მინდოდა მეთქვა რომ არ წავიდოდი, რომ არ მინდოდა ისევ დეკემბერში(დეკემბერს მე და ემა ლოს-ანჯელესს ვუძახით, რადგან მე და ჯუსომ ერთმანეთი დეკემბერში, ლოს-ანჯელესში გავიცანით), მაგრამ ვინ დაგაცადა? იმ ყოველივეს თქვა და მისი ოთახიდან გასვლა ერთი იყო. მთელი ღამე არ მძინებია. სულ ბავშვზე ვფიქრობდი. არ ვიცოდი რა უნდა გამეკეთებინა... ერთი წუთით ბავშვის მოცილებაზე გავიფიქრე, მაგრამ მაშინვე დავანებე ამაზე ფიქრს თავი. მეორე დღე ჩვეულად დაიწყო. ისევ ტირილით და ფიქრით, ოღნდ ადრე ეს ფიქრი ჯასტინს ეკუთნოდა ახლა კი ჯასტინსა და ბავშვს. ჩვეულად რეპეტიციაზე ჩავედი. რეპეტიციის შემდეგ კი ბარში, საჭმელი რომ მეჭამა, მერე კი ჩემს ნომერში. იქ წიგნი ავიღე და კითხვა დავიწყე. ამ დროს ვიღაც კარებზე გიჯივით აკაკუნებდა. ეს ემა იყო. ის ოთახში შემოვარდა
-შენ კიდე არ ჩაგიცვამს.... და ბარგი სად არის?
-რა ბარგი ემა?
-რა რა ბარგი? დროულად გაემზადე ვაგვიანებთ
-სად ვაგვიანებთ გამაგებინე
-სად და თვითმფრინავზე
-არა მე არ წამოვალ არ მინდა
-როგორ თუ არ გინდა სასწრაფოდ ადექი და ბარგი ჩაალაგე
-არა მეთქი
-კარგი მაშინ მე ჩავალაგებ - მივარდა ჩემოდნები აიღ და ტანსაცმელი ჩაყარა... ზუსტად ჩაყარა
-ემა არა მეთქი
-შენ რა არ აპირებ რომ ჯასტინს უთხრა 9 თვეში შვილი რომ ეყოლება?
-არა
-რა? შენ ხომ არ გაგიჟდი?
-დიახ გავგიჟდი და თან ბავშვის....
-არა შენ მართლა გაგიჟებულხარ... ბავშვი რომ მოიშორა ამას ჯასტინი არასდროს გაპატიებს
-თუ გაიგო კი
-თუ გაიგო? - ეცებ ხელი მომკიდ და გარეთ გამიყვანა
-ემა გითხარი არ წამოვალთქო
-მე კი გეუბნები რომ წამოხვალ
-რა ჯგუფს ვერ დავტოვებ
-დატოვებ!!!! მათ უკვე იციან რომ მიდიხარ
-მაგრამ რომ არ მივდივარ?!
-ახლავე მანქანაში - და მანქანაში „ჩამტენა".... აეროპორტანდე ისე მივედით რომ ერთმანეთისთვის ერთი სიტყვაც კი არ გვითქვამს. მართალია ვეწინააღმდეგებოდი, მაგრამ ძალიან მინდოდა ლოს-ანჯერესში დაბრუნება და ჯუსოს კიდევ ერთხელ ნახვა... როცა აეროპორტში მივედით. იქ უკვე ემასთვის არაფერი არ მითქვამ, ჩემი ნებით წავყევი. მთელი გზა მუსიკებს ვუსმენდი. მერე მეძინა. მოკლედ ასე ჯახირ-ჯახირით ჩავედი ლოს-ანჯელესამდე... იქ კი უკვე ვიკითხე
-ახლა სად უფროსო? - ემას გავხედე და გავუღიმე
-კლიპის გადაღებებზე - მე თვალები გადავაბრიალე და ემას წავყევი. სიმართლე რომ გითხრათ ძალიან ვნერვიულობდი. არ ვიცოდი რა იქნებოდა... არ ვიცოდი იქ რა სურათი დამხვდებოდა... უკვე არაფერი აღარ ვიცოდი :(.... როცა ადგილზე მივედით გარეთ უამრავი პაპარაცი დაგვხვდა. მე ყველანაირად დავიმალე რომ მათ ვერ ვეცვნე, მაგრამ გამომივიდოდა კი ეს? მანქანიდან რომ გადავედოთ კითხვები დაგვაყარეს, მაგრამ პასუხები ვერ მიიღენ. როგორც იქნა შევაღწიეთ გადასაღებ მოედანზე. ემამ ხელი მომკიდა და ჯასტინთან წამიყვანა. იქ რომ მივედით ემამ ჯასტინს დაუძახა
-ჯასტინ ნახე ვინ მოგიყვანე!!! :)
ჯასტინმა გამოიხედა და
-ანა?
