სამშაბათი სკოლის შემდეგ
გაკვეთილების შემდეგ მაილისთან სახლში წავედი. როცა იქ მივედი გავოცდი, რა მაგარი სახლი ქონია.
ნამდვილად არ მეგონა ასე მდიდარი თუ იყო. კარი მაილის დედამ, ტიშამ გამოღო(ისე ლაზი ქალი აღმოჩნდა).
- გამარჯობა შენ ალბათ სელნა ხარ?
- დიახ მე სელენა ვარ.
- მაილი ზემოთაა, თავის ოთახში.
- მადლობა.
მეორე სართულზე ავედი და მაილის ოთახშო შევედი. ერთი კედელზე ვიღაც გოგსა და მაილის ფოტო დავინახე,
მეორეზე კი ვიღაც ბიჭების პოსტერები,
შემდეგ ტირილს ხმა გავიგე და მაილის შევხედე:
- ჰი მაილი, რა გჭირს?
- არაფერი სელ ჩემი მეგობარი გამახსენდა.
- შენს მეგობარს რა ჭირს?
- დაიღუპა, ავარია შეემთხვა.
ამის თქმაზე კიდევ უფრო დაიწყო ტირილი. მე მივედი ჩავეხუტე და ვუთხარი, რომ მარტო ის არ იყო ვისაც მეგობარი ყავდა დაკარგული. მაილიმ ამომხედა და მითხრა:
- რა? შენც დაგეღუპა მეგობარი?
- კი და არა მარტო მეგობარი, ძმაც.
- რაა? ძმაც დაგეღუპა? როგორ?
- ხო, ძმა ავარიაში. ლილი, ჩემი მეგობარი, კი ლეიკემიით დაიღუპა.
- რა ცუდია. :( და ამის შემდეგ როგორ ახერხებ ცხოვრებას?
- როცა ეს ყველაფერი მოხდა მეგონა, რომ ჩემი ცხოვრება დამთავრდა, მაგრამ შემდეგ მივხვდი, რომ ცხოვრება გრძელდება და ის სიურპრიზებითაა სავსე.
მაილი ძალიან მაგრა ჩამეგუტა. ამ დროს მივხვდი, რომ მაილი მომწონდა, მე მასში ჩემი დაკარგული ნაწილი ვიპოვე.შემდეგ კი ყურადღების გადასატანად ვკითხე:
- ეს ბიჭები ვინ არიან?
-რა არ იცი? ეს ჯასტინ ბიბერია ესენი კი ჯონასები.
- პირველად მესმის.
შემდეგ კი მაილიმ მათი სიმღერა ჩართო.არ მომეწონა, რატომ არ ვიცი.
დიდი ხანი ვილაპარაკეთ. ამ დროს მოსაღამოვდა კიდეც, ჩემი წასვლის დრო იყო.
სახლში მისვლისაც დავწექი და ამ დღეზე ვფიქრობდი. ამ ფიქრებში ჩამეძინა კიდეც.
ოთხშაბათი: სკოლა
დილით ადრე გამეღვიძა. ავდექი, ჩავიცვი და სკოლაში წავედი. დღეს განსხვავებული დღე იყო, მიხაროდა რომ მივდოიდი, მიხაროდა, რომ მაილის ვნახავდი. ველოდე, ველოდე, მაგრამ უშედეგოდ დღეს სკოლაში არ მოსულა.
სახლში მისვლისას დავურეკე. ტელეფონი მაილიმ აიღო:
- მიალი რა გჭირს რატომ არ იყავი დღეს?
- მე გადავდიდავ ნიუ–იორკში გადავდივარ საცხოვრებლად.
ამის გაგებაზე ენა ჩამივარდა ხმა ვერ ამოვიღე და ყურმილი გავთიშე. ცუდად გავხდი. შემდეგ გადავწყვიტე ამთან წავსულიყავი. მისვლისას მაილის ბევრი ველაპარაკე და ბოლის დავემშვიდობე, სამუდამოდ. მართალი გითხრათ გული ძალიან დამწყდა.
წამოსვლისას დედამოსმა, ტიშამ, ის მითხრა რაც მინდოდა:
- სელენა თუ გინდა შემც წამოდი
- მართლა, მართლა მადლობა დე, სელ ხომ წამოხვალ?
- მგონი კი ჯერ დედას უნდა ვკითხო.
აი ეს კი მაბრკოლებდა ვიცოდი რომ დედა არ გამიშვებდა, ეშინოდა, რომ რაიმე არ მომსვლოდა და მეც არ ...
სახლში მოსვლისას დედას ვითხარი, რომ წასვლა მინდოდა, მაგრამ როგორც ველოდი მან უარით გამომისტუმარა. შემდეგ მამიდან მეორე ოთახში გაიყვანა. არ ვიცი რა უთხრა მაგრამ როცა გამოვიდნენ დედა დამთანხმდა. სიხარულისგამ მეცხრე ცაზე ვიყავი. ოთახში ავედი და ბარგის ჩალაგება დავიწყე, არ ვიცოდი რა უნდა წამეღო ყველაფერი ჩავაწყვე 3 ჩემოდანი გამომივიდა :)
შემდეგ კი როგორც კი დავწექი დამეძინა.
თუ გინდათ რომ გავაგრძელო დაწერეთ კომენტარები!
| 
