თავგადასავალი კუნძულ არტურაზე
თავი IV
ჟესიკა და კიმბერლი საკმაოდ დითხანს კამათობდნენ. 11 საათი იყო როცა მორჩნენ ჩხუბს და ორივე დასაძინებლად წავიდა. მათ ვერაფრით ვერ დაიძინეს ორივეს სიდისი აწუხებდათ, რომ მენდის ესე იმედი გაუცრუეს.
გათენებისას ჯესიკა ადგა და ცოტა მოშორებით დაპირა წასვლა. მიუხედავათ იმისა, რომ მას ძალაინ შიოდა და კვერცხებზეც თანახმაიყო ის მაინც არ გაჩერდა.
გოგო თავჩახუნული მიდიოდა. ჩაფიქრებული ჯესიკა საკმაოდ შორს წავიდა, მაგარმ ის იმდენათ იყო გართული , რომ ვერ შეამჩნია. ჟესიკა იქვე ოკეანის პირას ჩამოჯდა და თავისთვის დაიწყო ბურტყუნი:
-რატომ მაინც და მაინც მე დამემართა, ეს უბედურება?! რა ჯანდაბა მიდოდა იმ საფრანგეთში? დავტეულიყავი სახლში და არც არაფერი მომივიდოდ :(((
ჟესიკა დითხანს იდანაშაულებდა თავს! ბოლოს ის გაჩერდა და უბრალოთ შესცქეროდა კუნძულს.
ამასობაში მენდის და კიმბერლისაც გაეღვინძათ. მათ ძალაინ შიოდათ ისე, რომ ისიც ვერ შეამჩნიოეს, რომ ჯესკია გამქრალიყო. ამჯერად კიმბერლიმ კვერცხები ვეღარ იპოვა და რაღაც ბალახი მოიტანა, რომელიც იცოდა, რომ იჭმეოდა. ორივე ზიზღით ჭამდა ბალახს. შემდეგ მათ გადაწყვიტეს კუნძული დაეთვალიერებიათ და მენდიმ უთხრა კიმბერლის:
-წამო კუნძული დავათვალიეროთ, ბოლოს და ბოლოს შეიძლება აქ დავრჩეთ და სახლამდე ვერ მივაღწიოთ.
- კაი წამოდი, მაგარმ ეგ აღარასოდეს გაიმეორო! ჩვენ აუცილებლათ ვინმეს გავახსენდებით.
გოგოები ძალაინ ერთობოდნენ, მემგონი ისიც დაავიწყდათ, რომ სახლიდან ძალაინ შორს იყვნენ და თვითმფრინავიდათ ჩამოვარდნენ.
კიმბერლიმ მენდის რამოდენიმე კითხვა დაუსვა:
- მენდი ჩვენ უკვე როგორც საუკეთესო მეგობრები ვართ და შენ შესახებ ბევრი არაფერი ვიცი!
- შემეკითხე რაც გინდა!
- ისიც არ ვიცი რამდენის ხარ
- მერე ადრე ვერ შემეკითხე? Oორივეს სიცილი წაასკდათ
- მითხარი ეხლა რამდენის ხარ
- 18-ს ვარ და შენ ალბათ 19 ხო?
- არა გოგო მეც მაგდენის ვარ 
და ნეტა ჯესიკა რამდენის არის?
ჟესიკას ხსენებაზე მენდის ხმა ჩაუწყდა და დაიყვირა:
-ვაიმე ჯესიკა!
გოგო თავქუდმოგლეჯილი მირბოდა. კიმბერლიც უკან გაყვა. მენდი ძალაინ წუხდა, რომ ჯესიკა დაავიწყდა და ის იფიქრებინა, რომ მას ის არც კი ახსოვდა. მენდიმ ტირილი დაიწყო, სად აღარ ეძება მაგარმ ვერსად ვერ იპოვა ბოლოს ის მივიდა იმ ადგილას სადაც მისი ნივთები იყო და დაჯდა. კიმბერლიმ უთხრა:
-კაი მენდი გეყო ტირილი! სად უნდა წასულიყო? აქვე იქნება სადმე! გპირდები ვიპოვით!
მათ ისევ განაგრძეს ძებნა. ბოლოს მათ მაინც იპოვეს ის და ჯესიკასთან გაიქცნენ. მედნიმ დაუყვირა:
-ჟესიკა აქ ვართ!
მენდის ხმაზე ჯესკია წამოხტა და უკან მიიხედა
- ვაიმე ჯესიკა როგრო შემაშინე 
უთხრა ნამტირალი ხმით მენდიმ
- არაფერი არ მომსვლია უბრალოთ ცოტა მოშორებით გავედი!
- ამას შენ ცოტა მოშორებით ეძახი?
- არა, მაპატიე მენდი!
- მენდი ეს არ უნდა გაგეკეთებინა მაინც შენი უმადური იქნება! მიახალა კიმბერლიმ
ჟესიკას ყურადღება არ მიუქცევია, მაგარმ მენდიმ კი გასცა პასუხი.
-ბოლოს და ბოლოს, როგორი დაუნდობელი ხარ კიმბერლი!
-მე ვარ დაუნდობელი თუ ეს შენი უმადური მეგობარი
-გეყოთ ჩემ გამო ჩხუბი ჯობდა საერთოთ დამივიწყოთ!
-რას ამბობ ჯესიკა, შენ ესეთ გასაჭირში არ მიგატოვებ და საერთოთ ერთმანეთს უნდა დავეხმაროთ და უფრო გამოგვივა ყველაფერი. თუ ჩვენ ესე ვიჩხუბეთ მართლა არაფერი გამოგვივა.
თქვა მენდიმ და სამივე თავის ადგილას გაეშურა!
