- გამარჯობა გოგონა ხომ არ დაგეხმარო? 

- არა თქვენ მე ვერ დამეხმარებით. 

- თუ გნებავს სახლში წაგიყვანT 

- უკაცრავად მაგრამ მე თქვენ არც კი გიცნობთ... 

- - მე ნიკი მქვია და შენ რა გქვია? 

- მე სელი 

- სასიამოვნოა,_მითხრა და ხელი გამომიწოდა 

- ...,_საპასუხოდ მეც ხელი გავუწოდე 

მე და ნიკი წავედით. აქაურობის დანახვა აღარ მინდოდა, მე აქ რაც გადამხვდა ნიკს მოვუყევი ყველაფერი.მან მე ძალიან კარგად გამიგო ნიკმაც მომიყვა თავის თავზე რაღაცები და აღმოჩნდა,რომ ერთნაირი პრობლემები გვქონდა მან ძმაკაცს ეჩხუბა მე ki დაქალს.უკვე ღამე იყო რომ წავედით. მშვიდობიანად დავემშვიდობეთ და ჩვენ ჩვენ გზას გავუდექით. 

მე როცა მივედი მიამ გამიღო კარი და არც კი დამელაპარაკაისე წავიდდა თავისი ოთახისკენ, მე გავყევი და დავუძახე: 

- მაპატიე მია 

- ...,_შემომხედა და ოთახში შევიდა,კარები ჩაკეტა. 

- მია როდემდე განაგრძობ ასე მე მის ოთახს მივეყუდე და ვუთხარი ,რომ ეს ყველაფერი არ იყო ჩემი ბრალი და არც მისი,მაგრამ უშედეგოდ მან კარები მაინც არ გამიღო.იმდენი ვეხვეწე ვემუდარე რა არ გავაკეთე ოღონდ კარები გაეღო. 

მე ნერვიულობაში გავატარე მთელი ღამე... 

დილას მიამ კარები შემომიღო და შემოვიდა მე თავს ვიკატუნებდი ვითომ მძინოდა მაგრამ დაქალილს თვალს რა გამორჩება ის ჩემს ეშმაკობას მიხვდა,მოვიდა ჩემს ლოგინთან დაჯდა და დაიწყო: 

- სელი შენ მართალი ხარ ყველაფერში მე ვარ დამნაშავე და მაპატიე კარგი 

- არა შენ საპატიებელი არაფერი გაქ და მე არ მითქვია რომ ყველაფერში შენ ხარ დამნაშავე.მე ვთქვი,რომ ეს ორივეს ბრალი იყო. უმეტესად ჩემი არ უნდა დამეწყო შენთან ჯასტინზე ლაპარაკი,მაგრამ რა ვქნა მისი ფანი ვარ და ვოცნებობროგორც სხვა მისი პატარა fანი მას შევხვდე. 

- კარგი აღარ გვინდა ამ დღის გახსენება. შემირიგდები?! 

- კი აბა რაა 

და ერთმანეთს მაგრად გადავეხვიეთ.