მიუხედავად იმისა თუ სად არის ის ან სად ვარ მე... მიუხედავად იმისა რამდენი წელი, დღე ან წამი გავა უშენოდ, მიუხედავად იმისა რომ ირგვლივ ყველაფერი შეიცვლება... უცვლელი მხოლოდ ჩვენი მიყვარხარ დარჩება...
როგორც ყოველთვის დილით იმის მოლოდინით გავიღვიძე რომ ჯასტინი დამირეკავდა. ეს ჩვენი ტრადიცია იყო. ფანჯარასთან ტელეფონით ხელში ვიდექი და მის ზარს ველოდებიდო. რამდენიმე წუთით გადააცილა. მგონი დღეს არ დამირეკავს :(. უკვე ვფიქრობდი რომ ცდას აზრი აღარ ქონდა და სწორედ ამ დროს ტელეფონი ზარის ხმა გაისმა
-უკან გაიხედე
-რა? რა უკან? - მეტი ვერაფრის თქმა ვერ მოვასწარი რომ გათიშა. დავიბენი, ბოლოს უკან მივიხედე და
-როგორც იქნა
-ჯასტინ - მისკენ გავექანე და ვაკოცე
-ჩემი გიჯი როგორ მომენატრე
-მეც მეც მომენატრე... აუ რა მაგარია აქ რომ ხარ - ჯასტინმა გამიცინა და კიდევ მაკოცა. ოღონდ ამჯერად უფრო მაგრად...
-ხო მიდი გაემზადე
-გავემზადო? კი მაგრამ სად მივდივართ ამ დილა უთენია
-როგორ თუ სად გუნდა საკუთარ ქორწილზე დააგვიანო?
-საკუთარ სად? გაგიჯდი?
-ხო რა აქამდე დანიშნულები ხომ ვიყავით?
-კი
-ხოდა ამუერიდან ცოლ-ქმარი ვიქნებით
-მერე კაბა და სამზადისი?
-ყველაფერი მოგვარებულია შენ უბრალოდ ამ კაბის ჩაცმა და მაკიაჯის გაკეთება გევალება
-რა კაბის?
-აი იქ რომ დევს
მე მაგიდისაკენ გავიხედე და რაღაც ყუთი დავინახე... - როდის მოასწარი?
-მე ყველაფერს ვასწრებ
-ხოდა მაგიტო მიყვარხარ - და კიდევ ვაკოცე
-მე კი იმიტომ მიყვარხარ რომ ეგეთი გადარეული ხარ - ამაზე გაეცინა - მიდი მართლა ხომ არ გინდა რომ დააგვიანო?
-ხო არ მინდა
-ხოდა აი ხუთ წუთში ემა მოვა და დაგეხმარება
-მოიცა ემაც აქ არის?
-ხო აბა რომ არ წამომეყვანა არასდროს აღარ გამცემდა ხმას :)
და უცებ კარებზე ზარის ხმა გაისმა - აი ეს ემა იქნება - მე კარეის გასაღებად მივედი და მართლაც ემა იყო. უკან მივიხედე რომ ჯასტინისთვის მეთქვა ემაათქო, მაგრამ სადღაა ჯასტინი...
მე და ემამ კარგა ხანი მოვამდომეთ მომზადებას. აი კაბა მართლაც რომ ულამაზესი იყო
