მერე საჭირო ოთახში გასვლა გადავწყვიტე... იქედან გამოსვლისას კარები რომ გავაღე... ვერც კი წარმოიდგენთ ვინ შემეჩეხა... ერთმანეთს თვალებში ვუყურებდით... მეგონა რომ ყველაფერი დავივწყებას შევძლებდი, შევძლებდი რომ წარსული ქარისთვის გამეტნია, ვფიქრობდი რომ შევძლებდი ამის გაკეთებას... მეგონა რომ დავივიწყებდი იმ წლებს რომელიც იმათ გამზარდა ვინც ვარ, წყებმა რომელმაც ჩემგან ადამიანი ჩამოაყალიბა... ამაში ღრმად ვიყავი დარწმუნებული, სამან ემა არ დავინახე...
-ანა?
-ემა? - ამის მეტი ერთმანეთისთვის არაფერი არ გვითქვამს... უბრალოდ ვუყურებდით ერთმანეთს და ვდუმდით... უცებ მარის ხმა გავიგე
-ანა ანა ჩქარა მოდი ჩქარა - მე თავი დავხარე და ემას ვუთხარი
-უნდა წავიდე მეძახიან
-კარგი - არ ვიცი როგორ შევძელი იქედან წამოსვლა ან რას ამბობდა მარი, მხოლოდ ის გავიგე რომ ჯიურის სიაზე მითითებდა... ბოლოს ხელი გამარტყა
-ეე... ეს რისთვის - ვიყვირე მე
-გოგო შეხედე ვინ არის ჟიურიში - მე გავხედე და უცებ გულის ცემა ამიჩქარდა, თავბრუ მეხვეოდა, თითქოს სამყარო ბრუნავსო, ყველაფერი თავდაყიდა იდგა... მხოლოდ ღიურის სიას ვხედავდი, სადაც ჯასტინ ბიბერი ეწერა... ანას ხმამ გამომაფხიზლა, რომელიც ემას ათითებდა ხელს და ამბობდა
-იცი ეს ვინ არის?
-კი მარ ვიცი ეს ემაა ჩემი....
-რა შენი გოგო ეს ბიბერის პროდიუსერია და სადაც ეს გოგოა იქ ბიბერიცა
-ანუ იმის თქმა გინდა რომ ჯასტინი....
-ხო ან ჯასტინი ბათუმში - მე ხელი ავიფარე და იქვე მაგიდას დავეყრდენი... აი, რასაც ქვია ცუდად გავხვდი... მერე ემას გავხედა, ისიც მე მიყურებდა... ახლა რა ვქნა? ამდენი ხნის შემდეგ ისევ წარსულის აჩრდილები... როგორ გინდა იმღერო ჯასტინის წინაში... ვაიმე მიშველეთ... ასე გართულმა ვერც კი შევამჩნიე როგორ მოვიდა ჩვენს მაგიდასთან ემა... შოთამ ხელი მკრა მეც გავხედე და ემას ხმა გავიგონე
-ან შეიძლება ვილაპარაკოთ
ემას რომ გავხედე არ ვიცი რა დამემართა, ბოლოს როგორც იქნა მოვაბი თავი რომ მეთქვა -კი
-ცალკე...
-ხო მოვდივარ - მერე მეორე მაგიდასთან გადავჯექით და
-აქ რა გინდა ან?
-რა მინდა? - უცებ დამავიწყდა რა მინდოდა... აი მართლა დავიბენი - რა მინდა და ჩემი ჯგუფი მონაწილეობს და
-აააა... მღერი?
-ხო
-რა კარგია... როგორც ჩანს შეცვლილხარ - და გამიღმა
-ხო
-რა არი ახალი? - დიდი ხანი ვიკავებდი თავს რომ ეს არ მეკითხა, მაგრამ ვეღარ მოვითმინე და ვკითხე
-ემ ჯასტინიც აქ არის?
ემამ ჩაიცინა და მერე კი მიპასუხა - არა ჯასტინი ხვალ კონკურსის დღეს ჩამოვა
-ააა...
-და რაში გაინტერესებს? - ისე მკითხა თითქოს არ იცოდა
-ისე... ცნობისმოყვარეობა
-ვიცი მე შენი ცნობისმოყვარეობა... მოდი აქ სულელო - და ჩამეხუტა - ვერ წარმოიდგენ როგორ მენატებოდი... იცი როგორ მენატრებოდა შენი გიჯობები
-მეც - ძალიან ბევრი ვილაპარაკეთ. გავიგე რომ ის და სტეფანი დანიშნულები იყვნენ. ალბათ გახსოვთ სტებანი ვამპირის დღიურებიდა ოღონდ იქ ჯერემი ქვია :). იმდენი ვილაპარაკეთ რომ თავზე დაგვაღამდა, მაგრამ ამ ლაპარაკში ემას ერთი სიტყვაც კი არ დასცდენია ჯასტინზე. ალბათ, იმიტომ რომ იცოდა გული ძალიან მეტკინებოდა... მართლა ძალიან გამიხარდა რომ ვნახე და ჩემზე რომ არ იყო გაბრაზებული... ემა ის ადამიანი იყო რომელმაც ყოველთვის იცოდა რა უნდა ეთქვა ჩემთვის, რა მწყინდა და რა მიხაროდა... ემამ ზუსტად იცოდა თუ რა მომენტში რა მატკენდა გულს როგორც მე.... ის ხომ ჩემი საუკეთესო მეგობარი იყო... ბოლოს ჩემ ნომერში ავედი... ძალიან დაღლილი ვიყავი... მაგრამ თვალი ვერ მოვხუჭე... მხოლოდ იმაზე ვფიქრობდი თუ რა მოხდებოდა ხვალ, როცა ჯასტინს ვნახავდი... აი, რომ ვნახავდი ეს დაზუსტებით ვიცოდი, იმიტომ რომ პირველი ჟიურის წევრი იყო და მეორე ემა გააკეთებდა ისე რომ ჩვენ ერთმანეთს შევხვედროდით, როგორც მაშინ ქორწილის წინა დღეს...
