ჩემი მშობლემი რათქმაუნდა ყოველთვის იყვნენ ჩემთან ერთად.ისინი არიდებდნენ თავს ჩემს მაგივრად გადაწყვეტილების მიღებას.ეს იყო ჩემი სამუშაო და უნდოდათ ვყოფილიყავი დამოუკიდებელი.მე მინდოდა ყველა მედია და პრესა დამეკმაყოფილებინა,ყველა ფანს შევხვედროდი.მოგვიანებიტ გავიგე რომ დედას გადაწყვეტილი ჰქონდა არცერთ პრესას არ შევხვედროდი.არ მიმეცა ინტერვიუ გაზეთისა თუ რადიოსათვის. მე ვიყავი გაბრაზებული.ვფიქრობდი:ეს ჩემი კარიერაა და მე უნდამივიღი გადაწყვეტილებები.დედამ იცოდა რომ ეს მძიმე იქნებოდა რომ ეთქვა ჩემთვის არა.შემოთავაზებებს კი ბოლო არ უჩანს.აღარ შემიძლია ამის ატანა. ხალხს დაავიწყდა რომ მე ჯერ ბავში ვარ.სხვა გზა არაა.მე შემიძია ყველა გავამხიარულო.
ტურზე დღეები იყო ვალდებულებებით სავსე.
სხვადასხვა აზრები დაუსრულებლად ტრიალებდა ჩემს თავში.ჩემი ძმა ტრესი იყო ევროპაში.არ მქონდა დრო მასთან წასასვლელად.შემიძლია ვესტუმრო მას? რა ხდდება ჩემს დასთან?როგორ არის?მასზე უნდა ვიფიქრო?თუ შოუზე?თუ ოჯახზე?თუ ფანებზე?ვინმეს დაბადების დღე ხო არ დამავიწყდა?რა გზას უნდა გავყოლოდი?ჩემს ტურზე უამრავი ხალხი მუშაობდა.ასევე უამრავი ხალხი მოდიოდა კონცერტის საყურებლად.მე მათ ცენტრშ ვიყავი და ბრმად უნდა დამეჯერებინა ყველაფრისთვის რასაც პროდიუსერები მეტყოდნენ.უნდა გამეკეთებინა მოძრაობები იმიტომ რომ პროდიუსერები ფიქრობდნენ რომ ეს იყო კარგი აზრი.
მამა ამბობს:,,ყველას არ შეუძლია ქადაგება.შენ უნდა იპოვო ისეთი გზა რომლითაც თავს წარმოადგენ.ძალიან კარგია რომ შეგიძლია სიმღერა,ხალხის გამხიარულება ცეკვა."საჭიროა რომ შენ თავს კითხო რატომ აკეთებ იმას რასაც აკეთებ.მე ეს ჩემ თავს ძალიან ბევრჯერ ვკითხე...
გეყოფათ ეხლა დავიღალე და მერე კიდე დავდებ თუ მოგინდებათ
