მენატრები!!! სულ უსაზღვროა ჩემი სევდა... მენატრები!!! მაგრამ ტირილს მხოლოდ ჩემთვის ჩუმად ვბედავ... მენატრები!!!რა ვქნა თუკი უშენობას ვეღარ ვუძლებ... მენატრები!!! სევდიანი კვლავ გავყურებ ნაცნობ ქუჩებს... უკვე მეორედ დავუყვები დაღმართს. დაღმართს რომლის ბოლოშიც შენ ხარ, მაგრამ არა ჩემთვის, მაგრამ არა ჩემ მოლონდინში.... უკვე მეორედ მიძგერს გული ასე, უკვე მეორედ გელი ასე სულ განაბული, უკვე მეორედ ვგრძნობ რომ სიყვარული არსებობს. უკვე მეორედ ვითვლი წამებს, წამებს რომლებსაც შენთან მოვყავარ. წამები საუკუნედ იქცა. საუკუნედ რომელსაც დასასრული არსაიდან არ უჩანს. შენ მე დამტოვე... სამუდამოდ? ალბათ, მოვიდა დრო რომ ეს გავიგო... გავიგო ის რისი გაგებისაც მეშინია... მეშინია რომ სამუდამოდ დამტოვე... მინდა რომ მქონდეს გულში პატარა ნაპერწკალი იმისა რომ შენ ჩემთან მოხვალ. რომ ისევ მოხვალ, მაგრამ....!!!! ვიცი რომ შენს დანახვაზე თუ როგორ დამიწყებს გული ძგერას, ვიცი რომ შენს დანახვაზე ისევ ისეთი გრძნობა დამეუფლება როგორც ადრე, ბავშურად. ვიცი, რომ მოცა დაგინახავ თავს ჩავხრი და გეტყვი „როგორ ხარ?"... ვიცი, ისევ ისე მიყვარხარ, მიყვარხარ, მიყვარხარ და მენატრები გთხოვ გაიგე ძალიან გთხოვ, როდემდე უნდა ვიყვირო ჩუმად... როდის გაგიბედო თქმა, როდის? როდის? მაგრამ შენ? ისევ ისე დაიწყებ კანკალს? ისევ ისე სიყვარულით შემომხედავ? ისევ ისე იძგერს შენი გული? ისევ გიყვარვარ? სამი წელი არ არის ცოტა დრო... შენ შეიცვალე, მე შევიცვალე, მაგრამ არ შეცვლილა გრღძნობა რომელმაც აქ მომიყვანა... ანდა იქნებ ისიც შეიცვალა? დრო ხომ გავიდა? დიდი დრო გავიდა.... მერე? იქნებ გრძნობა დაიღალა ძალიან დაიღალა და წავიდა... იქნებ აღარ არის ცრემლების დრო და დროა წავიდე და გაგიშვა... სამიდამოდ გაგიშვა... იქნებ დროა ყველაფერი დამთავრდეს და წავიდე? იქნებ აღარ ქმნიან ჩვენს სიყვარულზე ლეგენდებს? იქნებ გაძლოს და შეეცვიოს შეეჩვიოს უშენობას ეს დაღლილი გული... შევძლებ კი ამას? რატომღაც არ მგონია...
