-შენ აქ რა გინდა? - ვკითხე ჯასტინს, მიიუხედავად იმისა რომ პასუხი ვიცოდი
-ანა? შენ თვითონ რა გინდა აქ?
-პირველმა მე გკითხე და ამიტომ მიპასუხე
-კარგი ემამ დამიბარა - ზუსტად ამ პასუხს მეველოდი - შენ?
-მე? მეც ემამ დამიბარა
-ჰმ... - ჩაიცინა ჯასტინმა - მაშინ დაველოდოთ
-სხვა რა გზაა - მთელი ერთი საათი ველოდით, ისე რომ ერთმანეთისთვის არაფერი არ გვითქვამს, არადა სალაპარაკოს მეტი რა გვქონდა :((. ამ ერთი საათის განმავლობაში მე საათს ვუყურებდი, ჯასტინი კი რაღაცას წერდა. მე ყურადღებას საერთოდ არ მაქცევდა, მხოლოდ რამდენჯერმე გამომხედა :((. როცა დაამთავრა მკითხა
-შეგიძლია დამეხმარო?
-გააჩნია რაში
-იოლი საქმეა
-მაშინ კი შემიძლია დაგეხმარო
-კარგი... ე.ი სიმღერა დავწერე, დუეტია რა და მაინტერესებს როგორი გამოვა და იქნებ ჩემთან ერთად იმღერო
-კარგი
-როგორც ძველ დროს არა?
-... მიდი დაუკარი - და ტექსტი გამოვართვი
სიმღერისას ორივე ვტიროდით, ოღნდ ჩუმად გულში ისე რომ ერთმანეთისთვის არ დაგვინახებია. მაგრამ ამას ვხვდებოდით. ასე მეგონა რომ ჯასტინმა ზუსტან მთელი ჩემი ფიქრები დაწერა. ფიქრები რომელიც მთელი ცხოვრების განმავლობაში თავში მიტრიალებდა, სწორე ის ფიქრები რომელიც სიმართლეს ამბობენ, მაგრამ მათი არავის ესმოდა. ფიქრებს რომელსაც ვერასდროს ვერაფერს დაუმალავ, ფიქრები რომლებიც ერთ დღეს ამოღეთქავენ და იტყვიან იმას რაც დიდი ხნისწინ უნდა თქმულიყო, ფიქრები რომლებმაც დროს გაუძლეს, სიყვარულის დახმარებით, და არასდროს ნებდებიან რომ თქვან სიმართლე.... ნეტა ესმოდეს ჯასტინს ჩემი ფიქრები, ნეტა იცოდეს რას ფიქრობენ ისინი, ნეტა იცოდეს... მაგრამ მას რა უნდა მოვთხოვო როცა მე თვითონაც არ ვიცი რას ფიქრობენ ისინი...
როცა სიმღერა დავამთავრეთ ჯასტინმა ამომხედა. კარგა ხანი მიყურა. მერე ფეხზე წამოდგა. ერთმანეთთან ძალიან ახლოს ვიდექით, მხოლოდ და მხოლოდ ვიდექით. გაშეშებულები. ალბათ, ორივე ერთსა და იმავეს ვფიქრობდით, ალბათ, ორივეს სადაც იყო გული ამოგვივარდებოდა, ალბათ ორივეს გვინდოდა რომ ერთმანეთისთვის გვეთქვა მხოლოდ ერთი სიტყვა, სიტყვა რომელსაც შეეძლო ყველაფრის შეცვლა, ის ერთი ჯადოსნური სიტყვა, რომელიც ორივეს ასე ძალიან გვტანჯავდა, რომლის თქმაც ორივეს მთელი გულით გვინდოდა, მაგრამ ასე ძალიან გვიჭირდა, „მიყვარხარ" მხოლოდ ეს სიტყვა და ყველაფერი თავდაყირა დადგებოდა, ხოლოდ ამ სიტყვას შეეძლო ყველაფრის შეცვლა, მაგრამ სწორედ ეს სიტყვა იყო რომ არ ვამბობდით, სწორედ ეს სიტყვა იყო რომ ასე გვაშინებდა, სწორედ ეს სიტყვა იყო რომელსაც ფიქრები ამბობდნენ, მაგრამ მათ არავინ უსმენდა...
ასე დიდი ხანი ვიდექით. ერთმანეთს თვალი თვალში ვუყურებდით თვალცრემლიანები. ბოლოს ჯასტინმა ამოიხვნეშა და
იმედია გახსოვთ რა უნდა გააკეთოთ
და არ უნდა დაივიწყოთ :)
ნამდვილად არ ვიცი დღეს ეს თავი რამ დამადებინა
უბრალოდ უსაქმურად ვიყავი და დავწერე
მერე კი ვეღარ მოვითმინე და დავდე :)
იმედია არ მიწყენთ
ხო სულ მავიწყდებოდა ამ თავს ვუძღვნი
თქვენთვის და ჩემთვის საყვარელ ადამიანს ani_ani-ს
