ოთახში ჯასტინი შემოვიდა და მანიშნა რომ აივანზე გავყოლოდი....
მეც ფრთხილად წამოვდექი ჯაზის რომ არ გაღვიძებოდა და ფეხაკრეფით გავედი...
-ამ შუაღამისას აქ რა გინდა?-გაოგნებულმა ვკითხე
არაფერი მიპასუხა...ჩუმად იდგა და მთვარს უყურებდა...მეც მასგავხედე,დღეს მართლაც რომ ლამაზი ღამე იდგა.
ერთი ვარსკვლავი გამოვარჩიე და მას დავაცქერდი დაჟინებით,განსაკუთრებით დიდი იყო და დანარჩენებისგან გამოირჩეოდა.თითქოს მეძახოდა აქ ვარ და შემომხედეო.
-რას უყურებ?-შემომიბრუნდა ჯასტინი
-აი იმ ვარსკვლავს-თითი გავიშვირე და ვანიშნე-ხომ ლამაზია?
-აჰა-დამეთანხმა და ხელები ჯიბეში ჩაიწყო
-მოდი იმას დავუბრუნდეთ რომ გკითხე აქ რა გინდათქო
-კარგი-თავი დამიქნია-მემგონი მართლა ჯობია რომ სათქმელი პირდაპირ გითხრა
-მიდი,მე გისმენ
-რომ მისმენ ეგ უკვე პროგრესია-მის ნათქვამზე ორივეს გაგვეცინა-იცი ვერ ვხვდები რატომ აღარ ვართ ერთად?
-ეგ ადვილია-მხრები ავიჩეჩე-ალბათ მოხდა რაღაც ისეთი რამაც შეცვალა ჩვენი შეხედულებები ერთმანეთზე
-ჰო შეიძლება ასეც არის მაგრამ მე მინდა რომ ამ ვითარების გამოსწორებას შევეცადოთ-საოცრად გულწრფელი გამოხედვა ქონდა-ვიცი რომ ორივემ დავუშვით ისეთი შეცდომები რამაც ეს გაუკვერვლობა გამოიწვია მაგრამ აღარ შემიძლია...
-რა აღარ შეგიძლია?-გავაწყვეტინე
-ის რომ გიყურო და არ შემეძლოს შენი მოფერება,არც კოცნა და საერთოდ უცხოებივით ვიყოთ ერთმანეთისთვის.ალბათ დამეთანხმები რომ ასეთი ყოფა აუტანელია
-არც ჩემთვის არის ადვილი მაგრამ არც ის მინდა რომ დაუფიქრებლად მოვიფცეთ და შემდეგ კიდევ დავშორდეთ
-ამაში რას გულისხმობ?
-იმას რომ ამ მოკლე ხანში ორივემ ბევრჯერ ვატკინეთ ერთმანეთ გული და არ მინდა იგივე განმეორდეს...-ყელში ბურთი გამეჩხირა და ტირილი რომ არ დამეწყო გავჩერდი
-მაშინ რას მთავაზობ?-დაეჭვებით მკითხა
-ცოტა ხანი მეგობრები ვიყოთ.თან გავარკვევდით არის თუ რა ჩვენი გრძნობა იმდენად ძლიერი რომ ღირდეს მიშ შენარჩუნებად
-და შენ ეჭვიგეპარება შენს გრძნობებში?
-ჩემსაში არა ჯასტინ-რაც შემეძლო წყნარად ვუთხარი
-ესეიგი ჩემში-თავი ავტომატურად დაიქნია,თან ეტყობა ცდილობდა მისი გაბრაზება არ შემემჩნია.
რამდენიმე წუთიანი ფიქრის შემდეგ თქვა
-კარგი ვიყოთ მეგობრები,მაგრამ იმედია მომავალი ისეთი ბუნდოვანი აღარ იქნება როგორიც ახლა არის
არაფერი მითქვამს,იმითაც ბედნიერი ვიყავი რომ ჩემს ამ გადაწყვეტილებას გაგებით მოეკიდა იმის მიუხედავად რომ ვხედავდი თუ როგორ უჭირდა.თუმცა არცმე ვიყავი დალხელინი,ჩემი ნება რომ ყოფილიყო ეხლავე ჩავეხუტებოდი და კოცნით დავხრჩობდი,ისე მენატრებოდა მაგრამ მეშინოდაკიდევ ერთი ნაადრევი გადაწყვეტილების მიღება და და შემდეგ იმის აღმოჩენა რომ თურმე შევმცდარვარ.
მე ჩემს გრძნობებში კი არ მეპარებოდა ეჭვი,არამედ ჯასტინისთვის მინდოდა მიმეცა დრო რომ დარწმუნებულიყო და გაერკვია თუ რა უნდოდა.
