ჟუჟუნა წვიმა მოვიდა, დიდი მინდორი დანამა, დანამა,დანამა,დანამა, დიდი მინდორი დანამა....
გავიხსენოთ ჩვენი საყვარელი თამაშები:
დამალობანა -ვითვლიი - ყვიროდა ყველა ერთად, დიდი ჩხუბის შემდეგ ამოვირჩევდით ერთს, ის კი იწყებდა : - ბებია ყიდის კევებს, ნაირ-ნაირ ფერებს, რომელი ფერი გინდა შენ ამოირჩიე! -წ-ი-თ-ე-ლ-ი.. იხუჭებიი... - ვყვიროდით ერთხმად, შემდეგ დაიხუჭებოდა ”დაჩაგრული” ბავშვი და იწყებდა თვლას: -
1, 2, 3, 4,5,6,7,8,9.... ვიხილები და მოვდივარ... -არადა მანამდეც
გახელილი იყო და გვიმტკიცებდა არ ვიხილებოდიო, შემდეგ როცა ”მატყუარა”
ბავშვი დაიხუჭებოდა ვეუბნებოდით ხოლმე: -ვინც იხილოს,იხილოს, შავ კუბოში იძინოს... და ასე გრძელდებოდა მთელი დღე სანამ ძალით არ აგვიყვანდნენ სახლში..
დაჭერობანა
”წამყვანი” ბავშვი გაიშვერდა ხოლმე ცერა თითს და განწირული ხმით ყვიროდა: -ტაი,ტაი,ტაი.... -მთელი ეზოს ბავშვები მოხროვდებოდნენ ხოლმე და ერთმანეთს ასწრებდნენ ცერებზე ”ჩაჭიდებას”, ბოლო ვინც რჩებოდა ის იჭერდა -შორს
გაქცევებს არ ვართ (სახლის უკან დედა არ მიშვებს) - იტყოდა ხოლმე ყველაზე
პატარა, ჩვენ რათქმაუნდა მას თამაშიდან ვაგდებდით და ატირებული გარბოდა
დედასთან..
დროშობანა
ვიყოფოდით
ორ ჯგუფად, დროშები ძირითადად ნაძვის ტოტები იყო, ყველაზე ძლიერებს
”ვარკინებდით” ერთმანეთთან , ხოლო ყველაზე სუსტს და პატარას დროშის
მოსაპარად ვუშვებდით რადგან მაინც არაფერში გვჭირდებოდა და ”ჩვენი რა
მიდიოდა” თუ ”გააშეშებდნენ”
სახტუნაო
ეს
ჩვენი განუყოფელი ატრიბუტი იყო, მთელი დღე შეგვეძლო წელზე "სახტუნაო"
შემოკრულებს გვევლო, ყველაზე ძლიერად ის ითვლებოდა ვინც ბევრჯერ
გადახტებოდა ისე რომ არ აბლანდულიყო...
მასწავლებლობანა
თამაში,
რომელსაც ვთამაშობდით რომელიმე ბავშვის სახლში, ეს თამაში ყოველთვის
ჩხუბით იწყებოდა რადგან ყველას გვინდოდა მოგვერგო მასწავლებლის როლი,
ჩვენთან დათმობა არ "ჭრიდა" , ამიტომ რამდენი ბავშვიც ვიყავით იმდენჯერ
ვთამაშობდით რადგან ყველას შეხვედროდა ეს "პატივი"