მე მქვია თაკო გოგალაძე, ერთი ჩვეულებრივი თინეიჯერი გოგონა ვარ. რომელსაც როგორც ყველა სხვა ადამიანს აქვს ისტორია თავისი თავისა...დავიბადე თბილისში. ბავშვობა ყოველთვის უზრუნველად გავატარე.არაფერი მაკლდა მთელი ბავშვობის განმავლობაში. ყოველთვის მინდოდა და მყოლოდა და ერთ დგესაც ეს ოცნება ამისრულდებოდა რომ არა ერთი ამბავი. მაშინ 11 წლის ვიყავი(ეხლა 14 ვარ)და ძალიან მიხაროდა რადგანაც რამდენიმე თვეში ანასტასია გაჩნდებოდა თუმცა სამწუხარო.ის გარდაიცვალა 6 თვის.მას მერე მე არაფერს აღარ ვაკეტებდი.სულ მოწყენილი ვიყავი.აზრი დაკარგა თითქმის ჩემმა სიცოცხლემ.ამ მდგომარეობაში 3 თვის მანძილზე ვიყავი სანამ არ გავიგე რომ დედაჩემი ისევ ორსულად.იყო იმ დროს ჩემზე ბედნიერი არავინ იყო.გოგო მინდოდა რო ყოპილიყო თუმცა აგარ ქონდა მნიშვნელობა გოგო იქნებოდათუ ბიჩი იმდენად მინდოდა ბატარა ბავშვი სახლში.დედა არ იგებდა სპეციალურად გოგო იყო თუ ბიჭი.და როდესაცშემთხვევით დედაჩემს სხვა ექიმტან მოუწია წასვლა გაპრთხილება დაავიწყდა რომ სქესი არ ეთქვა და ექიმმაც უთხრა რომ გოგო იყო.ამის გაგონებაზე მამაჩემი სკამიდან გადმოვარდა და ძლივს მოასულიერეს...არ ვიცი ალბათ ვინმე მაინც იქნებოდით ჩემს მდგომარეობაში და მიხვდებით რომ იმ დროს უზომოდ ბედნიერი ვიყავი.მას შემდეგ წელიწად ნახევარი გავიდა და მგონია რომ ჩემი დის გარეშე ვერასდროს გავძლებ.ძალიან ბევრჯერ დამისვია დედასთვის შეკითხვა თუ როგორ ვძლებდი სახლში ან თუნდაც როგორ ვცოცხლობდი ამ პატარა არსების გარეშე.ახლა ბარბარე 1 წლის და 6თვისაა.დზალიან ლამაზი და ცელქი გოგონაა.რაც მთავარია ძალიან ვუყვარვარ და მეც ძალიან მიყვარს. დღესდღეობით მის გარეშე ცხოვრება არ შემიძლია და მისით ვცოცხლობ და ვსუნთქავ
