სახლში რანაირად მივედი არ მახსოვს.მაგრამ გონს რომ მოვედი ჩემს ოთახში ვიყავი და ჩანთები უკვე ჩემელაგებინა.არც ეს მახსოვს როდის მოხდა.რაც მთავარია ჩემოდნები ქვევით ჩავიტანე და სამზარეულოში შევედი ვახშმის მოსამზადებლად.მამაჩემს ბოლოჯერ ვუკეთებდი საჭმელს.ისე ვერ წარმომედგინეა ამიერიდან ალანს როგორ უნდა ეცხოვრა მარტოდ–მარტო ამ სახლში.ცოტათი შემეცოდა კიდეც.მაგრამ როგორც კი ლოს–ანჯელესზე გადავერთე მაშინვე ყველაფერი გადამავიწყდა.ამ ოცნაბაზე უარს ვერავინ მათქმევინებდა.როგორც კი ლორის შეწვას მოვრჩი სალათა დავჭერი და სუფრა გავაწყვე.სანამ მე ამ ყველაფერს მოვრჩებოდი მანამ ალანიც მოვიდა.გამიკვირდა ასე ადრე ხუთი წლის რომ ვიყავი და სამი დღით რომ წავედი სკოლის ანსამბლთან ერთად კონცერტებზე მაშინ მოვიდა.დღეს ნამდვილად უპრეცედენტო შემთხვევას ჰქონდა ადგილი.მაგრამ გამიხარდა.ვიცოდი რომ ეს ჩემთვის გააკეთა.მიუხედავად იმისა რომ კარგი ურთიერთობა არაზდროს გვქონდა. ვახშამი არაჩვეულებრივი გამოვიდა,ალანმა და მე პირველად ვისაუბრეთ ასე გულიანად და დამპირდა რომ ხვალ დილით აეროპორტშიც თვითონ წამიყვანდა.ამ ამბით გახარებულმა სასიამოვნოდ დავასრულე დღე და ჩემს ოთახში ავედი.ისეთი დაღლილი ვიყავი მაშინვე დამეძინა. მეორე დილით ჯერ ნორმალურად არც იქნიბოდა გათენებული რომ თავზე მამაჩემი დამადგა შეწუხებული გამომეტყველებით.მაშინვე მივხვდი რაც ხდებოდა. –ლილი ძვირფასო მაპატიე,ეხლახანს დამირეკეს და სასწრაფოდ გამომიძახეს უნდა წავიდე.აეროპორტში ვეღარ გაგაცილებ –საშინლად მეწყინა მაგრამ მაინც ისეთი გამომეტყველება მივიღე რომ თითქოს არაფერი მომხდარიყოს–კარგი არაუშავს ბოლობოლო ჩემი მანქანით წავალ– ნაძალადევად გავუღიმე და გამოსამშვიდობებლად გადავეხვიე,ისათი შეგრძნება დამეუფლა თითქოს მამაჩემს ბოლოჯერ ვეხვეოდი და გული შემეკუმშა. –დამპირდი რომ ყოველდღე დამირეკავ და როგორც კი ჩაფრინდები შემატყობინე-შუბლზე მაკოცა და ოთახიდან გავიდა.მე კი პატარა ბავშვივით ცრემლები წამომივიდა.მაგრამ მალევე დავწყნარდი და მზადებას შევუდექი.არ ვიცოდი რა ჩამეცვა.გარეთ თოვლი იდო ხოლო ლოს–ანჯელესში ალბათ სიცხისგან ყველათერი დნებოდა.ბევრი რჩევა ამორჩევის შემდეგ ორივე ადგილისთვის შესაბამისად გამოვეწყვე და მისაღებში ჩავედი.საუზმე არ გამიმზადებია,არაფრის მადა არ მქონდა.ტელეფონი ავიღე და ჯენის დავერეკე –გისმენთ–მესამე ზარზე ყურმილი აიღო
–ჯენი მე ვერ ლილი,აეროპორტში ხომ არ წასულხარ
–კი როგორ არა,სადაცაა შევალ.შენ სად ხარ?
–სახლიდან გამოვდივარ–თან ქუდს ვიხურავდი და თან ჩემოდნები მომქონდა მანქანის საბარგულისკენ
–კარგი მაშინ მოგვიანებით გნახავ–დამომემშვიდობა და ყურმილი დავკიდე.
როგორც იქნა ჩავლაგდი, სახლის კარი დავკეტე და ბოლოჯერ მოვავლე თვალი ნაცნობ ადგილებს შემდეგ კი მანქანაში ჩავჯექი და გზას დავადექი
ორი მილიც არ მექნებოდა გავლილი რომ ჩემი ნისანი საეჭვოდ გაჩერდა და აღარ იქოქებოდა.კინაღამ გულმა დამარტყა.მაშინვე ტელეფონს ვეცი მაგრამ რაც გინდა არ იჭერდა.
