15.07.2011
დილით ტკივილმა გამაღვიძა, გავახილე თვალები და რას ვხედავ - დაბლა, იატაკზე ვგდივარ, როგორც ჩანს საწოლიდან გადმოვვარდი, გავიფიქრე: " ალბათ ისევ ის დეგენერატი დამესიზმრა " . ძლივს ავდექი, ტანზე რომ დავიხედე გუშინ რაც მეცვა ზუსტად ისინი მეცვა, საშინელ ხასიათზე ვიყავი იმის გამო... არაფერი არ მინდოდა, მივადექი გარდერობს გამოვიღე ტანსაცმელი და აი ესე ჩავიცვი:
თმა როგორც ყოველთვის გავიშალე, გავედი სამზარეულოში, ვჭამდი როცა ლიზის ხმა შემომესმა, მეც გავხედე:
- ჰოუ
- ნაათ, გამო რა
- ანუ ლიზ საშინელ ხასიათზე ვარ, ხო იცი მაინც დაგცოფავ
- ეე ნუ დებილობ, მგონი ვხვდები რაშიცაა საქმე, ჩამოეთრიე ერთი და მომიყევი ყველაფერი...
- ოო კაი
წავედი, ლიზს ხელი მოვკიდე და სკამზე დავჯექით:
- ნათ, გუშინ წვიმაში მარტო რო დარჩით რა მოხდა?
- ნეტა მარტო არ დავრჩენილიყავით
- რატო?
- შევეკითხე, შეყვარებული თუ გყავსთქო, და კიო...
- აუუ : (
- ჰო, მე შევეკითხე როგორიათქო, ლამაზიო, ზაფხულობით ჩამოდისო, იმას თუ უყვარხარმეთქი და არვიციო...
- გოგო იქნებ შენ გგულისხმობს?
- ეგ როგორ?
- აი ზაფხულობით ჩამოდისო, არვიცი ვუყვარვარ თუ არაო...
- არა მგონია...
- ნათ მომისმინე, ეხლა შენ ეგრე თუ გააგრძელებ ვერაფერს დაიჭერ ამ ცხოვრებაში, მოდი, წავიდეთ ინტერნეტ კაფეში, ორლარიანი მაქვს ლარს შენ მოგცემ, თან იმ დებილსაც დავუძახოთ და გავიყოლიოთ : )
- არა კაცო შენ რატო გადამიხდი, დედას ვეტყვი და მომცემს
- გოგო, გაიხსენე აბა რამდენჯერ მოგიცია ჩემთვის ფული? ხოდა დღეს მოკეტე! დღეს ჩემს კისერზე ხარ! :დ
- აუ შენ მაგრად უფრენ! :დ
- ვსო, მორჩი ეხლა ცრემლების იქით-აქეთ სროლას და წამოდი
- წამო
მომკიდა ხელი, და წამიყვანა, ლუკას ჭიშკარს მივადექით, ლიზიმ დაიძახა:
- ლუკაააააააააა!
- არაა ბაბუ სახში (გამოგვეძახა მისი ბაბუა)
ისე დაგვწყდა გული ორივეს... ლიზი საწყალი სიფათით მიყურებდა მაგრამ უცებ გაუნათდა გონება:
- ჰა მიდი, რა ჭკვიანური აზრი მოგაგონდა?
- რა და გოგო, ეგ ხო დედამისის სამუშაოზეახოლმე ხანდახან, თან ინტერნეტკაფესთანაც ახლოსაა დედამისის სამუშაო, იქნებ იქაა?
- ოო რავი
- წამო, მაინც რაიცი რა ხდება : )
მივედით დედამისის მაღაზიასთან:
- გამარჯობათ, ქალბატონო ხათუნა (თავაზიანობა გამოვიჩინეთ)
- გამარჯობათ, გოგონებო
- ისაა, ლუკა სად არის ხომ არ იცით? (კითხა ლიზიმ)
- კი, ინტერნეტკაფეშია აგერ, ჩასული
ლიზიმ და მე ერთდროულად გავიღიმეთ და წავედით, ინტერნეტკაფეში როცა შევედით, მივიხედ-მოვიხედეთ მაგრამ არსად არ იყო, კუპეებშიც შევიხედეთ მაგრამ არ იყო. ისევ მოვიწყინე, მაგრამ ლიზიმ მითხრა:
- გოგო იქნებ გარეთაა გასული? მოიცადე დავჯდეთ ჩვენ და იქნებ მოვიდეს...
