ნამდვილად არ ვიცი რა მომივიდა, რატომ დავადე ჯასტინს მხარზე თავი, რატომ გამოვიჩინე ასეთი სისუსტე... ან კიდევ რატომ დავთანხმდი დღეს შეხვედრაზე... ძალიან ბნერვიულობ, ტანსაცმელს ერთი საათია ვარჩევ და ვერაფერი ავარჩიე. არ ვიცი რა მოხდება იქ, საერთოდ არაფერი არ ვიცი... მოუთმენლობისგან უკვე ცუდად ვარ... მეშინია ჯასტინთან შეხვედრის და ამავე დროს ძალიან მიხარია... როცა მანქანა დავქოქე, უკვე მყარად მქონდა გადაწყვეტილი იქ წასვლა და ამ ყველაფრის სამუდამოდ დამთავრება, მაგრამ როცა ის დავინახე ჩემი ეს გადაწყვეტილება, სიყვარულმა, მონატრებამ შეცვალა. ამ გრძნობებს(სიყვარულსა და სიამაყეს) ორად გავეყავი. გონება მხოლოდ იმას მკარნახობდა რომ ყოველგვარი გრძნობა უნდა დამევიწყებინა და ყველაფერისთვის ერთხელ და სამუდამოდ წერტილი უნდა დამესვა, მაგრამ აი გული კი, გული კი საპირისპიროს მეუბნებოდა... გული ამბობდა, რომ მისთვის(ჯასტინისთვის) ყველაფერი უნდა მეთქვა, უნდა მეთქვა რომ ვერ შევძელი მისი დავიწყება და რამდენიც არ უნდა ვიწვალო მაინც ვერ დავივიწყებ... ადამიანები ხომ ორ ნაწილად იყოფიან. პირველები რომლებსაც შეუძლიათ შეიყვარონ მრავალჯერ ან არ შეიყვარონ და მთელი ცხოვრება უსიყვარულოდ დალიონ... მეორეებს კი მხოლოდ ერთხელ უყვარდებათ, უყვარდებათ სამუდამოდ, მაგრამ ძნელად... მე სწორედ არ მეორე ჯგუფს ვეკუთვნი... მე უკვე შევიყვარე, შევიყვარე ჯასტინი და ამას ვეღარაფერი შეცვლის... როცა იქ მივედი ცოტა ხანი ჯასტინს ჩუმად,ღიმილით ვუყურებდი როგორც ის მე...
ოღონდ ჩემს ღიმილში დაბნეულობა, შიში იკითხებოდა მისაში კი მხოლოდ და მხოლოდ სიყვარული... მერე კი მივედი და გადავკოცნე
-როგორ ხარ ჯასტინ?
-კარგად შენ?
-არამიშავს
-მოდი შევიდეთ თორემ უკვე ვაგვიანეთ
-სად შევიდეთ?
-:) აბა შენი აზრით კინოსთან რატომ ვართ? თან ფილმს ვუყურებთ და თან ცოტას „წავიჭორავებთ"
-კარგი მაგრამ რა ფილმია?
-ბინდი ახალი ნაწილი
-შენ როგორც ყოველთს ჩემს ფიქრებს კითხულობ :) - ცოტა ხანი ჩუმად ვუყურებდით... მერე კი მე დავიწყე
-ისე ჩემი სახელი არ იცი :)?
-მაშინ არ ვიცოდი :)
-აჰა :)...
-ისე გემოვნება კიდევ უფრო დაგხვეწია - და ტანსაცმელზე მიმანიშნა
-მადლობა
-და საერთოდ არ შეცვლილხარ :)
-ეგ როგორ?
-აი მადლობას ისევ თვდახრილი ამბობ :)
-:) აი შენ კი ისევ ისეთ დარჩი
-აჰა ანუ ისევ „ბაბნიკი" ვარ :)?
-აჰა...
-არა აღარ ვარ „ბაბნიკი"
-არა? ვითომ? აბა რამდენი გოგო გამოიცვალე :)?
-ნუ ახლა... ერთი... 10 მაქსიმუმ - აშკარად ეტყობოდა რომ იტყუებოდა... ყოველთვის ვატყობდი როცა ამბობდა ტყუილს... ტყუილის დროს ყოველთვის თვალს მარიდებდა, როგორც ახლა(მაგრამ ამას მაშნ ვერ მივხვდი როცა საჭირო იყო, ან იქნებ მივხვდი და არ დავიჯერე)
-10? და არა 20?
-არა არა ათი... და შენ?
-მე? მე არცერთი
-ანუ შეყვარებული არ გყავს? - და თვალები გაუბრწყინდა... მე ამ გაბრწყინებამ ცოტა არ იყო დამაბრთხო და ასე რომ ვთქვათ მივქარე
-არა როგორ არ მყავს... მაგრამ სულ ახლახანს დავიწყეთ შეხვედრები და...
-ააა... - და სახე წაეშალა - და რა ქვია?
-ლოგანი... - და გამიღიმა მერე კი ფილმის ყურება გააგრძელა... ცოტა ხანი ასე გაგრძელდა მერე კი ისევ მე დავიწყე
-როდის მიდიხარ?
-კვირის ბოლოს
-ააა... - ვერ წარმოიდგენთ როგორ არ მესიამოვნა - და რისთვის ჩამოდი? - აშკარად ცუდად გამომივიდა
-რამდენიმე კონცერტი უნდა გავმართო ლონდონში მერე კი გერმანიაში მივფრინავ
-აჰა... და სხვა მიზეზი არ არის? - ვერ წარმოიდგენთ როგორ მინდოდა რომ ეთქვა „როგორ არ არის... და ეს მიზეზი შენ ხარ", მაგრამ ასე არ უთქვამს
-არა სხვა რა უნდა იყოს - მერე კი ფილმის დასრულებამდე ხმა არ ამოგვიღია. ფილმი რომ სრულმედიბოდა ჯასტინმა გამომხედა, კარგა ხანს მიყურა მერე კი საკოცნელად გამოიწია... თავიდან ძალიან დავიბენი, მერე კი ხელი ვკარი ჩუმად ვთქვი „არა" და იქედან გამოვიქეცი...
