1 ნაწილი

 არ  ვიცი ასეთ შინაარსის მოთხრობას რატომ ვწერ ,,, უბრალოდ მოწყენილი ვარ და გადავწყვიტე ცოტა სხვანაირი  მოთხრობა დამეწერე მეტს ვერაფერს ვიტყვი ამიტომ სჯობია წიკითხოთ...

მე15 წლის ვარ და გუშინ მამა ავარიაში დამეღუპა არ ვიცი ეხლა რას ვგრძნობ ჩემს გულში სიცარიიეელეა,, სიმარტოვე ,, თავს მიტოვებულად ვგრძნობ  დგეს მამა უნდა დავკრძალვოთ,, დედა ძალიან ცოდათ არის არ ვიცი როგორ გადაიტანს ამ ამბავს ,, სახლში ხალხის მისვლა- მოსვლა არ წყდება ,ყველა ცდილობს ჩემს გამხნევებას მაგრამ რა აზრი აქვს ,, მარტო კუთხეში ვიყავი ჩაცუცქული ჩემს ფიქრებში წასული , ჩემი ნათესავი ისე მომიახლოვდა რომ ვერ გავიგე  ისიც ჩაიკუზა  და მითხრა,,

ანუკა წავედით მამა უნდა დავასაფლავოთო,, მეც ცრემმორეული ავდექი და მამას მივუახლოვდი უცებ მომინდა ხმამაღლა მეწივლა,,, მეკივლა ,, მაგრამ თავი ხელში ავიყვანე და სახლიდან  გიჟივით გავიქეცი.. ცოტა ხანი გარეთ ვიდექი მერე კი დავინახე რომ მამა უკვე გამოჰყავნათ და თვალები დავხუჭე რომ არ დამენახე ,, როდესაც უკვე უნდა დაგვესაფლავებინა მამას საბოლოოთ გამოვემშვიდებე ,, დედაზე ძალიან ვნერვიულობდი თითქმის სულ ოთახშია ჩაკეტილი და არ მელაპარაკება მე კი ხმის გამცემი  არავინ მყვას უფრო სწორედ მყავდა მაგრამ ეხლა აგარ მყვას....არ ვიცი რა უშველო დედას ესე მგონია ისიც ხელიდან მეცლება მე კი არ მინდა სულ მარტოდ მარტო დავჩე L .... 2-რე დილაც გათენდა ძალიან კარგი ამინდი იყო მაგრამ ადგომის თავიც კი არ მქონდა ,, დედას ვთხოვე რომ სკოლაში არ გავეშვი მაგრამ უარი მითხრა ,,, სხვა რა გზა მქონდა ავდექი ჩავიცვი და მაშინვე სკოლაში წავედი სახლიდან ისე გავიქეცი არც კი მისადილია ,, ქუჩაში ძალიან ნელი ნაბიჯებით მივდიოდი იმაზე კი არ მიფიქრია რომ მაგვიანდე სკოლაში,, კლასსი რომ შევედი ჩემ მერხთან ვიგაც ბიჩი დავინახე ,, რომ იჯდა რომ მივუახლოვდი ბავშვებლა ყვირი დაიწყეს ახაალი კლასელი გყვავსო ,, ჩვენ ახალ კლასელს ნიკა ერქვა და ძალიან სიმპატიური იყო J შემომხედა და მომესალმა მეც მივესალმე ,, და გვერძე მივუჯექი ...

ანა : მე ანუკი მქვია

ნიკა: მე კი ნიკა ვარ

ანა: საიდან გადმოხვედი

ნიკა: გორიდან ,,

ანა: ააააა და დიდხანს უნდა იყო აქ

ნიკა: კი ალბათ აქ ვიცხოვრებ

ანა: კარგია ,, რაა ადგილზე ცხოვრობ

ნიკა: აუ ზუსტათ არ ვიცი

ანა : მე ამ სიტყვებძე გამეცინა და თავი ჩავღუნე :

კლასში ერთი ქალი შემოვიდა და გამოგვიცხადა რომ ოთხშაბათს იყო კარნავალი და ყველა უნდა მივსულიყავით ოღონდ წყვილებში ნიკამ ეს რომ გაიგო მე შემომთავაზა რომ მასთან ერთად წავსულიყავი მე ნამდვილად არ მქონდა საკარნავალოდ საქმე ამიტომ უარი ვითხარი მაგრამ ნიკამ ძალიან მთხოვა,, მემუდარა მე კი შეემეცოდა რადგან თბილისში მარტო მე მიცნობდა და გული არ გავუტეხე ,, მაგრამ იმაზე კი არ მიფიქრია რომ დედა გამიშვებდა თუ არა .. გაკვეთილები რომ დაგვიმთავრდა სკოლაში არ გავჩერებულვარ და მაშინვე სახლში წავედი,, გზაში ვფიქობდი თუ რა ჩამეცვა საკარნავალოდ თითქმის კარნავალისთვის არ მქონდა ტანსაცმელი მაგრამ ცოტა ფული მქონდა მოგროვილი ,, იმედი მქონდა რომ ეს ფული მეყოფოდა კაბის საყიდლათ .. სახლში რომ მივედი დედა სახლში არ დამხვდა მეც დრო ვიხელთე და ფული ავიღე და წავედი მაღაზიაში ..

ერთი სული მქონდა ყველაზე ლამაზი კაბა ამერჩია და მეყიდა,, მაღაზიაში , რომ შევედი იმდენი კაბა მომეწონა არ ვიცოდი რომელი ამერჩია ,, თითქმის ყველა კაბა გავისინჯე ბოლოს კი ერთი კაბაღა მქონდა გასასინჯი ,, იმ კაბას რომ შევხედე ძალიან მომეწონა თითქმის ყველა კაბას სჯობდა რომ ჩავიცვი ზუსტათ ჩემი ზომა იყო და თან მიხდებოდა და გადავწყვიტე რომ მეყოდა ..

აი ეს კაბა ვიყიდე

სახლში რომ მივედი კაბა ისე დავმალე ჩემს ოთახში , რომ დედას არ ეპოვნა .. ოთახიდან გამოვედი რადგან დედასთვის მექვა თუ გამიშვებდა წვეულებაზე ,, რომ მივუახლოვდა დავუძახე

ანა : დედა რაგაც უნდა გითხრა .

დედა : რა ჯანდაბა გინდა

ანა : დე სკოლაში კარნავალს აწყობენ ,, და გამიშვებ

დედა : მან გაბრაზებული თვალებით შემომხედა და მითხრა „ არა"

ანა: კი მაგრამ რატო არ შეიძლება წავიდე

დედა: შენ არავინ გეკითხება მე სად გაიშვებ და სად არა ეხლა შენ ოთახში შედი და თვალით არ დამენახო ..

ბოღმა ყელში მომაწვა მინდოდა მეწივლა ხმამაღლა,, ოთახში გაგიჟებული შევარდი და საწოლზე ტირილით დავწექი ,, უცებ ერთი აზრი მომივიდა თავში...

დაწერეთ კომენტარები :* გავაგრძელო თუ არა <3