მინდა მოგიყვეთ ჩემი ისტორია, რომელსაც ჩემი აზრი არ ვიმსახურებ... არ ვიმსახურებ იმას რომ ვიყო ასეთი ბედნიერი რომ მომეცა საშუალება გამეგო ნამდვილი სიყვარული და მეგემა მისი დაკარგვით გამოწვეული ტკივილი... არვიცი რატომ მაგრამ გამიჩნდა სურვილი მომეყოლა ჩემი ცხოვრების გარკვეული ნაწილი უფროსწორად ჩემი ცხოვრების ის ნაწილი, რომელმაც იმად ჩამომაყალიბა ვინც ვარ... მოდით ბევრს აღარ გავაგრძელებ და პირდაპირ თხრობას დავიწყებ.
Hi All - მე ანი ვარ.
ჩემი მთელი ცხოვრება სავსეა ტრაგედიებით. რაც არ უნდა მტკივნეული იყოს თხრობა თავიდან უნდა დავიწყო ანუ დავუბრუნდე წარსულს. 15 წლის განმავლობაში საქართველოში ვცხოვრობდი. ვიყავი ჩვეულებრივი გოგო დავდიოდი სკოლაში და ასე შემდეგ, მაგრამ ყველაფერი მაშინ შეიცვალა როცა 13 წლის ასაკში დავკარგე ჩემი საუკეთესო მეგობარი. ვერავის და ვერაფერს ვერ ვუდებდი გულს, არავის არ ელაპარაკებოდი. ვცხოვრობდი ჩემს მიერ „შექმნილ სამყაროში". რამდენიმე თვის შემდეგ(ამ ამბიდან) გავიცანი ერთი გოგო სახელად სოფო, რომელმაც გამაცნო ქუჩის ცხოვრებას და სწორედ აქედან დაიწყო ყველაფერი... მთელი გულმოდგინებით „შევისწავლე" ქუჩს ტრადიციები. მყავდა შეყვარებული რომელიც შემდეგ დააპატიმრეს. სახლში მქონდა პრობლემები რადგან ღამეებს წვეულებებსა და გართობაში ვატარებდი. ვეწეოდი სიგარეტს, ვსვამდი, ვიკეთებდი ნარკოტიკებს ანუ ვიყავი ტიპიური ცუდი გოგო. ბოლოს პოლიციასთან შემექმნა პრობლემა მშობლებისთვის ბოლო წვეთი აღმოჩნდა და გადაწყვიტეს სარეაბილიტაციო კლინიკაში ჩემი დავეწვინე, რადგან წამლისთვის თავი დამენებებინა, მაგრამ სოფოს დახმარებით კლინიკას თავი დავაღწიე და ისევ ძველ ტრადიციებს დავუბრუნდი ჩემს ვითომდა მეგობრებთან. მალევე გავიგე მამაჩემის ამბავი რომელიც ჩემს გამო სამსახურიდან დაუთხოვიათ და რომ ჩემს ოჯახს ახლა ძალაინ რთული პიერიოდი ქონდა. ამ ამბის გაგების შემდეგ ყველამ მიმატოვა(მეგობრებმა) დავრჩი მარტო. ბოლოს სითამამე მოვიკრიფე და სახლში მივედი. კარი მამამ გამიღო. მე მხოლოდ ორი სიტყვა ვუთხარი: „მინდა გამოვსწორდე" და მისი ნებართვის შემდეგ ჩემს ოთახში შევედი. მეორე დღეს თავი აეროპორტში ამოვყავი გერმანიის რეისზე მომლოდინემ. მართალია მე ამის წინააღმდეგი ვიყავი, მაგრამ ვინ მომისმინა... რეაბილიტაციამ სამი თვე წაიღო. კლინიკიდან გამოსულმა სამყარო სულ სხვა თვალით დავინახე. შევიცვალე მთელი სულითა და გულით, საკუთარ თავს მეც კი ვერ ვცნობდი. მალევე საქართველოშიც დავბრუნდი და სწავლას მოვკიდე ხელი, მაგრამ ჩემი ცუდი გოგოს იმიჯი მუდმივად თან მსდევდა. მალევე გაირკვა რომ ჯამრთელობაზე პრობლემები შემექმნა (წარსულში გაკეთებული საქმეების გამო). ამან კი საერთოდ აღარ მომცა ცხოვრების საშუალება. ყოველ ფეხისნაბიჯხე მახსენებდნენ თუ ვინ ვიყავი და რას წარმოვადგენდი. ბოლოს როდესაც ყველა ზღვარს გადასული იყო ჩემი „ქება-დიდება" სახლში ატირებული მივედი. როდესაც მკითხეს რა მჭირდა ვუთხარი რომ ასე აღარ შემეძლო, რომ მუდმივად მახსენებდნენ ვინ ვიყავი და რას წარმოვადგენდი... ამაზე დედამ და მამამ გადაწყვიტეს ჩემი უცხოეთში გაგზავნა.... აი ასე ამოვყავი თავი ამერიკაში კერძოდ კი ლოს-ანჯელესში... აქ ახალი ცხოვრება დავიწყე. აქ ყველაფერი მაქ, მყავს ძალიან კარგი მეგობარი ემა,
ვსწავლობ კარგად და ოჯახთან კარგი ურთიერთობა მაქვს(ისინი საქაველოში არიან)...
გავაგრძელო?