- კაი
დავჯექით კუპეებში, მე მეეორეში ვიჯექი, ლიზი პირველში, შევედი ოდნოებში, გავერთე, ბავშვებს ვეკაიფე, ვეხუმრე, და ისინიც მალევე გავიდნენ, მოვიწყინე, არც ფეისბუქში არავინ არ იყო... უცებ მისი ხმა გავიგონე, ისე გამიხარდა, მაგრამ მივხვდი რომ მომეჩვენა და ისევ გავნაგრძე ინტერნეტში ძრომიალი, უცებ ისეთი თბილი ხელები შემეხო ტეძოებზე, და ისე შემაშინა რომ არ ვიცი... ეგრევე მივხვდი რო ის იქნებოდა...
- ბუ!
- ვაიმე :დ ლუკა როგორ შემაშინე!
- ჰოო, ლიზის თმაზე მოვწიწკნე :დ შენზე გადავწყვიტე ესე შემეშინებინე :დ
- გამოგივიდა :დ
- რას შვრები? ვაა ფეისბუქი?
- ჰოო... არავინ არაა შემოსული და აგერ ფერმას ვთამაშობ :დ
- ჩაიწი ერთი წუთით
- ჰაა დაჯექი
- არა კაცო, ჩაიწიე, მოგიჯდები გვერდით
- აა კაი
ისე ახლოს იჯდა ჩემს გვერდით რო მინდოდა მეკოცნა, მაგრამ ამის გაფიქრებაც ტვინში ბომბს მიფეთქებდა... ბოლოს ვუთხარი:
- ლუკა, აღარ მინდა მე კომპიუტერზე, წავალ ლიზისთან გვერძე და ამას შენ დაგიტოვებ, დრო მაქვს ცოტა დარჩენილი და შენ მოგცემ
- ვაიმეეე რა მაგარი ბავშვი ხარ ნაათ! მადლობა დიდიიი!
- არაფრის
გავუღიმე და გამოვედი პირველ კუპეში, ლიზის ყველაფერი მოვუყევი, ცოტახანშიც ლიზისაც და ლუკასაც დრო დაუმთავრდათ და გამოვედით, გზაში ვჭობდით თუ სად წავსულიყავით, ავირჩიეთ ტრენაჟორები, ეს არის სავარჯიშო დარბაზი, რომელშიც ერთობი, ლიზი ველოსიპედზე დაჯდა, მე ყვითელ რაღაცეებზე დავდექი, იქ გვერდით მოდადგომი იყო მეორის და ისიც შემოდგა ჩემთან ერთად, სულ თვალებში მიყურებდა...
გადმოვედი მწვანეებზე, ისიც გამომყვა, გადავედი წითლებზე ისიც გამომყვა, ბოლოს ვეღარ მოვითმინე და ვუთხარი:
- ბიჭო, რატომ დამსდევ?
- არ დაგსდევ, უბრალოდ მეც ესენი მომწონს და ამეებზე ვდგები
მალევე წამოვედით, ბავშვები შევკრიბეთ და დავჯექით, ძალიან ბევრი ვიცინეთ, ვიხარხარეთ, და გავერთეთ, გოჩას მამას აქვს მაღაზია, იმ მაღაზიის წინ ვიჯექით ჩვენც, ჩრდილი იყო და სიგრილე, გოჩა კი იმ მაღაზიაში ვითომ გამყიდვლად იყო, მოვიდა კლიენტი, გოჩა ადგა და შევიდა მახაზიაში, მე გოჩას სკამი დავიკავე, გოჩამ კლიენტი გაისტუმრა და მომადგა:
- აბა ეხლა დროზე ადექი მანდედან!
- არავითარ შემთხვევაში!
- არა ხო?
- არა!
მოვიდა და სკამის ხელისსაყრდენებზე ჩამომიჯდა, ისე იჯდა რომ გეგონებათ მეხუტებოდაო, თან სიხარულოთი მომმართავდა, უბრალოდ, მეხუმრებოდა, ამ დროს კი ნეტავი ლუკას სახე დაგენახათ ისე უყურებდა გოჩას, მეც ეს მომწონდა, მიხაროდა რომ ლუკაც ისე იტანჯებოდა როგორც მე, ბოლოს მოგვბეზრდა და ბავშვებიც დავიშალეთ, მეც სახლში მივედი და წამოვწექი, ფიქრებში კი ჩამეძინა....
