჭიდე...არ ვაძლევდი იმის უფლებას რომ წსულიყო
ჯენის მხრიდან მოვექეცი...აღარ სუნთქვდა,ვარდისფერი ტუჩები კი გალურჯებოდა
მაშინ მეორეჯერ დამთავრდა ჩემი ცხოვრება
მაგრამ საბედნიეროდ რეიჩელი იყო ჯერ კიდევ გონს
თითებით მანიშნა წავსულიყავი და დავეტოვებინე...ცდილობდა მაგრამ არ გამოდიოდა თავი დაეღწია რკინის მარწუხებიდან
მასთან მივედი და შევეცადე დავხმარებოდი თუმცა ჰაერი აღარ მყოფნიდა...რკინის კონსტრუქციას მთელი ძალით ვაწვებოდი რომ გახსნილიყო...თნდათან ფსკერე მივექანებით...რაიჩელს ყურებიდან სისხლი წასკდა....იტანჯებოდა...
ერთხელ მივაწექი..ორჯერ და მე გავხსენი რკინების გროვა და ჩემი და იქედან გამოვიყვანე....წუთით ჯენის მივუბრუნდი...რა მექნა...მასაც ვერ გამოვიყვანდი..ძალა აღარ მქონადა...ბოლოს მაინც თავის გადარჩენის ნსტიქტებმა მძლიეს და რეიჩელი წამოვიყვანე
ჩუმად ვითვლიდი და აი ზედაპრზე ამოვედით
საშინელი ქარი ქროდა სიცივე ძვალსა რბილში ატანდა
-გთხოვ აქ დამტოვე და წადი..
-არა ამას არასდროს გავაკეთებ-ლამის ვყვიროდი-ირგვლივ მიმოვიხედე სანაპირო არსად ჩანდა ირგვლივ სულ კლდეები იყო
მე და რეიჩლი ნამდვილად სასიკვდილოდ ვიყავით განწირულები
-მე ვკვდები-თქვა რეიჩელმა
-არ კვდება
-მაპატიე-მითხრა და გაშეშდა
არ ვიცი მაშინ რა დამემართა მაგრამ მეც მასთან ერთად გავშეშდი და სადღაც ჩავყვინთე
აღარ ამომიყვინთავს....
ოქტომბერი
ნოემბერი
დეკემბერი
იმ საშინელი ავარიის შემდეგ სამი თვე გავიდა მე კი დღემდე ვერ გამოვდივარ მდგომარეობიდან
ფსიქიატრიულში გატარებული ერთი თვის შემდეგ ისევ ალიასკაზე დავბრუნდი და ჩემი ოთახიდან აღარ გამოვსულვარ
არც სხვებს ვუშვებდი
მამაჩემი გიჟს დაემსგავსა სახლში თითქმის აღარ მოდიოდა და ყოველთვის რეიჩელს დასტიროდა
დედა არ ვიცი...ისიც ჩვენთან ერთდ იყო
გარედან თითქოს ერთი ოჯახივით ვიყავით მაგრამ...
მე ყოველდღე დავდიოდი ჯენის და რეიჩელის საფლავზე და გვიან ღამემდე არ ვბრუნდებოდი სახლში,
სკოლაში აღარ დავდიოდი და რაც მთავარი ჯასტინი ისე გაქრა ჩემი ცხოვრებიდან ვითომ არც არასდროს ყოფილიყოს
ჩემი ცხოვრების მკვლელი ვერადავერ დაიჭირა პოლიციამ....ექიმები ყოველდღე დადიოდნენ ჩვენს სახლში რათქმა უნდა ჩემთვის მაგრამ ყოველთვის საშინელ შედეგს იღებდნენ
კრუნჩხვებში ვარდებოდი და სიკვდილს ვნატრობდი
აი დღევანდელი დღეც გათენდა და გულში დიდი ჭრილობა გამეხსნა,ისეთი შიგნიდან რომ დაგფლითავს და გაგანადგურებს,ყოველთვის გულზე ხელებ დაწყობილი დავდიოდი...
ჯერ დილის ექვსი საათის არ იქნება...მე საწოლიდან თავი წამოვწიე და გუშინ ნანახი კოშმარული სიზმრის გახსენა დავიწყე
ასეთი მაზოხისტური ქცევები მეხმარებოდა იმაში რომ თავი დამნაშავედ მეგრძნო...
რათქმაუნდა შავები ჩავიცვი და სახლიდან გავედი
მანქანით წასვლას ფეხით გაყოლა ვამჯობინე...
ორ საათში სასაფლაოზე მივედი
ორ ჯვარზე ოქროსფრად ეწერა
ჯენიფერ მარია გორდონი და რეიჩელ შეფერდი
საფლავებს შუა ჩავიჩოქე და ძველი დღეების გახსენება დავიწყე
-რატომ არ მელეპარაკებით-ვუთხარი ორივეს-მე თქვენთვის აღარ ვარსებობ?...ალბათ მართლები ხართ
ჩეი ბრალია...მე ვერ გადაგარჩინეთ და ახლა მე რომ ვიწვე ამ მიწაში ყველასათვის უკეთესი იქნება
უცებ თვალწინ წმომიდგა ამ ავარიის მეორე დღე ყველა საინფორმაციო გამოშვება ჩვენზე ლაპარაკობდა
ამბობდნენ რომ სამი მეგობრიდან მხოლოდ ერთი გადარჩა...და რომ ისიც მსიფიატრიულში გადაიყვანეს.
იმდენმა ტყუილმა გაიჟღერა...ხალხი დღესაც მიდის იმ კლდესთან და ყვავილებით ამკობენ იქაურობას მაგრამ ეს ვის რად უნდა მე ცოცხალი მეგობრები მჭირდებ და არა მკვდრები
ფიქრებიდან გამოვეკვიე...მზე ნელ ნელა ადიოდა ზენიტში მაგრამ მისი უბადრუკი სხივები ვერაფეს ათბობდა
სიცივემ სხეული გამიყინა და დაუძლურებული ჩემს ორ მეგობარს შორის მოვიკუნტე.....[iFunStar.TK]