-კარგია რომ შევთანმხდით-რაც შემეძლო დიპლომატიურად ვუთხარი-ბარგს ხვალხე ჩავააგებ და გადავალ ამ სახლიდან
ვუთხარი და წამოსვლა დავაპირე რომ უცებ ხელი მომკიდა და შემაჩერა
-გთხოვ,გადასვლის გარეშე-მე ვიტყოდი რომ შემემუდარა-ამდენ დათმობაზე ვერ წავალ
-კი მაგრამ....
-არავითარი მაგრამ...-თავი კატეგორიულად გაიქნია-ისიც მეყოფარომ ახლა მეგობრად რომ უნდა აგღიქვა,შენს გადასვლას ვეღარ შევეგუები....პირობას გაძლევ არ შეგაწუხებ...თუ არ მოგინდება არც კი დაგელაპარაკები..ოღონდ ნუ წახვალ
-კარგი დავრჩები,მაგრამ იცოდე არამგონია ასე რამე გამოგვივიდეს
-მოვლენეს წინ ნუ გავუსწრებთ-გამაფრთხილა და გვერდულად გაიღიმა
არ ვიცი რა დამემართა მაგრამ ვეღარმოვითმინე და ჩავეხუტე
-მემგონი წესები უკე დაარღვიე ქალბატონი-გადაიხარხარა
-არაფერიც,შენ რა მეგობრულ ჩახუტებაზე არაფერი გსმენია?
-ააა,მაშინ ბოდიში-ხელები დანებების ნიშნად ზევით ასწია და ორივენი ჩვენს ჩვენ ოთახებში შევედით...
მეორე დილა საოცრად ცივი გათენდა
ისეთი ქარი ქროდა და წვიმდა რომ სკოლაში წასვლაც კი ლამის გადვიფიქრე..მაგრამ შემდეგ ჯასტინმა თავისი მანქანა და მძღოლი გამომაყოლა მეგობრულად და ვერაფერი მოვიმიზეზე....ასე მითხრა შენ ფეხით რომ წახვიდე ქარი ნამდვილად წაგიღებსო...
გაკვეთილზე დაგვილნებული შევედი...ისეთი მასწავლებელი მყავდა თვის მართლება რომ დამეწყო პირდაპირ ორიანს გამიფორმებდა და ამიტომაც ჩუმად,თითქმის ლანდივით შევედი საკლასო ოთახში და მერხზე რომ უნდა დამჯდარიყავიაღმოვაჩინე რომ ჩემს გვერდით ახალი მოსწავლე იჯდა...
ლამაზი გოგონა იყო...
ალბათ ასე ჩემი სიმაღლის წაბლისფერი თმებით და ლამაზი ცისფერი თვალებით,თან მე მიყურებდა სანამ ავათვალიერე
-გამარჯობ-ბოლოს როგორც იქნა მოვისაძრე და მივესალმე-ახალი ხარ არა?
კი-გოგონამ თავი დამიქნია თან თბილად გამიღიმა
- ჰო მართლა მე ლილი მქვია, შენ?
-ერიკა-თბილ ხმით მითხრა მაგრამ მე შემაცია
ჩემი ეგობარი გამახსენდა...
-კარგად ხარ?-მკითხა ერიკამ
-კი კი კარგად ვარ-მაშინვე ვუპასუხე და გავჩუმდი რადგან მასწავლებელ;მა შენიშვნა მოგვცა ნუ ლაპარაკობთო...
ლანჩზე ჯასტინმა თხუთმეტჯერ მაინც დამირეკა"მეგობრულად"თან სულ რაღაცეებს ბოდიალობდა..ბოლოს სულ გამოვრთე ტელეფონი და ყურებმაც დაისვენა...
-შეყვარებულის ზარს უნდა უპასუხო ხოლმე-ჩემი წამებით გახალისებულმა ერიკამ მითხრა
-ვინ?ამისას?არა ეგ ჩემი მეგობარია...-გავწითლდი
-ჰო სახეზე გეტყობა რომ მეგობარია-ჩაიფხუკუნა ერიკამ მაგრამ ამ თემაზე აღრაფერი უკითხავს,ეტყობოდა რომ სხვის საქმეში ცხვირის ჩაყოფა არ უყვარდა.ეს მესიამოვნა,მაგრამ მის სახელს ჯერ კიდევ ვერ შევგუებოდი.
-ტელეფონი რატომ გამორთე?-გაბრაზებული სიფათით მკითხა ჯასტინმა სახლში რომ მივედი
-შემაწუხე და იმიტომ
-ჰმ-რაღაც ჩაიფრუტუნა და გაჩერდა,ეტყობა მიხვდა რომ კამათს აზრი არ ქონდა
|