–ჯანდაბა,ჯენდაბა,ჯენდაბა–დავიწყე ხმამაღლა ყვირილი,რა უნდა მექნა, იმ შემთხვევაში თუ აეროპორტში დროზე არ გამოვცხადდებოდი თვითმფრინავი მე არ დამიცდიდა.
საშინელ დღეში ჩავვარდი პანიკამ მომიცვა და ყელში ცრემლები მომაწვა.
ტირილს ცოტა მაკლდა.
კიდევ ერთხელ დავხედე ტელეფონს მაგრამ არც ახლა იჭერდა.კივილი მომინდა მაგრამ გულში იმედს ვიტოვებდი რომ როცა აეროპორტში არ გამოვცხადდებოდი ჩემს ამბავს გაიკითხავდნენ და ალბათ მიპოვიდნენ.
ამით დამშვიდებულმა მანქანაში ჩაჯდომა ვამჯობინე გარეთ გაყინვას.სწორედ ამ დრომ ტელეფონის ეკრანს ჯენის სახელი დაეწერა
–გისმენთ–დაუყოვნებლივ ვუპასუხე
–ლილი სად ხარ ამდენი ხანი სადაცაა ავფრინდებით–ანერვიულებული ხმით მითხრა
–რას იზამთ?-წამოვიყვირე–ჯერ რა დროს აფრენაა
–ვიცი მაგრამ დენიელს დაურეკეს და უთხრეს რომ ქარიშხალია მოსალოდნელი და ამიტომაც ჩასხდომა დააჩქარეს
მაშინვე გავთიშე ყურმილი და ევაკუატორში დავრეკე.ჩემდა გასახარად მალევე მოვიდნენ.ჯერ მე მიმიყვანეს აეროპორტში და შემდეგ მანქანა წაიღეს სახელოსნოში.გიჟივით შევვარდი შენობაში და მაშინვე ჩემს რეისზე ვიკითხე მაგრამ მითხრეს რომ წუთის წინ აფრენილა.სხვა რეისებზე გავიკითხე მაგრამ ყველა გადადებული ყოფილა.არ ვრცოდი რა მექნა დამარცხებული წავლასლასდი მოსაცდელი სკამისკენ და ზედ დავეხეთქე თან ჩუმად ვილანძღებოდი.ამ დროს ტელეფონმა დარეკა ჯენი იყო მაგრამ არ ვუპასუხე.საშინლად ვიყავი გაღიზიანებული.სწორედ ამ დროს ჩემთან ვიღაც უცხო ბიჭი მოვიდა.თავზე კაპიუშონი წამოეხურა და გამომელაპარაკა
–თუ არ ვცდები რეისზე დაგაგვიანდა არა?-თავაზიანად მკითხა მე კი...
-მერე შენ რა?-ვაღიარებ ცუდად გამომივიდა და შევეცადე გამომესწორებინა–ჰო–ბიჭმა გაიცინა–რამე სასაცილო ვთქვი?
–არა,არაფერი–მაშინვე დასერიოზულდა–ცუდ ხასიათზე ხარ.ასეთი მნიშვნელოვანი იყო ლოს–ანჯელესში წასვლა შენთვის?-დაინტერესდა და გვერდით მომიჯდა
–შენ რა იცი მე სად მივდიოდი–თვალები მოვჭუტე
–ეხლახანს ეს რეისი არ გაფრინდა?-ტუჩები მოპრუწა რომ არ გასცინებოდა
–აა ჰო-თავი მექანიკურად დავუქნიე–ლოს–ანჯელესში სასწავლებლად მივდიოდი.
–ისეთი გამომეტყველება გაქვს რომ ეს შენთვის უმთავრესი უნდა ყოფილიყო
–თანაც ძალიან–თავი დანანებით დავუკარი
–იცი მეც ლოს–ანჯელესში მივდივარ–მითხრა თან დაჟინებით მიყურებდა
–კარგა ხანი მოგიწევს ცდა–გამეცინა
–არა–თავი გაიქნია–ჩემი თვითმფრინავი წუთი წუთზე ათრინდება
–კერძო თვითმფრინავი გყავს?
-აჰა–თავი დამიქნია–მე შემიძლია ლოს–ანჯელესში მოხვედრაში დაგეხმარო
–მაშნც როგორ?-ვერ მივუხვდი საით მიჰყავდა საუბარი
–ჩემს თვითმფრინავზე გეპატიჟები–მე შემომხედა და თვალები გაუბრწყინდა
