თავგადასავალი კუნძულ არურაზე
თავი II
თვითმფრინავი საბოლოოდ ჩამოვარდა. სიჩუმემ დაისადგურა. მგზავრებიდან ყველა არ დაღუპულა. თვითმფრინავის ჩამოვარდნამდე ნახევარი საათის შემდეგ მენდიმ თვალები გაახილა. ჟერ ვერ გაიგო რაში იყო საქმე, და საერთოდ სად იმყოფებოდა, მაგარმ როცა წამოდგა და მიმოიხედა მიხვდა რომ ჩამოვარდნილ თვითმფრინავში იმყოფებოდა. მან ცხარე ტირილი დაიწყო, ეგონა რომ მარტო ეგ გადარჩა და იმ გადაკარგულ ადგილას მარტო იმყოფებოდა. ბოლოს მან ვეღარ მოითმინა და რაც კი შეეძლო დაიყვირა
-მიშველეეეთ!!!
სიჩუმე კვლავ სუფევდა. უცებ მას გაახსენდა თვითმფრინავში გაცნობილი მეგობრები და ჯესიკასთან მივარდა. მან ის ბევრი არწია და ბოლის ჯესიკამ თვალები გაახილა. გახარებულმა გოგომ მიახალა
-ჟესიკა, როგორ მიხარია, რომ შენც ცოცხალი ხარ და აქ მარტო არ ვიქნები.
ჟესიკა უცებ მიხვდა რაში იყო საქმე და წამოდგა. Gგოგოები ერთმანეთს ჩაეხუტნენ და ტირილი დაიწყეს. მალე მათ სხვა მგზავრების ნახვა გადაწყივიტეს , მაგარმ ამაოდ, მათ გარდა აღარავინ იყო ცოცხალი. კიმბერლის ადგილი კი ცარიელი იყო, რამაც ისინი გაკვირვა, მაგრამ მათ მაინც ის იფიქროს, რომ ისი მომკვდარიყო. ჟესიკა და მენდი გარეთ გამოვიდნენ. მათ სულ უცხო გარემო დახვდად. ოკეანესთან მათ ვიღაც ადამიანი დაინახეს და მისკენ გაექანენ. როდესაც მიუახლოვდნენ მიხვდნენ, რომ ეს კიმბერლი იყო. სამივენი ჩახუტებულები იდგნენ და ერთად ტიროდნენ. ბოლოს კიმბერლიმ ხმა ამოიღო:
- წამოდით ჩვენი ბარგი ავიღოთ!
ჟესიკა და მენდი ხმის ამოუღებლად გაყვნენ მას. მათ თავთავისი ბარგი აიღეს და ყველა თავისთვის წავიდა კუნძულის დასათვალიერებლად. როდესაც ერთმანეთთან ჯერ დიდი მანძილით არ იყვნენ დაშორებულები მენდიმ დაიყვირა:
- კუნძული არტურაა ეს, არტურა!
- საიდან იცი? კითხა ჯესიკამ
- გეოგრაფიაში მაქ წაკითხული!
ამის მერე მათ ხმა არ გაუციათ ერთმანეთისთვის.
ჟესიკამ თან გაიყოლა თავისი გიტარა, ეგონა, რომ მუსიკა ცოტათი მაინც დაანშვიდებდა. იგი შორს არ წასულა იქვე ჩამოჯდა და კანკალით ძლივს იღებდა ხმას.--->
კიმბერლი ძალაინ იმედიანათ დაიოდა. ის დარწმუნებული იყო, რომ ის ვიღაცას გაახსენდებო და მოაკითხავდნენ. ღიმილი მისი სახიდან არ შორდებოდა, პირიქით ძალაინ კარგათ გაერთო ბევრი რამე დაავალიერა. --->
მენდი ჯესიკასგან და კიმბერლისგან განსხვავებით არც ძლაინ მოწყენილი იყო და არც იღიმებოდა. მან ჩვეულებრივად დაათვალიერა კუნძული და მიხვდა, რომ გეოგრაფიის გაკვეთილი კუნძულ არტურაზე მას ტყუილად არ უსწავლია. --->
დაღამებისას სამივე ოკეანის პირას იდგნენა და შესცქეროდნენ მზის ჩასვლას! მათ თვალებში მაინც იგრძნობოდა იმედი!
